Ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος υπήρξε μία
ιδιαίτερη πολιτική προσωπικότητα… Ξεκινώντας του ιδεολογικούς του προβληματισμούς από τον σοσιαλιστικό χώρο, συνέχισε με αρκετές ιδεολογικές και πολιτικές
μεταπηδήσεις… Για κάποιες του θέσεις και δράσεις έκανε (μετά από αρκετά χρόνια)
αυτοκριτική…
Δυστυχώς, όμως γι’ αυτόν στην πολιτική ιστορία, … ό,τι γράφει
δεν ξεγράφει… Ετσι, όντας υπουργός σε μία από τις κυβερνήσεις του εμφυλίου,
ανεφώνησε προς τον Αμερικανό στρατηγό Βαν Φλήτ, την ώρα που αυτός επισκεπτόμενος
της Ελλάδα επιθεωρούσε παρατεταγμένο άγημα Ελλήνων στρατιωτών: στρατηγέ μου ιδού ο στρατός σας…
Μαζί με την διατύπωσή του για την
Μακρόνησο της εξορίας και των βασανιστηρίων, που την χαρακτήρισε Νέο Παρθενώνα στιγμάτισε την πολιτική του
προσωπικότητα σε βαθμό, που δεν ταίριαζε στον κατά τα άλλα ευπρεπή συντηρητικό
αστό πολιτικό…
Επί της ουσίας, μας απέδειξε και αυτός, πως όταν οι συνθήκες αγριεύουν
παραμερίζεις ευπρέπειες και ηπιότητες και υποχρεώνεσαι να κάνεις ωμά και κυνικά
την επιλογή σου. Ετσι έκανε και ο μακαρίτης Αχαιός πολιτικός…
Παραμερίζοντας την προσωπική αναφορά
στον Παναγιώτη Κανελλόπουλο θα κρατήσουμε τις δύο αυτές φράσεις σαν απόλυτα ενδεικτικές τόσο του πολιτικού
κλίματος της εποχής όσο και της διαχρονικής τους ισχύος: Η πρώτη παραμένει εμβληματική
για την Αμερικανοκρατία στην χώρα… Ταυτόχρονα είναι απόλυτα γενικεύσιμη -με την
κατάλληλη φραστική τροποποίηση- να
συμβολίζει την διαχρονική ξενοκρατία σε μία
χώρα, που το όραμα της εθνικής χειραφέτησης παρέμεινε ανεκπλήρωτο από τις πρώτες
ώρες του κρατικού της σχηματισμού, πριν 200 χρόνια…
Ο υποχρεωθείς σε γονυκλισία ‘στρατός’
του Αμερικανού στρατηγού Βαν Φλητ είναι ο ίδιος, που λίγο πρωτύτερα υπάκουε σε …‘εγγλεζάκια
με κοντά παντελονάκια’ και στην συνέχεια δέθηκε στο άρμα των ΗΠΑ εφαρμόζοντας
πιστά υπερατλαντικές εντολές και υποδείξεις… Κορυφώσεις αυτού του πολιτικού κλίματος:
η δικτατορία του 67 και η Κυπριακή προδοσία…
Φυσικά η εξάρτηση δεν αφορά μόνον τον
χώρο των ένοπλων δυνάμεων. Η αμερικανοδουλεία υπήρξε η ιδεολογική προμετωπίδα της
εγχώριας αστικής μεταπρατικής τάξης που συντροφεύτηκε -σε πολιτικό επίπεδο από
τον ανοιχτό, σκληρό, αιματηρό και απροκάλυπτο αντικομμουνισμό…
Στην Μακρόνησο,
λοιπόν δεν έγινε κάποιος αφηρημένος, υπερταξικός και …λυπηρός διχασμός Μακρυκωσταίων
και Κοντογιώργηδων… Στην Μακρόνησο επιχειρήθηκε η ηθική, ιδεολογική και
πολιτική καθυπόταξη του Ελληνικού λαού, που είχε μόλις τελειώσει το ‘ατέλειωτο’
αλλά μεγαλειώδες έργο της εθνικής αντίστασης.
Η μεταπολεμική στρατιωτική και
ιδεολογικοπολιτική αμερικανοκρατία,
λοιπόν, διαχρονικά συμβολίζεται με απίστευτη ακρίβεια και γλαφυρότητα από το: στρατηγέ μου ιδού ο στρατός σας και τον Νέο
Παρθενώνα του Μακρονησιού.
Τώρα, γιατί τα θυμηθήκαμε όλα αυτά…
Καταρχήν, πώς να τα ξεχάσεις αφού αυτό
το ίδιο πνεύμα καθορίζει ακόμη και φαινομενικά ουδέτερες ή ασήμαντες πλευρές της
καθημερινότητάς μας… Ισως, όμως να συμβάλλει και η πολιτική επικαιρότητα στο
ζωντάνεμα της ιστορικής μνήμης. Όπως π.χ. η εμπλοκή της χώρας με τα μπούνια στο
εξαιρετικά επικίνδυνο πολεμικό σκηνικό της εποχής… Ισως οι εκλογές αρχηγού στο
κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης…
Ισως…
Εϊναι κάποιες απλές καθημερινές στιγμές, που καταφέρνουν να αποκτήσουν θαυμαστή συμβολική διαχρονικότητα...
Μία επίσκεψη π.χ. σε έναν τόπο μαρτυρίου, που προσπαθείς 'αθώα΄και 'συμπαθητικά' να του αλλάξεις το νόημα, το μήνυμα... Γενικά να του αλάξεις τα φώτα.
Σχόλια