Η ‘μήνις’ του Θεού ενώνει τους ανθρώπους

Οι μετασεισμικές εικόνες στην Νοτιανατολική Μικρά Ασία ξεπερνούν τα όρια της ανοχής στον πόνο και την φρίκη. Ο αριθμός των νεκρών ανεβαίνει εκθετικά. Οι διασώσεις ελάχιστες μπροστά στον τεράστιο αριθμό των παγιδευμένων. Όταν θα σταματήσει κάθε προσπάθεια ανεύρεσης, μάλλον θα σοκαριστούμε από τους αριθμούς του τελικού απολογισμού…

Τώρα, λοιπόν μπροστά στην βασανιστική εξόντωση δεκάδων χιλιάδων ανθρώπινων ζωών, οι επιζώντες αποκτούν συνείδηση των ανθρώπινων ορίων και υιοθετούν το απλό και εντελώς λογικό: η ισχύς εν τη ενώσει…

Ετσι γεννιέται ένα τσουνάμι

 συμπαράστασης που σαρώνει στο πέρασμά του συμβατικότητες, εγκαταστημένα έξωθεν μίση, προκαταλήψεις και ιδεοληψίες… Αρχίζει, λοιπόν, ένας σκληρός, ηρωικός αν και άνισος αγώνας υπεράσπισης της ζωής του ‘άλλου’ σαν να είναι η δική σου ή του δικού σου. Τα σύνορα γίνονται πολύ λίγα για να καθηλώσουν τον συναισθηματικό χείμαρρο ανθρωπιάς, ανιδιοτέλειας, αυταπάρνησης…

Οι ντόπιοι, τα θύματα, οι βυθισμένοι στον υπέρτατο πόνο και απελπισία αγκαλιάζουν τους αλλοδαπούς εθελοντές και  βρωντοφωνάζουν τη μεγάλη αλήθεια: οι λαοί δεν έχουν τίποτε να χωρίσουν… Ευχαριστούμε αδέλφια!!!

Θερμή, θερμότατη η υποδοχή της ΕΜΑΚ, που έχει ήδη να επιδείξει ευάριθμες διασώσεις και συνεχίζει… Εδώ είναι αυτοί, που τους απειλούμε με νυχτερινή επίθεση έγραψαν πολλοί Τούρκοι στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης…

Ανοιξε δίοδος και στα σύνορα Τουρκίας-Αρμενίας με απαίτηση των παρασυνόριων και από τις δύο πλευρές για το πέρασμα ανθρωπιστικής βοήθειας. Ηταν κλειστή 35 χρόνια… 

Επρεπε να κάνει το ‘θαύμα’ του ο καταχθόνιος Εγκέλαδος… Να ξεσκίσει την επένδυση την φτιαγμένη με εθνικιστικές ανοησίες και παραλογισμούς για να φανεί από κάτω ατόφια η ανθρώπινη ψυχή… Χωρίς εκτροπές και διαταραχές…

Ιδιο το δράμα και στην γειτονική του επίκεντρου Συρία αλλά η ‘πολιτισμένη’ Ευρώπη και οι ΗΠΑ παρεμποδίζουν την αποστολή βοήθειας… Τιμωρούν, δήθεν τον Ασσαντ, οι αθεόφοβοι και αφήνουν τα ερείπια να διαγράφουν ανθρώπινες ζωές… Ευτυχώς, που πολλά κοινωνικά κινήματα έχουν πάρει πρωτοβουλίες και ξεπερνούν -όσο είναι δυνατόν- τα εμπόδια της φιλελεύθερης πολιτικάντικης σκοπιμότητας.

Και αύριο;;; Αύριο τι θα γίνει; Θα ρωτήσουν οι σκεπτικιστές και οι κομφορμιστές…

Τί θα γίνει αύριο θα εξαρτηθεί από την πολιτική ωριμότητα και δύναμη των λαών… ΤΟ πλησίασμα μετά των καταστροφικό σεισμό στο Ισμίτ το 1999 χάθηκε στην διαδρομή των κρατικών ανταγωνισμών και των Ιμπεριαλιστικών σχεδίων για έλεγχο της περιοχής και γερές εξοπλιστικές μπάζες… Χάθηκε, κυρίως, γιατί οι αντιϊμπεριαλιστικές φιλειρηνικές δυνάμεις ήταν αδύναμες και από τις δύο πλευρές…

Με αυτή την έννοια ούτε σήμερα είμαστε αισιόδοξοι… Οι εκατέρωθεν εθνικιστές ακόμη και την ώρα της υπέρτατης δοκιμασίας δεν παραλείπουν να θυμίζουν αίτια και αφορμές για συντήρηση εχθρότητας…

Μπερδεύοντας, είτε συνειδητά είτε από βλακεία και αμάθεια την φυσιολογικό πατριωτισμό με τον παράλογο και αφύσικο εθνικισμό, που έντεχνα καλλιεργείται και συντηρείται από αιώνων, κηρύσσουν ακόμη και αυτές τις ώρες το μίσος…

Αύριο θα είναι ακόμη πιο δύσκολα… Η ‘πολιτικοποίηση’ των πολιτών δηλαδή η άνοδός τους σε επίπεδο ενεργού διαχειριστή της ζωής τους είναι το μεγάλο χρέος εξαιτίας της πολύ μεγάλης δυσκολίας…  

Τίποτε δεν πάει χαμένο… Η αλληλεγγύη είναι υπέρτατη ανθρώπινη, ανθρωπιστική αρετή, που προάγει την πολιτική ωρίμανση. Αυτά, που γίνονται τούτες τις ώρες της συναδέλφωσης πάνω από τα ερείπια είναι μία κατάθεση στην υπόθεση της κοινωνικής απελευθέρωσης…