Θυμάμαι μετά την πτώση της χούντας, ένα μικρό
βιβλιοπωλείο στην Θεμιστοκλέους, πριν την Σόλωνος, όπως κατεβαίνεις αριστερά… Τότε
τα βιβλιοπωλεία ήταν για τους νέους κάτι σαν τα fashion in μαγαζιά σήμερα…Δεν
ειρωνεύομαι… Αλλοι καιροί, άλλες συνθήκες σε κλοιό πολλών συμπαραμαρτούντων ευθυνών…
Εκεί, λοιπόν σ’ αυτό το μαγαζί με την ελκυστικότατη
βιτρίνα γεμάτη βιβλία μαρξιστικού προσανατολισμού, γνωρίσαμε την Ελένη και τον
Μπάμπη… Πιο ανοιχτή η Ελένη, λίγο πιο κλειστός ο Μπάμπης… Κάτι σαν την κλασσική
διαφορά γυναίκας και άντρα… Όμως και οι δύο με περίσσευμα καλοσύνης, με καθαρό
βλέμμα και πλατύ χαμόγελο…
Είχε έλθει και μήνυμα από την οργάνωση να ψωνίζουμε
από εκεί… Αν καλά θυμάμαι, το βιβλιοπωλείο εξελίχτηκε στην Σύγχρονη Εποχή, που
λίγο αργότερα μεταφέρθηκε στην Ακαδημίας και μετά στην Ζωοδόχου Πηγής…
Εκείνο, που περίσσευε στον λόγο του Μπάμπη και της Ελένης
ήταν η σεμνότητα και η αισιοδοξία… Δεν καταλάβαινες, αν δεν μάθαινες, τι
κουβαλούσαν αυτές οι δύο ψυχές, αυτά τα δύο κορμιά… Δύο ιστορίες τιμής και
χρέους…Με την σιγουριά και την αφοσίωση, που αφορά τους πραγματικούς αγωνιστές,
τους αληθινούς ήρωες… Ζούσαν, μιλούσαν, κινούνταν σαν να μην είχαν κάνει και
τίποτε το σπουδαίο… Με αυτή την μεγάλη και απόλυτη φυσικότητα, που ταιριάζει στους
συνειδητά αποφασισμένους…
Αργότερα τα μάθαμε και εμείς… Οχι από τους ίδιους αλλά
από την ταινία του Παντελή Βούλγαρη ‘Τα Πέτρινα Χρόνια’. Την Ελένη υποδυόνταν η
Θέμις Μπαζάκα και τον Μπάμπη ο Δημήτρης Καταλειφός… Ολόκληρη η εμφυλιακή και η μετεμφυλιακή
ιστορία της Ελλάδας μέσα από τα βήματα, τις αγωνίες, τις λαχτάρες και τα όνειρα
τους… Χωρίς σταματημό η δράση τους και οι διώξεις τους από την δεκαετία του 50…
Γνωρίστηκαν στην παρανομία… Παντρεύτηκαν στις φυλακές Αβέρωφ το 1970, στην
καρδιά της δικτατορίας, όπου η Ελένη μεγάλωνε ήδη έγκλειστη το παιδί τους με
την στήριξη των άλλων πολιτικών κρατούμενων γυναικών.
Ο Μπάμπης έφυγε πρώτος το 2014. Σε ηλικία 87 χρόνων η
Ελένη Βούλγαρη - Γκολέμα μας χαιρέτησε χτες…
Ένα γαρούφαλλο για την Ελένη και δύο εικόνες από το trailer της ταινίας
με την εξαίρετη σκηνοθεσία του Παντελή Βούλγαρη, το αριστοτεχνικό παίξιμο των
ηθοποιών και την εμβληματική μουσική του Σταμάτη Σπανουδάκη…
Για να κλείσουμε χαμογελώντας, αξίζει να προσέξουμε
πώς ένας ‘δηλωμένος’ δεξιός συνθέτης έβγαλε τόση κατανόηση και ευαισθησία σε μία ολοκληρωτικά αριστερή ιστορία… Που όμως είναι και η ιστορία της Ελλάδας… Μπράβο του...
Σχόλια