Λιάνα Βραχλιώτη: Σκέψεις πάνω στην περιβόητη μελέτη ανάπλασης του άλσους Γαρίτσας Ανεμομύλου.

Η φίλτατη Λιάνα Βραχλιώτη καταθέτει σκέψεις της γύρω από το επίμαχο για την Κέρκυρα ζήτημα των ημερών, που είναι η ‘ανάπλαση’ τους άλσους της Γαρίτσας… Η συνολική και διαχρονική θεώρηση, που επιχειρεί ίσως μας βοηθάει να συνειδητοποιήσουμε (;) μέρος της σημασίας αυτής της παρέμβασης, που απειλεί με ριζικές, κακαίσθητες, οικολογικά απαράδεκτες και περιβαλλοντικά επικίνδυνες συνέπειες έναν άκρως εμβληματικό τόπο για την πόλη και το νησί… Συμμεριζόμαστε την αγωνία της Λιάνας έχοντας υπόψη, πως εγκλήματα παρόμοιας έντασης συνέβησαν και συμβαίνουν στο φυσικό και αρχιτεκτονικό περιβάλλον του τόπου… Η ανάρτηση αυτή θα ανέβει και στην σελίδα: ΚΕΡΚΥΡΑ.

 

Μια μελέτη που πέρασε από τα γραφεία τριών δημοτικών αρχών: Τρεπεκλή, Νικολούζου, Υδραίου.

Προφανώς, κανείς δεν έριξε μια ματιά.

Γιατί, αν έριξαν και  συμφώνησαν, υπάρχει τεράστιο πρόβλημα… Θα μπορούσε, να είναι μια μελέτη της δεκαετίας του 1950. Τότε, που μετά τον πόλεμο, άρχισε ο χορός των εργολάβων. Να μπαίνουμε στην αλάνα, να παίρνουμε ότι πράσινο υπάρχει αμπάριζα,  και να ρίχνουμε μπετά.

Τραγικό που για κάποιους ο χρόνος σταμάτησε εκεί… Που δεν πήραν χαμπάρι που οδήγησε αυτή η λογική! Τί πόλεις φτιάξαμε! Τί προβλήματα στο περιβάλλον δημιουργήθηκαν… Πόσο υποβαθμίστηκε η ποιότητα της ζωής,  πόσες πληγές ανοίχτηκαν στον πλανήτη.

Όταν ακόμα και η κουτσή Μαρία μιλάει πια για κλιματική αλλαγή, όταν βιώνουμε  την λειψυδρία από τη μια  και τις πλημμύρες από την άλλη, πώς να χαρακτηρίσει κάνεις μια μελέτη ανάπλασης ενός άλσους της Κέρκυρας, που προβλέπει το ξερίζωμα 185 δέντρων και την ρίψη τόνων τσιμέντου???

Κάντε μια βόλτα στο τμήμα από την κολώνα του Ντουκλας μέχρι την παιδική χαρά και πάρτε μια ιδέα.

Τσιμέντο παντού!

Προχωρήστε λίγο πιο κάτω, περάστε το γήπεδο μπάσκετ και φανταστείτε τη συνέχεια. Την λιμνούλα μπαζωμένη, λίγα μέτρα πιο κάτω οι μπασκέτες με το παλιό τους τσιμέντο που κάποια στιγμή προστέθηκε με την ίδια λογική, και αμέσως μετά 900 τετραγωνικά, μια πίστα σκέιτ, τσιμεντένια κι αυτή! Τόνοι μπετόν, με τεράστιο ύψος στις δυο μεριές με τις ράμπες, που  θα πιάνει σχεδόν όλο το πλάτος του άλσους και στην ουσία θα το κόβει  στη μέση.

Πιο κάτω, στον Ανεμόμυλο, κι άλλο μπετόν, ένα θεατράκι με τσιμεντένιες κερκίδες και αυτό.

Ανάμεσα σε αυτά τα τσιμέντα, όσο χώμα μείνει, διαθέσιμο για τις αναπλάσεις του μέλλοντος, αν υποθέσουμε πως θα υπάρξει μέλλον και πως οι Κερκυραίοι του τότε, θα διακατέχονται από την ίδια οικολογική ευαισθησία με αυτούς του σήμερα, πράγμα που αντεύχομαι.

Παράλληλα με τον τρελό χορό του τσιμενταρίσματος, η μελέτη περιλαμβάνει και άλλα σοφά, όπως το ξερίζωμα εκατοντάδων δέντρων.

Πόσα θα είναι αυτά, θα σας γελάσω, αφού καμμιά συνέπεια δεν υπάρχει ως προς τον αριθμό και διαβάζουμε άλλα νούμερα σε διάφορα σημεία της μελέτης, με μεγαλύτερο αυτό των 184.

Κάποια από αυτά, έχουν ήδη μαρκαριστεί με κόκκινη μπογιά, και είναι αυτά που βρίσκονται στο υποτιθέμενο πεζοδρόμιο που αρχίζει από την Κολώνα του Ντουκλας, στην πλευρά προς τη θάλασσα.

