Vivere et philosophare

Το ρητό των Λατίνων primum vivere et deinde philosophare (πρώτα το ζην και μετά το φιλοσοφείν) αναφερόταν σε μία εύλογη ιεράρχηση προτεραιοτήτων … Προηγείται ασφαλώς η επιβίωση από την δυνατότητα και ευχαρίστηση του να σκέφτεσαι και να προβληματίζεσαι για τον κόσμο και τα ανθρώπινα… Αυτή η διάκριση ήταν σαφώς επιτρεπτή και -στα πλαίσια των ταξικών κοινωνιών, στην διαδρομή του χρόνου- κάποιοι, οι σαφώς λιγότεροι, οι ελάχιστοι είχαν το προνόμιο και των δύο (ζειν και φιλοσοφείν) ενώ για τους πολλούς οι προβληματισμοί έμοιαζαν πολυτέλεια ασυμβίβαστη με τον μόχθο της καθημερινότητας…

Κορυφαία εξέλιξη της ταξικότητας στην κοινωνία ο καπιταλισμός, που προσέφερε τεράστια ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων αλλά και της γνώσης, θεωρητικής και τεχνικής…  

Στην διαδρομή των δύο τελευταίων αιώνων, ο καπιταλισμός μας αποκάλυψε τα όρια της αδηφαγίας του για την οποία …δεν υπάρχουν όρια… Και αυτό στην πράξη σημαίνει πως η ο πακτωλός της αποθηκευόμενης τεχνογνωσίας δεν αναφέρεται πια στην εξέλιξη της ανθρωπότητας ούτε κατά προτεραιότητα ούτε κατ’ ανάγκη…

Η κερδοσκοπία υπήρξε από την αρχή του καπιταλισμού κυρίαρχο κίνητρο, εγγενές στην φύση του συστήματος… Η ωρίμανσή του στην διαδρομή του χρόνου, μετέτρεψε την αύξηση της κερδοφορίας σε αποκλειστικό κίνητρο με ολοκληρωτική αδιαφορία για τις αρνητικές της συνέπειές της στην ποιότητα ζωής των άλλων και τελικά στην ίδια την ζωή στον πλανήτη…

Κατά τις τελευταίες δεκαετίες η απειλή έχει γιγαντωθεί σε βαθμό ενδεχομένως χωρίς επιστροφή… Η πρωτοσέλιδη φωτογραφία  της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ μαρτυρεί του λόγου το ασφαλές… Τρομάζει η ιδέα, πως οι αιώνιοι Αλπικοί Παγετώνες βρίσκονται σε μαζικό αφανισμό. Σε τέτοιο βαθμό, που χωρίς διορθωτική παρέμβαση θα εξαφανισθούν από προσώπου γης μέσα στην επόμενη 15ετία…

Αυτή η απώλεια δεν έχει απλή προσθετική ισχύ… Θα πολλαπλασιάσει τις κλιματολογικές συνέπειες και αυτές με την σειρά τους θα συντηρήσουν και θα ενισχύσουν τον φαύλο κύκλο της περιβαλλοντικής δυστοπίας, που διαμορφώνεται ξεκάθαρα πλέον μπροστά μας…

Είναι άξια θαυμασμού η αποβλακωτική δύναμη της κερδοθηρίας σε μυαλά ευφυέστατων καπιταλιστών, που στο όνομά της αγνοούν την μεγάλη αλήθεια, πως είναι και οι ίδιοι μέτοχοι των συνεπειών αυτής της ανυπολόγιστης εκτροπής…  

Αξια απορίας επίσης είναι και η ‘υπερταξική’ ευαισθησία των ‘αμιγώς’ οικολόγων, που εστιάζουν στο αποτέλεσμα, που καταγγέλλουν, ‘αγνοώντας’ το γενεσιουργό αίτιο… Η δογματική τους ‘αφέλεια’ πως μπορούν να αλλάξουν τα πράματα στα δεδομένα συστημικά πλαίσια μοιάζει δυσερμήνευτη και γεννά ‘πονηρές’ σκέψεις. Ιδιαίτερα, σήμερα, που το σύστημα έχει εξαντλήσει κάθε περιθώριο ‘θυσίας’ της κερδοφορίας, χωρίς να απειλείται η ύπαρξή του.

Εντούτοις δεν μπορεί κανείς να παραβλέψει τους σκληρούς αγώνες, που πολύ από αυτούς τους ‘αποκλειστικά’ οικολόγους έχουν δώσει και δίνουν με μέγιστους υπαρκτούς κινδύνους για τη ζωής τους… Αρκετές τέτοιες οργανώσεις έχουν ‘κτίσει’ το κύρος τους με το αίμα και την ζωή των μελών τους.

Από την άλλη μεριά, δεν μπορεί κανείς να αγνοήσει, πως το παράδειγμα του ‘υπαρκτού’ δεν υπήρξε και ιδιαίτερα ελκυστικό στον συγκεκριμένο τομέα… Ας αποφύγουμε να αναφερθούμε στις προκλητικές, μακρόχρονες και εξαιρετικά επιβαρυντικές επιπτώσεις σε διάφορους βιότοπους του πλανήτη. Η λίμνη Αράλη, π.χ. άρχισε να συρρικνώνεται από το 1960 αλλά η καπιταλιστική παλινόρθωση κατάφερε να την εξαφανίσει.   

Η αφήγηση ‘ατυχών’ παραδειγμάτων δεν μπορεί να θολώσει την αληθινή φύση των πραγμάτων: στην αστική δημοκρατία βιώνουμε την αλλοτρίωση ολόκληρης της ουσίας της ζωής κάνοντας αναθέσεις και εκλογικές ‘εξουσιοδοτήσεις’ στους ‘καλοπροαίρετους’ κυνηγούς της κιβωτού της καπιταλιστικής διαθήκης. Ο αποτελεσματικός οικολογικός αγώνας είναι ταυτισμένος με το αντικαπιταλιστικό του περιεχόμενο και προσανατολισμό…

Υπάρχει μπροστά μας ένα μεγάλο μελλοντολογικής φύσης στοίχημα… Θα προλάβουμε -μέσα από συλλογική συνειδητοποίηση και οργανωμένη δράση- να σταματήσουμε το αδηφάγο χέρι των κερδοσκόπων ή θα κραυγάσουμε σαν απελπισμένες αναποτελεσματικές μειοψηφίες: αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων…  

Θα δείξει…