Ο τίτλος μοιάζει χιουμοριστικός αλλά στην ουσία
περιέχει μεγάλη δόση αλήθειας…
Βέβαια, στην Γαλλία, ο δρόμος των ιδιωτικοποιήσεων,
των περιορισμών των δικαιωμάτων των εργαζομένων και των αμοιβών μισθωτών και
συνταξιούχων έχει ξεκινήσει πιο παλιά… Πάει να κλείσει περίπου δύο γεμάτες
δεκαετίες με την συμβολή συντηρητικών και ‘αριστεράς’, που ιδιαίτερα τα χρόνια
Ολάντ άνοιξε …καινούργιους δρόμους προς τον φιλελευθερισμό. Όμως στην δεκαετία
των μνημονίων και με έμφαση στην τελευταία τετραετία της πολυχρονεμένης μας κυβέρνησης
πορευτήκαμε στις μεγάλες λεωφόρους του ‘εκσυγχρονισμού’ με βήμα ταχύ… Σήμερα,
σε βασικούς τομείς της ποιότητας ζωής, όπως οι μεταφορές, η υγεία και η παιδεία
δεν είναι υπερβολή να αναγνωρίσουμε την δική μας πρωτοπορία…
Πρακτικά, λοιπόν η Γαλλία, που υπήρξε υπόδειγμα καπιταλιστικής μητρόπολης με εξαιρετικά ισχυρό, σύγχρονο και αποδοτικό δημόσιο τομέα, σήμερα παραπαίει σε όλους του βασικούς τομείς.
Ο πανίσχυρος Γαλλικός κρατικός οργανισμός σιδηροδρόμων, ο SNCF υπόδειγμα τεχνικών νεωτερισμών, υψηλής ποιότητας και ακρίβειας οδηγείται στην ιδιωτικοποίηση μέσω πολλαπλών διασπάσεων και καταργήσεων εργασιακών κεκτημένων…
Στον τομέα της επικοινωνίας είχε
προηγηθεί ο Γαλλικός οργανισμός τηλεπικοινωνιών… Κυριολεκτικά πρότυπο
νεωτερισμών, με λειτουργικό το σύστημα Minitel, πρόδρομο κατά κάποιο τρόπο του διαδικτύου, οδηγήθηκε
βίαια στην ιδιωτικοποίηση, που επέφερε τεράστιο αριθμό απολύσεων και παράλληλα
εξωφρενικά μακάβριο απολογισμό αυτοκτονιών εργαζομένων…
Στην υγεία, μάλλον μας περνάνε αφού στις δύο
τελευταίες δεκαετίες τα ρεκόρ τους είναι συγκλονιστικά… Το 1/3 των νοσηλευτών
έχει αποχωρήσει ενώ έχουν καταργηθεί 80 χιλιάδες νοσηλευτικές κλίνες… Αισιοδοξούμε,
όμως στην συμβολή του Θάνου, που προσπαθεί νυχθημερόν να καλύψει το κενό… Ο ιδιωτικός
τομέας βρίσκεται ήδη ante
portas προ του ΕΣΥ με σκοπό την …εξυγίανσή του, βεβαίως,
βεβαίως…
Στην παιδεία, όμως τους τρώμε σαφώς σε ποσοστά κενών
διδακτικών θέσεων… Πρέπει, όμως να αναγνωρίσουμε την φιλότιμη προσπάθεια του
Μανού, για τον υποβιβασμό της δημόσιας Εκπαίδευσης της Γαλλίας, που πριν μερικά
χρόνια διέθετε πολλές παραδειγματικές αρετές…
Πλάι σε αυτό το θλιβερό απολογισμό κοινωνικής
αποσάθρωσης, που προωθεί με πάθος ο φιλελευθερισμός μπορούμε να αντιπαραθέσουμε
την μαζική ενεργοποίηση των Γάλλων εργαζόμενων. Οι δρόμοι της Γαλλίας θυμίζουν άλλες
εποχές σε συμμετοχή διαδηλωτών… Το ίδιο, βέβαια, και οι κατασταλτικοί μηχανισμοί
του κράτους, που επιχειρούν να προλάβουν την εξέλιξη του κινήματος σε ‘κίτρινα
γιλέκα’.
Δίκαιη η ανησυχία του συστήματος, αφού μεγάλο μέρος
των εργαζόμενων, με την παρότρυνση πιο συντηρητικών εργατικών ομοσπονδιών,
υπογράφουν συμβάσεις με μισθούς πιο χαμηλούς από τον κατώτερο εθνικό μισθό… Ο
φόβος, λοιπόν είναι μήπως ξεσπάσει συμπυκνωμένη η λαϊκή οργή, που στην Γαλλία
έχει καταγεγραμμένο ιστορικά παρελθόν…
Στα θετικά στοιχεία, που χαρακτηρίζουν την παρούσα
φάση του εργατικού κινήματος είναι η
ταυτόχρονη ισχυρή κοινοβουλευτική αλλά και κινηματική ενεργοποίηση της ριζοσπαστικής
αριστεράς.
Προσβλέπουμε, αισιοδοξώντας…
Σχόλια