Το όνομά μου είναι άνθρωπος

Την Αναστασία Νικολάου δεν την γνωρίζουμε. Το κείμενό της για τον Ρολφ Πόλε μας κοινοποίησε ο φίλτατος ΛΘ και νομίζουμε, ότι αξίζει να αναρτηθεί για να θυμίζει μία από τις πιο σκοτεινές στιγμές της ‘φιλελεύθερης’ δημοκρατίας… 

Ταυτόχρονα ας τιμήσουμε έναν μεγάλο ανθρωπιστή, οραματιστή, αγωνιστή.

 

Σαν σήμερα, (1η Οκτωβρίου, το 1976), η κυβέρνηση Καραμανλή παραδίδει τον Rolf Pohle στις γερμανικές αρχές και στον Χέλμουτ Σμιτ.

(Από Anastasia Nikolaou)

 

O Ρολφ Πόλε (04.01.1942 – 07.02.2004), βαθιά ανθρωπιστής, απόλυτα πεισμένος ειρηνιστής και εξαιρετικά καλλιεργημένος, βρέθηκε πρωταγωνιστής στη δίνη των γεγονότων στα “μολυβένια χρόνια” της δεκαετίας του ‘70 στη Γερμανία, εξαιτίας της προσήλωσής του στις αξίες της αλληλεγγύης, του αλτρουισμού και της συντροφικότητας.

Ήταν μέλος της Φράξιας του Κόκκινου Στρατού (RAF).

Την άρνησή του να προδώσει τις αρχές του την πλήρωσε με φυλάκιση στα λευκά κελιά, απαγόρευση εργασίας και ασταμάτητες διώξεις. Η υγεία του κλονίστηκε ανεπανόρθωτα. Ωστόσο, έως το τέλος δεν έχανε την ανθρωπιά, το θάρρος και το χιούμορ του.

Το 1976 συλλαμβάνεται στην Αθήνα.

Η Δυτική Γερμανία ζητεί την έκδοσή του. Αναπτύσσεται πρωτοφανές κίνημα συμπαράστασης με συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις που σφράγισαν μια ολόκληρη περίοδο.

Σύσσωμη η αντιπολίτευση ζητεί την παραχώρηση πολιτικού ασύλου στον Πόλε. Από τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Γιάννη Χαραλαμπόπουλο μέχρι τον Χαρίλαο Φλωράκη, τον Μπάμπη Δρακόπουλο και τον Μανώλη Γλέζο.

Το Εφετείο Αθηνών, στις 20 Αυγούστου 1976, σε μια ιστορική συνεδρίασή του, απορρίπτει το γερμανικό αίτημα.

Όμως, ο Αρειος Πάγος, αποφασίζει τελικά την έκδοση, την 1 Οκτωβρίου 1976, δύο μέρες πριν από τις γερμανικές εκλογές.

Η παράδοση του Πόλε θεωρήθηκε, τότε, πολιτικό δώρο του Κωνσταντίνου Καραμανλή προς τον Χέλμουτ Σμιτ.

Οι τρεις δικαστές του Εφετείου που τόλμησαν να υποστηρίξουν ότι ο Πόλε διώκεται για πολιτικά εγκλήματα (Αλεξόπουλος, Βάλλας, Σαρτζετάκης), υπέστησαν πειθαρχική δίωξη.

 

ΥΓ_Ο τίτλος που διάλεξε για το βιβλίο του (“Το όνομά μου είναι άνθρωπος”) συνοψίζει όλα του τα πιστεύω. Τους στίχους του ομώνυμου τραγουδιού του γερμανικού ροκ συγκροτήματος “Ton, Steine, Scherben” απήγγειλε ο Ρολφ Πόλε ως προσωπική δήλωση στη δίκη του, τον Σεπτέμβριο του 1973.

 

“Το όνομά μου είναι Άνθρωπος” (1971)

Έχω πολλούς πατέρες κι έχω πολλές μητέρες

και έχω πολλές αδελφές κι έχω πολλά αδέλφια

Ο πατέρας μου είναι μαύρος κι η μάνα μου κίτρινη

τα αδέλφια μου είναι κόκκινα κι οι αδελφές μου ανοιχτόχρωμες.

Κι είμαι πάνω από δέκα χιλιάδων χρόνων,

και το όνομά μου είναι Άνθρωπος!

Και ζω απ’ το φως και ζω απ’ την αγάπη

Και ζω απ’ τον αέρα και ζω απ’ το ψωμί

Κι έχω δυο μάτια κι όλα μπορώ να τα δω

Κι έχω δυο αυτιά κι όλα μπορώ να τα καταλάβω.

Κι έχουμε έναν εχθρό, που μας στερεί τη μέρα

Ζει απ’ τη δική μας τη δουλειά

Και ζει απ’ τη δύναμή μας

Κι έχει δυο μάτια και δεν θέλει να δει

Κι έχει δυο αφτιά, κι όμως δεν θέλει να καταλάβει.

Κι είναι πάνω από δέκα χιλιάδων χρόνων

Κι έχει πολλά ονόματα.

Και ξέρω, θα αγωνιστούμε

Και ξέρω, θα νικήσουμε

Και ξέρω, θα ζήσουμε

Και θ’ αγαπηθούμε

Κι ο πλανήτης Γη

Σ’ όλους μας θ’ ανήκει

Κι ο καθένας θα έχει αυτό που χρειάζεται

Και δεν θα πάρει πια δέκα χιλιάδες χρόνια

Γιατί έφτασε η ώρα.