Υπάρχει μία μεσημεριανο-απογευματινή εκπομπή σε μεγάλο
κανάλι, που ακούει στον τίτλο: my style rocks… Σας την προτείνουμε να την παρακολουθήσετε, όσο αντέξετε,
βέβαια… Τέτοιο τηλεοπτικό ξεκατίνιασμα έχουμε να παρακολουθήσουμε από την εποχή
του θριάμβου της σκουπιδοτηλεόρασης, που είχε ανθίσει μαζί με την απογείωση του
αριθμού των καναλιών στην 10ετία του 90. Τύφλα νάχει ο πρεδράκος, το
ερωτοδικείο, η Πέπη και τόσοι άλλοι αστέρες, που σημάδεψαν τον πολιτισμό μίας εποχής,
που κατά τα άλλα η Ελλάδα ανήκε στους Ελληνες.
Στην προκείμενη εκπομπή καμία 10αριά πανέμορφα κορίτσια
αναλαμβάνουν να ντυθούν …’θεματολογικά’ και να κάνουν την πασαρέλα τους μπροστά
στις άλλες, σε μία τριμελή κριτική επιτροπή και στην παρουσιάστρια… Οι ίδιες οι
κρινόμενες μπορούν να κρίνουν τις άλλες… Και εκεί γίνεται της κακομοίρας… Διότι,
πρέπει η κάθε μία να θάψει ‘αιτιολογημένα’ τις αντιπάλους της στον μακρύ δρόμο -κάπου
ένα 3μηνο βαστάει η κάθε σειρά διαγωνιζομένων κοριτσιών για την ανάδειξη της νικήτριας.
Εχει πλάκα… Ολη η εκπομπή, που υποτίθεται, ότι έχει
θέμα την μόδα, προωθεί αναφανδόν αυτό το ξεκατίνιασμα μεταξύ των κοριτσιών!!! Βρίζονται
και ξαναβρίζονται ενώ παρεπιπτόντως γίνονται και σχόλια για την εμφάνιση, το look στα
πιο σωστά νεοΕλληνικά. Είναι προφανές ότι η όλη ατμόσφαιρα εξάπτει το
τηλεοπτικό ενδιαφέρον πολύ περισσότερο από τις ενδυματολογικές επιλογές… Trash
TV, δηλαδή με επένδυση σοβαροφάνειας και glamour.
Ένα από τα σημεία, που δίνει ιδιαίτερο βάρος η κριτική
επιτροπή είναι αν το ενδυματικό στυλ βρίσκεται …εντός της ιδέας, του
θέματος… Πώς να σας το πω καλύτερα: εντός του concept για
να συνεννοηθούμε ακριβέστερα εμείς οι καθωσπρέπει βάρβαρο-νεοέλληνες.
Κάθε κοπέλα, μόλις τελειώσει την πασαρέλα της διηγείται
στην παρουσιάστρια, πού υποτίθεται ότι πηγαίνει… Τί κάνει… Σκηνοθετεί ένα
δρώμενο, που το ένδυμά της πρέπει να ταιριάζει… Παρουσιάζει δηλαδή το concept της…
Εχει …μεγάλη σημασία η όλη ενδυματική επιλογή να ταιριάζει με το concept… Αν είναι εκτός concept, την έβαψε… Την περιμένει η βαθμολογική καταβαράθρωση…
Την ιδέα του concept μας έφερε στο
νου η επίδειξη μόδας, που πραγματοποιήθηκε στην Μουσείο του Λονδίνου, στην
αίθουσα με τα μάρμαρα του Παρθενώνα… Γνωστά και ως Ελγίνεια για να μας θυμίζουν
το όνομα του ευγενού λήσταρχου – αρχικλέφταρου…
Όλα εκεί ή σχεδόν όλα ήταν … εκτός concept…
Αρχικά τα ίδια τα μάρμαρα, που κάποτε περιέβαλλαν ή
κοσμούσαν τον θεσπέσιο τοπολογικά, κλιματολογικά και αισθητικά χώρο του
Παρθενώνα … Αυτά δεν ήταν για να βρίσκονται κλεισμένα στους 4 τοίχους μία
αίθουσας από τις πολλές του Βρετανικού κλεπταποδοχείου, που φέρει το sic όνομα
‘Μουσείο’
Η ‘ακριβή’ πασαρέλα των σύγχρονων μοντέλων, που δεν
έχουν καμία σχέση ήθους και αισθητικής με την λιτή μεγαλοπρέπεια και
συνθλιπτική απλότητα των αρχαίων γλυπτών… Ούτε τα ενδύματά τους αλλά και ούτε
οι ίδιες οι οδαλίσκες της καλής κοινωνίας θα θύμιζαν ηθολογικά τις μαρμαρωμένες
κόρες από τις Καρυές. Εξω από το concept λοιπόν και αυτό
το επιτηδευμένα κουνιστό πήγαινε-έλα των κοριτσιών, που διαφημίζουν τα πανάκριβα
καλύμματά τους.