Λέω, ‘υποτιθέμενο πεζοδρόμιο’, γιατί έχει αλλάξει ρόλο χρόνια τώρα  και χρησιμοποιείται  ως θέση στάθμευσης, με την απόλυτη ανοχή της τροχαίας. Κανείς δεν περπατάει σε αυτό, γιατί είναι διαρκώς κατειλημμένο από αυτοκίνητα, αλλά και γιατί είναι προτιμότερο το περπάτημα μέσα στο άλσος. Οι βλάβες που υπέστη, οφείλονται κυρίως σε αυτό το γεγονός και δευτερευόντως στα δέντρα.

Από έναν σοβαρό μελετητή, θα περιμέναμε να λάβει υπ όψιν του αυτό και να καταφύγει σε πιο τολμηρές  λύσεις αντί της πιο εύκολης, ξερίζωμα των δέντρων και ξαναφτιάξιμο ενός πεζοδρομίου που το πιθανότερο είναι να ξαναγίνει παρκινγκ.

Λύσεις, όπως για παράδειγμα, την κατάργηση του πεζοδρομίου από αυτήν τη μεριά και την επέκταση του άλσους στο χώρο που αυτό καταλαμβάνει, η οποία ουδόλως θα ενοχλήσει τους πεζούς και τα δέντρα θα μείνουν στη θέση τους.

Ή, να καταργηθεί το πεζοδρόμιο, να μείνουν τα δέντρα, να διαμορφωθούν θέσεις πλάγιας στάθμευσης και να απαγορευτεί η στάθμευση στην απέναντι πλευρά δίπλα στη θάλασσα. Με αυτόν τον τρόπο, δεν αλλάζει ο αριθμός θέσεων στάθμευσης, αφού στις πλάγιες θέσεις χωρούν διπλάσια αυτοκίνητα.

Ή, αν κάποιος επιμείνει πως το πεζοδρόμιο πρέπει να γίνει οπωσδήποτε, να διαμορφωθεί το πεζοδρόμιο βάσει των υπαρχόντων δέντρων περιβάλλοντας τα κυκλικά ή σε σχήμα Π, παίρνοντας χώρο από το άλσος.

Τα τελευταία χρόνια,  έχουν κοπεί για διάφορους λόγους από το άλσος δεκάδες, δέντρα τα οποία δεν έχουν αντικατασταθεί.  

Αυτό το γεγονός, σε συνδυασμό με την καρατόμηση που υπέστησαν εν είδη 'κλαδέματος' τα δέντρα, στην πρώτη φάση των εργασιών, άλλαξε το τοπίο, μειώθηκε δραματικά η σκιά και σε συνδυασμό με το νέο τσιμεντάρισμα - πλακόστρωση, αυξάνεται  η θερμοκρασία

Έτσι, επιβάλλεται να γίνουν φυτεύσεις νέων δέντρων, όπου υπάρχουν κενά και παίρνοντας υπ όψιν την μικρότερη απόσταση μεταξύ δυο δέντρων προκειμένου να αναπτυχθούν, τα οποία όμως πρέπει:

α. Να είναι είδη ενδημικά, προσαρμοσμένα στο κλίμα μας 

β. Να κάνουν πλούσια σκιά

γ. Να μην απαγορεύονται από την νομοθεσία και να μην επηρεάζουν την βιοποικιλότητα του τόπου. 

Άλλο ένα εξωφρενικό από οικολογική άποψη σημείο της μελέτης, είναι η  τοποθέτηση χλοοτάπητα και συστήματος αυτόματου ποτίσματός του.

Μια τέτοια πρόταση, για το δικό μας κλίμα [μακρά και άνυδρα καλοκαίρια] σε συνδυασμό με το πρόβλημα της κλιματικής αλλαγής που βιώνουμε και το οποίο επιδεινώνεται είναι αντι-οικολογική, επιστημονικά απαράδεκτη και συνιστά κατασπατάληση δημοσίου χρήματος και υδάτινων πόρων.

Το άλσος Γαρίτσας - Ανεμόμυλου, είναι κατά κύριο λόγο ένα δημόσιο αγαθό και ως τέτοιο ο Δήμος οφείλει να το προστατεύει και να το σέβεται για λογαριασμό όλων των πολιτών και των επισκεπτών και όχι να το τραυματίσει και καταστρέψει με εσφαλμένες, αφελείς και απερίσκεπτες πράξεις.

Και εμείς οι Δημότες, την ίδια υποχρέωση έχουμε.

Αν όχι όλοι, όσοι ανησυχούμε και επιθυμούμε να παραδώσουμε στις επόμενες γενιές μια Κέρκυρα πράσινη και φιλική προς τον Δημότη, μια σύγχρονη πόλη και όχι ένα κακέκτυπο των χειρότερων αστικών κέντρων με τα οποία γεμίσαμε την σύγχρονη Ελλάδα.