Και σήμερα τί;

Αναρωτιέται ο φίλτατος Γιάννης Λύχρος εξετάζοντας αναδρομικά την εξέλιξη των πολιτικών μας πραγμάτων ιδιαίτερα κατά την διαδρομή της τελευταίας 10ετίας. Παραθέτουμε.

Αρχίζουν συζητήσεις για το τί να κάνουμε,  τόσο στον ΣΥΡΙΖΑ,  όσο και στην πέραν του ΣΥΡΙΖΑ αριστερά.

Το μόνο αισιόδοξο είναι που αρχίζει ξανά μια συζήτηση που έπρεπε να έχει ανοίξει πριν από πολλά χρόνια. Τα πρώτα δείγματα ήρθαν ήδη μετά τις πρώτες εκλογές του 2012 και τουλάχιστον μετά τις ευρωεκλογές του 2014.

Προσωπικά είμαι πολύ απαισιόδοξος, τόσο για την Ευρώπη και τον κόσμο,  όσο και πολύ περισσότερο για την Ελλάδα.

Η χώρα μας βίωσε τα τελευταία 10 - 15 χρόνια μια τεράστια ήττα της Αριστεράς,  η οποία μόνο με την ήττα του εμφύλιου μπορεί να συγκριθεί. 

Το νέο που έφερε ο ΣΥΡΙΖΑ και γέμισε ελπίδα την κοινωνία,  εξανεμίστηκε στην προσπάθεια προσαρμογής του στο σύστημα του δικομματισμού, της αποδοχής (ασφαλώς προσαρμοσμένης προς το καλύτερο δυνατόν), και της μετατροπής του κόμματος σε κόμμα στελεχών αρχηγικού χαρακτήρα.

Όλοι έχουμε τις ευθύνες που μας αναλογούν για την εξέλιξη και την κατάληξη αυτή.

Είναι δύσκολο να πείσουμε την κοινωνία ότι, καταλάβαμε τα λάθη μας και μπορούμε να τα ξεπεράσουμε. Ιδιαίτερα που παγκοσμίως η Αριστερά, ούτε έχει,  αλλά φοβάμαι, ούτε ψάχνει να βρει απαντήσεις στην επελαύνουσα ακροδεξιά. Τα γεγονότα στην Ουκρανία και ιδιαίτερα στην Παλαιστίνη, δείχνουν ότι φασισμός είναι ήδη εντός των πυλών της καθ' ημάς δύσης και οι Χίτλερ και Μουσολίνι θα φαντάζουν σαν γραφικοί κακοί.