Με αυτή την δήλωση ο 78χρονος Οσκαρ,
όπως συνήθως τον αποκαλούσαν, έκρινε, πως υπάρχουν λόγοι αποχώρησης από το
κόμμα, που συνίδρυσε μαζί με το προερχόμενο από την ανατολική Γερμανία PDS. Προφανώς η Linke δεν απέφυγε το σύνδρομο της
σοσιαλδημοκρατικοποίησης, που έχει καταλάβει διάφορα πολιτικά-κομματικά
σχήματα, που προέκυψαν μετά την πτώση του “υπαρκτού”. Παγιδευμένα σε παλιές
φόρμες και συνταγές, ανίκανα να συνεγείρουν πλήθη, που δοκιμάζονται από τις
αλλεπάλληλες κρίσεις του καπιταλισμού, μπήκαν στην ρουτίνα της διακοσμητικής
πολιτικής σκηνής… Εχοντας στερέψει σε ιδέες έχοντας πρακτικά απαγορεύσει τον
ιδεολογικό προβληματισμό… Αυτόν που θα έπρεπε να τον επιδιώκουν με περίσσιο
πάθος μπας και δοθούν απαντήσεις για τις μεγάλες αποτυχίες αλλά και για τις
ζωντανές προκλήσεις… Ετσι, η δράση τους έγινε σταδιακά παρόμοια με εκείνη των
σοσιαλδημοκρατών και σαν φυσικό επακόλουθο ήλθε η βαθμιαία εκποίηση αξιών και
αρχών, που διακήρυσσαν στην έναρξή τους… Ολη αυτή η Οβιδιακή μεταμόρφωση
επιτρέπει καλύτερα το πάντρεμα με τους παραδοσιακούς σοσιαλδημοκράτες, που
έγινε τακτικός στόχος για να μοιραστούν το όραμα της μεταρρυθμιστικής αλλαγής…
Θέσεις θεωρητικά αδιέξοδες και
πρακτικά δοκιμασμένες εδώ και πολλές δεκαετίες με τραγικά αποτελέσματα αν
θεωρήσουμε, πως επιδίωξη είναι αυτό που ο Οσκαρ ονομάζει: αριστερή εναλλακτική
στην πολιτική της κοινωνικής ανασφάλειας και της ανισότητας.
Αποδείχθηκαν ανίκανοι να απαντήσουν
στο κλασσικό δογματισμό και σεχταρισμό με πολιτικές ιδέες και πρακτικές, που να
συνεπάγονται την ριζοσπαστική υπέρβαση. Ετσι, υποτάσσονται τελικά στον ψεύτικο
ρεαλισμό της σοσιαλδημοκρατίας. Εκόντες άκοντες αποδέχονται θεμελιώδεις αξίες
του φιλελευθερισμού (έμμεση αντιπροσώπευση και εξουσιοδότηση, ελεύθερη αγορά ως
ρυθμίστρια κ.λ.π.). Χωρίς παρακαταθήκες ιδεολογίας κριτικάρουν από τελείως
δεξιές θέσεις τον “υπαρκτό”. Δεν κατανοούν, πως η διάτρηση της γραφειοκρατικής
στασιμότητας απαιτεί λαϊκή εγρήγορση, συμμετοχή και κινητοποίηση.
Ετσι, μπροστά τους υπάρχει μόνον η
λύση του φιλελεύθερου μεταρρυθμισμού και αυτό αποτελεί το καλύτερο
διαπιστευτήριο για έναν …ευτυχισμένο γάμο με την “κλασσική” σοσιαλδημοκρατία,
που έχει από καιρό πάψει να είναι κλασσική, έχοντας μεταφερθεί στο φάσμα του
κέντρου και της κεντροδεξιάς έστω και αν αυτοπροσδιορίζεται ως κεντροαριστερά… Αυτό
αργά ή γρήγορα θα συμβεί νομοτελειακά. Η ταύτιση ιδεών θα επιφέρει την ταύτιση
και των φορέων τους…
Όχι, πως έχουν καμία ιδιαίτερη σημασία
οι διακρίσεις αυτές… Το σύστημα, όταν τους χρειαστεί τους φοράει στολές
εκστρατείας και τους κινητοποιεί για τις
ανάγκες του… Ο ανηλεής βομβαρδισμός π.χ. της Γιουγκοσλαβίας έγινε από τα αεροδρόμια
της Ιταλίας με την άδεια του τότε πρωθυπουργού Νταλέμα… Αριστερού, πρώην
κομμουνιστή…
Τιμητική, λοιπόν αποχώρηση, για τον
πάντοτε ανήσυχο Οσκαρ…
Σχόλια