Συμπληρώθηκαν 53 χρόνια από τις 16 Οκτωβρίου του 1968. Τότε, που η Ολυμπιάδα του Μεξικού, σημαδεύτηκε περισσότερο από την πολιτική αγωνιστική επίδοση του χρυσού ολυμπιονίκη των 200 μέτρων Τόμι Σμιθ και του χάλκινου ολυμπιονίκη Τζων Κάρλος.
Το ύψωμα της γροθιάς τους κατά την τελετή απόδοσης των Ολυμπιακών
μεταλλίων ήταν και παραμένει μία αλησμόνητη διαμαρτυρία για το καθεστώς των
φυλετικών διακρίσεων στις ΗΠΑ. Φυσικά, τους αφαιρέθηκαν τα μετάλλια στερήθηκαν
του δικαιώματός τους συμμετοχής σε αγώνες και υπέστησαν …όσα έπρεπε για αυτή την
…αποκοτιά τους…
Ισως, ακόμη πιο ενδιαφέρουσα είναι η τύχη του ασημένιου ολυμπιονίκη της κούρσας, του Αυστραλού Πήτερ Νόρμαν…
Ο Πήτερ ήξερε από πριν για την κίνηση
των δύο Αφροαμερικανών κατά την τελετή… Δεν σφύριξε αδιάφορα… Ηταν σύμφωνος και
μάλιστα συμπαραστάθηκε φορώντας στο στήθος του σήμα οργάνωσης υπέρ των
ανθρώπινων δικαιωμάτων…
Ο Πήτερ δεν γνώρισε την δημοσιότητα της κίνησης των δύο άλλων
αθλητών. Όμως το σύστημα ενήργησε κατά τα δέοντα… Φυσικά και δεν του συγχώρεσε
την κίνηση συμπαράστασης. Η Αυστραλιανή Ολυμπιακή επιτροπή τον απέβαλλε αμέσως
από την αθλητική αντιπροσωπία της χώρας και -τυπικά- του επέβαλε την ελαφρά ποινή
της επίπληξης… Το σημαντικό, όμως είναι, πως από εκείνη την μέρα του 1968 μέχρι
τον θάνατό του το 2006, ο Πήτερ Νόρμαν αντιμετώπισε την απόλυτη απαξίωση της Αυστραλιανής
Ολυμπιακής Επιτροπής… Αγνοήθηκε συστηματικά από κάθε αθλητική εκδήλωση με αποκορύφωμα
την πλήρη αγνόησή του στους Ολυμπιακούς αγώνες του Σίδνευ, το 2000.
Ωραίο μάθημα για την αποφυγή …τολμηρών ενεργειών… Το σύστημα
είναι εδώ και δεν ξεχνά… Η σιωπή και η περιθωριοποίηση είναι μία εξαιρετικά “ευγενική”
και ήπια τιμωρία. Σε αφανίζει από το προσκήνιο του χώρου ζωής και δράσης σου
και σε καταδικάζει σε κοινωνική “απομόνωση” και λήθη, που χρειάζεται σοβαρή συγκρότηση
και αυτογνωσία για να την υπερβαίνεις…
Τιμή, λοιπόν στον Πήτερ Νόρμαν τον αφανή ήρωα της συμβολικής και
εμβληματικής αντιρατσιστικής κίνησης του 20ου αιώνα στον χώρο του
αθλητισμού.
Τον τίμησαν οι δύο συναγωνιστές του Τόμι Σμιθ και Τζων Κάρλος στο
αγώνισμα του 1968, σηκώνοντας το φέρετρό του, στην κηδεία του το 2006.
Α! Ναι! Του ζήτησε συγγνώμη και η Βουλή της Αυστραλίας το 2012…
Μόλις τέσσερα χρόνια μετά τον θάνατό του…
Σχόλια