Σαν σήμερα το 44 απελευθερώθηκε η Αθήνα… Από τα Γερμανικά
στρατεύματα κατοχής… Με την πατριωτική και ταυτόχρονα διεθνιστική δράση του
ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, που έγραψε ίσως τις συγκλονιστικότερες στιγμές στην διαδρομή του Ελληνικού
κράτους στα τελευταία 200 χρόνια… Σίγουρα τον μεγαλύτερο αντιστασιακό άθλο στην
σκλαβωμένη Ευρώπη…
Οι Γερμανοί έφυγαν από την Αθήνα και από την Ελλάδα αλλά
παρέμειναν οι στενοί τους συνεργάτες στην διάρκεια της κατοχής (Χ, ταγματασφαλίτες,
κ.λ.π.) που με νέα αφεντικά έγραψαν παρόμοιες σελίδες …”δόξας”.
Μάλλον είμαστε η μοναδική χώρα ακόμη και στον “ελεύθερο” κόσμο,
που ΔΕΝ γιορτάζουμε την ημέρα της απελευθέρωσης από τον Ναζισμό και τον Φασισμό…
Στην Ιταλία π.χ. η 25η Απριλίου είναι η καθιερωμένη σπουδαιότερη εθνική γιορτή,
με παρελάσεις στρατιωτικές και πολιτικές, λαϊκές συναυλίες και άλλες καλλιτεχνικές
εκδηλώσεις…
Εδώ αυτά τα αποφεύγουμε… Και δικαίως! Διότι πες που γιορτάζαμε
την απελευθέρωση… Τί θα λέγαμε; Ποιος την απελευθέρωσε την χώρα; Ο Φούφωτος;;; Ποιος
έκανε αντίσταση; Ο Ξεκούφωτος;;; Ποιος συνεργάτηκε με τον καταχτητή; Ο …Θανάσης;;;
Α πα πα!!! Αυτά είναι επικίνδυνα πράγματα και ανοίγουν ορέξεις…
Ενώ τώρα, που τάχουμε καταφέρει, λίγο θέλουμε να ξαναγιορτάζουμε τον Γράμμο και
το Βίτσι… Ως εθνική επέτειο εννοούμε… Γιατί οι “καλύτεροι των Ελλήνων” ποτέ δεν
έπαψαν να πηγαίνουν στις 29 Αυγούστου… Και σιγά-σιγά όλο και περισσότεροι του “δημοκρατικού”
τόξου, κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Αλλοι πάλι που δεν πάνε στις γιορτές
του μίσους, τονίζουν, πως αυτή η ημέρα είναι η γιορτή της δημοκρατίας και της ελευθερίας
εναντίον του ολοκληρωτισμού και άλλα τέτοια ωραία …δημοκρατικά και εκσυγχρονιστικά.
Ετσι, είναι ο πανδαμάτωρ χρόνος!!! Και από δίπλα η κοντή μνήμη,
που χορταριάζει από λογής - λογής προσαρμοστικά ζιζάνια.
Το κακό για τους “προσαρμοσμένους” είναι πως η ιστορία δεν
αλλάζει… Το “ποιος-ποιον” είναι μπροστά μας κάθε στιγμή της ύπαρξης.
Ας κλείσουμε, λοιπόν γιορταστικά με τα “μαλλιά σγουρά” τραγουδισμένα
εξαιρετικά από τον άξιο συντοπίτη Πέτρο Πανδή.
Σχόλια