Η …διεθνής κοινή
γνώμη, όποτε χρησιμοποιείται από τα αφηγήματα των μεγάλων δεν εννοείται ως
τίποτε περισσότερο από ένα διαχειρίσιμο πλήθος, του οποίου την αλλοτρίωση
ασμένως επιδιώκουν για την κατοχύρωση των συμφερόντων τους… Στην ‘διεθνή κοινή
γνώμη’ αναφέρεται στο άρθρο του ο φίλτατος Νίκος Μητσιάλης και στην ένταξή
της στο παγκόσμιο γεωπολιτικό χάρτη…
«Σηματοδοτεί
τεκτονικές αλλαγές στο παγκόσμιο σκηνικό…», γράφει πρωτοσέλιδο σοβαρής
εφημερίδας, αναφερόμενο στην ένταξη της Φινλανδίας και Σουηδίας στο ΝΑΤΟ…
Το
θέμα μας δεν είναι, βέβαια, η ένταξη δύο Σκανδιναβικών χωρών σε μια «αμυντική»
συμμαχία που διέλυσε «αμυντικά» τη Γιουγκοσλαβία… και όχι μόνο. Το θέμα μας
είναι ο τρόπος παρουσίασης της υπογραφής ενός συμφώνου συμβίωσης ως «τεκτονικό
σεισμό παγκόσμιας εμβέλειας»!
Έχουν
μικρύνει αφάνταστα τον πλανήτη μας αναφερόμενοι στη «διεθνή κοινή γνώμη» ή στην
«παγκόσμια κοινότητα»! Και αυτό προκειμένου μια μειοψηφία χωρών, σε πληθυσμό
και εδαφική έκταση, να «ντύνει» τις όποιες γεωστρατηγικές αποφάσεις της με τη
πλαστή έγκριση της διεθνούς κοινής γνώμης!
Το
ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τη χρησιμοποίηση του «διεθνούς δικαίου» από την
ίδια ομάδα των κρατών, που πληθυσμιακά δεν ξεπερνούν συνολικά το ένα δις σε ένα
πλανήτη των 7.753 δις κατοίκων!
Άραγε,
όταν ο πρόεδρος της Γαλλίας χρησιμοποιεί τη «διεθνή κοινή γνώμη» καταδικάζοντας
τη ρωσική εισβολή, περιλαμβάνει και χώρες της Αφρικής; Αυτές που, αιώνια θύματα
της «Françafrique», του πληρώνουν ακόμα και σήμερα κεφαλικό φόρο για τα «οφέλη» της δουλείας και τους μισθούς των
δολοφόνων της Λεγεώνας;
Και
άλλες ευρωπαϊκές χώρες συνεχίζουν, με διάφορες μορφές στα πλαίσια του «διεθνούς
δικαίου», την άγρια πειρατεία της μαύρης ηπείρου μισθώνοντας ένοπλες συμμορίες
«προστασίας» των εταιριών τους, υποθάλποντας φυλετικές και εθνοτικές διαμάχες,
αρπάζοντας ό,τι πολύτιμο κρύβει στα σπλάχνα της η γη των κολασμένων
ιθαγενών…
Ένα
«Διεθνές Δίκαιο» που η δια πυρός και σιδήρου εφαρμογή του (πείνα, δίψα, λιμοί)
πάνω στους «περιττούς πληθυσμούς» του πλανήτη αφήνει πίσω του σωρούς πτωμάτων,
το άθροισμα των οποίων χρησιμοποιείται για να επικυρώνει τις αποφάσεις των
μέχρι χθες μοναδικών αφεντικών του πλανήτη, παρουσιάζοντας τις πολεμικές
ληστείες τους ως αποφάσεις της «παγκόσμιας κοινότητας»!
Αμερικανός
διπλωμάτης, σε μια περίοδο που η Κίνα ήταν ακόμα «εν ύπνω», είχε δηλώσει
απαξιωτικά πως τα μίνι-κράτη της Αφρικής είναι «τόσο ασήμαντα» πολιτικά, που
δύσκολα θ’ άξιζαν όλα μαζί ένα αμερικανικό προξενείο. Αυτή ήταν η τότε εκτίμηση
τους για τα «μικρά ψάρια» Ασίας και Αφρικής.
Με
το «ξύπνημα», όμως, της Κίνας, οι ΗΠΑ που για μεγάλο χρονικό διάστημα ήταν ο
μοναδικός παγκόσμιος ηγέτης, έπαψε να είναι στις προτεραιότητες όλων αυτών των
κρατών! Οι ΗΠΑ ηγούνται πλέον μόνο των παραδοσιακών συμμάχων τους σε Ευρώπη,
Βρετανία, Αυστραλία, Καναδά και Ιαπωνία ίσως και μερικών ακόμα «μικρών ψαριών»!
Σύμφωνα
με τον πρώην υπεύθυνο του γραφείου των New York Times στην Κίνα Howard W.
French, το γεγονός της «έκπτωσης»
έγκειται στο ότι οι Δυτικοί ζούσαν στον «δικό τους μύθο», ότι δηλαδή η πρόοδος
πηγάζει φυσικά από τη «δυτικότητά» τους και ότι η κανονική τάξη πραγμάτων
σημαίνει ότι αυτοί ηγούνται και οι άλλοι ακολουθούν.
Ένα
κατάλοιπο και της μακράς αποικιακής περιόδου βαθιά στο DNA τους με κληρονομική
διαδοχή. Μια ανάσα ο ιστορικός χρόνος από τότε που ολόκληρη η Αφρική και η Ασία
ήταν ένα απέραντο εργαστήρι παραγωγής δούλων στην υπηρεσία των μπουρζουάδων της
γηραιάς αμαρτωλής.
Δείγμα
αποικιακού πλούτου τα θαυμάσια κτίσματα στις περισσότερες πρωτεύουσες της
Ευρώπης και της βρετανικής νήσου, θεμελιωμένα στο πέρασμα των αιώνων πάνω σε
εκατομμύρια σκελετούς σκλάβων…
Όσο
θα μικραίνει ο «κόσμος» τους, όλο και πιο συχνά θα αναφέρονται στη «διεθνή
κοινή γνώμη» ως άλλοθι για τα όσα διαπράττουν στο όνομα του «διεθνούς δικαίου»,
«διασφαλίζοντας» την ειρήνη στην «παγκόσμια κοινότητα» με την «αμυντική»
διάλυση χωρών και τον σφαγιασμό λαών.
Όσο
θα μικραίνει ο κόσμος τους, εθισμένοι στο μύθο της μοναδικότητας τους που
σημαίνει πως αυτοί ηγούνται και οι άλλοι τους υπηρετούν, θα γίνονται ολοένα και
πιο επικίνδυνοι… Πώς να δεχτούν τους χθεσινούς σκλάβους τους, για σημερινούς
ηγέτες μιας πλανητικής πολυπολικότητας;
Σχόλια