Πριν 70 χρόνια στις 30 Γενάρη του 1952, χαράματα,
οδηγήθηκαν στον Χώρο του Νοσοκομείου “ΣΩΤΗΡΙΑ” και στήθηκαν απέναντι στο
εκτελεστικό απόσπασμα 4 κομμουνιστές, αγωνιστές της εθνικής αντίστασης, που
καταδικάστηκαν σε μία δίκη παρωδία… Σαν κι’ αυτές που τις έστηναν στο άψε-σβήσε
και έβγαζαν τις καταδίκες σωρό…
Πρόκειται για τους Νίκο Μπελογιάννη, Δημήτρη Μπάτση,
Ηλία Αργυριάδη και Νίκο Καλούμενο.
Την ιστορία την ξέρετε και δεν θέλω να την επαναλάβω…
Το αίμα αυτών και χιλιάδων άλλων αγωνιστών είναι ο άρρηκτος κρίκος του λαού με
την αριστερά και ειδικότερα με το ΚΚΕ.
Ένα στιγμιότυπο της όλης υπόθεσης αξίζει ιδιαίτερης
μνείας ως η αποθέωση της εθνικής ξεφτίλας… Ο
πρωθυπουργός της Ελλάδας ΔΕΝ εγνώριζε την εκτέλεση της ποινής των τεσσάρων…
Του τόπαν λίγο αργότερα και …τσαντίστηκε πολύ που δεν το είχαν ενημερώσει…
Και ποιοι την αποφάσισαν;;; Μα ποιοι άλλοι…Αυτοί προς
τους οποίους κορυφαίος Ελληνας πολιτικός απηύθυνε το περιβόητον: Στρατηγέ μου ιδού ο στρατός σας, για
άγημα του Ελληνικού στρατού…
Εκτοτε πάντως, πρέπει να διακρίνουμε μία “συνέπεια”,
μία “σταθερότητα” στην πολιτική των Ελληνικών κυβερνήσεων… Περί της οποίας
σταθερότητας κορυφαίο είναι το ρητό του πολυχρονεμένου μας, ότι ΔΕΝ ανήκομεν
εις την Δύσιν, Είμαστε η Δύσις…
Οκτώ λέξεις και τάπε όλα!!!
Σχόλια