 |
| Η Κλάρα Τσέτκιν και η Ρόζα Λούξεμπουργκ το 1910 |
Πριν από μερικές
δεκάδες χρόνια η ιδέα του πολέμου ανάμεσα σε Ρώσους και Ουκρανούς έμοιαζε
φανταστική… Όχι, πως δεν υπήρχαν αντιθέσεις… Όχι πως δεν υπήρχαν εθνικισμοί… Οι
λεβέντες του τάγματος Αζόφ, του δεξιού τομέα υπήρχαν. Οι ρεβανσιστές έστω και
σε κάποια παρανομία τιμούσαν τις ναζιστικές τους μνήμες και “ιδανικά”… Η τοπική
γραφειοκρατία κατάφερνε να τις κρύβει κάτω από το χαλί και καμάρωνε για την δημόσια
της εικόνα… Η διάλυση της ΕΣΣΔ “απελευθέρωσε” όλες τις φυγόκεντρες τάσεις, που
αξιοποιήθηκαν κατάλληλα από τους Ιμπεριαλιστές και οδήγησαν στο βρώμικο και
αιματηρό πραξικόπημα του 2014 και σε μία 8ετία συστηματικής προώθησης της ΝΑΤΟϊκής
πολεμικής μηχανής στην πόρτα της Ρωσίας…
Σκέφτομαι τον
γυναικείο συναισθηματισμό, που είναι σοβαρό όπλο για τον εμπλουτισμό της λογικής
της επάρκειας και ικανότητας… Σκέφτομαι την εμπειρία της καθημερινότητας, που
δεν την αξιοποιεί η γυναίκα τόσο στην ενίσχυση της επιθετικότητας αλλά την αποθέτει
για την αύξηση της σιωπηρής σοφίας της.
Φυσικά ένας κόσμος,
που οι γυναίκες ισότιμα με τους άντρες θα διαμόρφωναν την κατάσταση των πραγμάτων
δεν είναι …του κόσμου τούτου, της ώρας τούτης… Υπάρχουν γυναίκες πρωταγωνίστριες
στην αστική πολιτική σκηνή, που φυσικά πειθαρχούν στο πατριαρχικό καπιταλιστικό
μοντέλο, διαφημίζοντας την δήθεν χειραφέτησής τους… Η Ούρσουλα Φον Ντερ Λάιεν
π.χ., η Κριστιν Λαγκάρντ κ.λ.π. κ.λ.π.
Σήμερα δεν
σκεφτόμαστε αυτές… Στο μυαλό μας είναι οι πονεμένες Ουκρανές και Ρωσίδες. Αυτές
που περιγράψαμε παραπάνω… Και νομίζουμε, πως αυτές θα επέβαλλαν παντί τρόπω την
ΕΙΡΗΝΗ…
Σχόλια