Ανατρέχοντας 50
περίπου χρόνια πίσω ο φίλτατος Νίκος Μητσιάλης, περιγράφει το είδος της πρώτης
ουσιαστικά μεγάλου μεγέθους επένδυσης της Λ.Δ. της Κίνας στην Αφρική. Με την
περιγραφή του δίνει το μέτρο μίας διεθνιστικής πράξης με πολλά στοιχεία
ανθρωπιάς, που δεν …χαρακτηρίζει τις αντίστοιχες ‘επενδύσεις’ της Δύσης στην
Ηπειρο… Η παρουσία των καπιταλιστών αποικιοκρατών είναι ταυτισμένη με το
ξεζούμισμα της Ηπείρου και την καταδίκη εκατομμυρίων Αφρικανών στον δια πείνας,
δίψας και επιδημιών θάνατο…
Στην πολιτική της σύγχρονης
Κινεζικής κυβέρνησης στην Μαύρη Ηπειρο, ο Νίκος βρίσκει το νήμα της συνέχειας…
Στις
5 Σεπτεμβρίου 1967, η Κίνα του Μάο και η Τανζανία του Julius Nyerere μαζί με τη
Ζάμπια του Kenneth Kaunda είχαν υπογράψει συμφωνία στο Πεκίνο για την κατασκευή
σιδηροδρόμου ο οποίος θα διέσχιζε ενώνοντας τις δύο χώρες τους, που πριν λίγο
είχαν αποτινάξει το αποικιοκρατικό καθεστώς.
Προηγουμένως
οι δύο αφρικανοί ηγέτες είχαν ζητήσει βοήθεια από τη Δύση για την κατασκευή
αυτού του σιδηροδρόμου. Εκεί βρήκαν την άρνηση για το κτίσιμο ενός τέτοιου
έργου ως ασύμφορου οικονομικά για τους εμπόρους των εθνών...
Αντίθετα
ο κινέζος ηγέτης Μάο Τσε Τούνγκ απευθυνόμενος στον Τανζανό πρόεδρο Julius
Nyerere είχε πει: «Έχετε τις δυσκολίες σας και έχουμε τις δικές μας. Αλλά
δεν είναι του ίδιου είδους. Θα σας βοηθήσουμε να χτίσετε αυτόν τον σιδηρόδρομο,
ακόμα κι αν πρέπει να εγκαταλείψουμε τον δικό μας» και του παρέσχε ένα
άτοκο δάνειο 988 εκατομμυρίων γουάν χωρίς όρους!
Συνολικά
56.000 κινέζοι μηχανικοί και εργαζόμενοι απασχολήθηκαν για την αποπεράτωση του
έργου! Ένα γιγαντιαίο έργο μήκους 1.860,5 χιλιομέτρων, με κατασκευή 320
γεφυρών, 22 σηράγγων και 93 σταθμών. Τελικά αυτός ο σιδηρόδρομος που ονομάστηκε
«Uhuru», που σημαίνει «Ελευθερία» στη γλώσσα των Σουαχίλι, ολοκληρώθηκε σε
μόλις πέντε χρόνια και οκτώ μήνες! Παράλληλα μεγάλος αριθμός Αφρικανών
εκπαιδεύτηκαν στη τεχνική υποστήριξη του έργου!
Ανταποκριτής
της Δυτικής Γερμανίας είχε γράψει τον Οκτώβρη 1970 για την ταχύτητα της Κίνας:
«οι Κινέζοι και οι Αμερικανοί είναι σε πάλη στην Ανατολική Αφρική. Σήμερα,
ένα πράγμα είναι σίγουρο, οι Κινέζοι έχουν αναμφίβολα το πάνω χέρι. Το κινεζικό
σιδηροδρομικό έργο τελείωσε ενάμιση χρόνο νωρίτερα από το χρονοδιάγραμμα...».
Αυτά
τότε… Σήμερα, σύμφωνα με τον δημοσιογράφο Keith Bradsher, επικεφαλής του
γραφείου της Σαγκάης των New York Times, «Η Κίνα «διασώζει» με 240 δισ. δολάρια
αναπτυσσόμενες χώρες! Βεβαίως η Κίνα απέχει ακόμη από το να ξεπεράσει το ΔΝΤ,
τον «μεγάλο δανειστή του κόσμου»! Σύμφωνα με έκθεση της Παγκόσμιας Τράπεζας
μεγάλο μέρος του κινεζικού δανεισμού διάσωσης έγινε σε χώρες όπως η Αργεντινή,
η Μογγολία και το Πακιστάν, χωρίς να αφήσει εκτός και φτωχές χώρες, όπως το
Λάος, η Νιγηρία και το Σουρινάμ!
Μέσω
του σχεδίου «Μία ζώνη, Ένας δρόμος» το Πεκίνο έχει επενδύσει πάνω από 900 δισ.
δολάρια σε 151 χώρες μετρίου και χαμηλού εισοδήματος, σε έργα απαραίτητα
προκειμένου η Κίνα να αποκτήσει θαλάσσιες και χερσαίες συνδέσεις με τη
νοτιοανατολική και την κεντρική Ασία, τη Μέση Ανατολή, την Ευρώπη και την
Αφρική.
Χρηματοδοτεί
ένα τεράστιο δίκτυο υποδομών που οπωσδήποτε εξυπηρετεί τα οικονομικά της
σχέδια, παράλληλα όμως, δρόμοι, γέφυρες, υδροηλεκτρικά φράγματα, τραίνα,
αεροδρόμια, λιμάνια, κ.α. αναμφίβολα βελτιώνουν τη ποιότητα της ζωής των
κατοίκων αυτών των κρατών.
Το
χθες της Κίνας του Μάο οδηγός για τη σημερινή παγκόσμια εικόνα της! Σ’ αυτό
εμμέσως αναφέρεται και ο πρώην υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ, Λόρενς Σάμερς: «Κάποιος
από μια αναπτυσσόμενη χώρα μου είπε: αυτό που παίρνουμε από την Κίνα είναι ένα
αεροδρόμιο. Αυτό που παίρνουμε από τις Ηνωμένες Πολιτείες είναι μια διάλεξη...».
Ο εν
λόγω, συνεχίζοντας, δηλώνει πως «ανησυχεί γιατί οι ΗΠΑ χάνουν την παγκόσμια
επιρροή τους, καθώς τρίτες δυνάμεις συμμαχούν και κερδίζουν την εύνοια κρατών, που δεν έχουν ακόμη βρει τον
προσανατολισμό τους...».
Τελικά,
μάλλον η έλλειψη «προσανατολισμού» φταίει που αυτά τα κράτη δεν προτιμούν μια
αμερικανική... διάλεξη από ένα «αεροδρόμιο» χρηματοδοτούμενο από τη Κίνα.
Διαπίστωση ενός φθίνοντος ιμπεριαλισμού...
Σχόλια