Χτες αναφερθήκαμε στην Ελευσίνα, που
ανέλαβε …μετά Βαΐων και κλάδων σαν ετήσια πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης…
Μιλήσαμε, όπως ήταν φυσικό, για την άγρια κακοποίηση του αρχαιολογικού και
οικιστικού περιβάλλοντος της περιοχής και για την συμβολική παρουσία των
διαμαρτυρόμενων καλλιτεχνών, που υποβιβάζονται μαζικά στο όνομα …του πολιτισμού.
Όλα αυτά τα εξωφρενικά δεν συμβαίνουν
επειδή οι νεότεροι Ελληνες έχουμε γονιδιακό έλλειμμα σε σχέση με εκείνους, που
είχαν δομήσει τον απείρου κάλλους ιερό χώρο.
Η Ελευσίνα είναι μία ισχυρή πρόκληση, από τις πιο ισχυρές, να αναλογιστούμε την κοινωνική συγκρότηση του νεοελληνικού κράτους.
Γιατί η κακοποιητική παρέμβαση του
κυκλώματος εργολάβων, κατασκευαστών και λοιπών καταστροφέων έγινε με την υψηλή
επίβλεψη τόσο της εγχώριας ολιγαρχίας όσο και με την κατεύθυνση των προστάτιδων
δυνάμεων… Ολοι αυτοί, που χορηγούν εκδηλώσεις σε θέατρα και γκαλερί έβαλαν τα
τρυπάνια τους, τις μπουλντόζες τους, τα τσιμέντα τους για να φτιάξουν το ‘θαύμα’
της Βορειο-δυτικής ακτής του Σαρωνικού…
Πόσο μπορούν τα …’φτιασίδια’, που
χάρισε στην πόλη της Δήμητρας η Ευρωπαϊκή γραφειοκρατία, να αλλάξουν ριζικά την
φυσιογνωμία της;;; Ρητορικό το ερώτημα. Η απάντηση μπορεί να γίνει και με ένα
νεύμα θλίψης. Για την Ελευσίνα και την χώρα ολόκληρη, που προετοιμάζεται να
μετατραπεί σε ένα …πάρκο αναψυχής των υπηκόων των προστάτιδων δυνάμεων… Με το αζημίωτο,
βέβαια… Και αυτό το αζημίωτο είναι που κάνει τη ζημιά. Γιατί είναι πολύ, σχετικά
εύκολο και ...γλυκό σαν αμαρτία…
Πάντως, να αναγνωρίσουμε την συνέπεια
όσων έχουν καταφέρει αυτό το Ελληνικό χωροταξικό τερατούργημα… Γιατί, η αλήθεια
είναι πως η ζημιά γίνεται σταθερά εδώ και δεκαετίες… Χωρίς πρόγραμμα και σχέδιο…
Τους εξουσιάζοντες μεταπράτες τους βολεύει πολύ το μπάχαλο…
Γι’ αυτό αξίζει να θυμηθούμε σήμερα
τον Νίκο Γκάτσο, όταν μιλώντας γι’ αυτή τη γη με πόνο και ολοφυρμό, καλεί την
Περσοφόνη, την κόρη της θεάς, που αγαπάει την γη και θέλει σε αυτή να περνάει
τουλάχιστον τον μισό της χρόνο, να κοιμηθεί στην αγκαλιά της γης… Πάνω σε αυτήν
δεν αξίζει…Όπως την έκαναν…
Και δεν πρόλαβε ο κύριος Νίκος να δει
τα χειρότερα… Ας θυμηθούμε τα λόγια του μαζί τους ήχους που συνταίριαξε ο Μάνος
Χατζηδάκις και αποδίδει μοναδικά η Μαρία Φαραντούρη σε αυτό τον πένθιμο
αφιέρωμα για την Αττική γη.
Ο εφιάλτης της Περσεφόνης
Εκεί που φύτρωνε φλισκούνι κι άγρια
μέντα
κι έβγαζε η γή το πρώτο της κυκλάμινο
τώρα χωριάτες παζαρεύουν τα τσιμέντα
και τα πουλιά πέφτουν νεκρά στην
υψικάμινο.
Εκεί που σμίγανε τα χέρια τους οι
μύστες
ευλαβικά πριν μπουν στο θυσιαστήριο
τώρα πετάνε αποτσίγαρα οι τουρίστες
και το καινούργιο παν να δουν
διυλιστήριο.
Εκεί που η θάλασσα γινόταν ευλογία
κι ήταν ευχή του κάμπου τα βελάσματα
τώρα καμιόνια κουβαλάν στα ναυπηγεία
άδεια κορμιά σιδερικά παιδιά κι
ελάσματα.
Κοιμήσου Περσεφόνη
στην αγκαλιά της γης
στου κόσμου το μπαλκόνι
ποτέ μην ξαναβγείς.
Σχόλια