Εξω από το concept και ο συνολικός
συρφετός, που μπούχτησε με το δικά του οξείδια το αέριο περιβάλλον του χώρου,
συμβάλλοντας έτσι στην βραδεία αλλά βαθμιαία φθορά του υλικού.
Εξω από το concept και η οψίμως
διαμαρτυρόμενη -για τα μάτια του κόσμου- αρμοδία Ελληνίδα υπουργός, η οποία έχει
διαθέσει δικούς μας αρχαιολογικούς χώρους για ανάλογες ‘καλλιτεχνικές’
εκδηλώσεις. Ας μην πούμε για το τσιμεντένιο μονοπάτι στην Ακρόπολη… Μας λείπει
δηλαδή η έξωθεν καλή μαρτυρία για να διαμαρτυρηθούμε…
Εξω από το concept και η
οποιαδήποτε αναφορά για την επιστροφή των Μαρμάρων στον τόπο, που φυσικά
ανήκουν δηλαδή στον Παρθενώνα ή στο προς τούτο Μουσείο της Ακρόπολης. Και αυτό
γιατί πολλά λέμε από μακριά αλλά όταν τύχουμε πλάι - πλάι σε κάποιον Βρετανό
επίσημο την κάνουμε κατά το κοινώς λεγόμενο γαργάρα…
Και όμως… Θα μπορούσαν να ήταν όλοι και όλα εντός concept αν η
παρέλαση της μόδας στην Αίθουσα των Μαρμάρων του Παρθενώνα στο Βρετανικό
Μουσείο αφιερώνονταν κατευθείαν στον αρχικλεφταρά λόρδο Ελγιν.
Για σκεφτείτε το…
Ολόκληρο το λεγόμενο Βρετανικό Μουσείο είναι ένα πραγματικό-
όχι μοναδικό- Μουσείο παγκόσμιας κλοπής πολιτιστικών αγαθών… Είναι μία από τις χιλιάδες
εφαρμογές του αποικιοκρατισμού και της κουλτούρας του, που θεωρεί φυσικό
δικαίωμα του άρπαγα, απατεώνα, καταχτητή να βουτάει ότι γουστάρει από τις χώρες
που έχει καταχτήσει με πρωτοφανή ‘πολιτισμένη’ βία. Θα ήταν, λοιπόν απολύτως,
εντός concept ο χώρος.
Ολοι αυτοί οι ψευτοχαμογελαστοί υψηλοί προσκεκλημένοι
είναι επίσης εντός concept… Κατευθείαν
πολιτισμικοί απόγονοι του λήσταρχου Λόρδου. Δεν είναι απίθανο να υπήρχαν ανάμεσά
τους και απευθείας εξ αίματος απόγονοι.
Εντός concept και η εκδήλωση,
που έχει τόση σχέση με τα μάρμαρα όση και ο φάντες με το ρετσινόλαδο… Εχει όμως
να κάνει πάρα πολύ με το πνεύμα της εξέλιξης, της ανάπτυξης, της προόδου, τηα
αξιοποίησης. Καπιταλιστικής, βεβαίως, βεβαίως, που ξεκολλάει από τα …τετριμμένα
και προχωράει κατά μπρος… Και όπου βγάλει, αρκεί να προχωράει μαζί η μπίζνα και
να τρέχουν τα money.
Εντός concept και οι ημέτεροι
γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές, που διυλίζουν τον κώνωπα της εθνικής μας περηφάνειας
και καταπίνουν κάμηλους και κάμηλους υποταγής και εξάρτησης…
Για σκεφτείτε το λοιπόν, άρχοντες μας πολυχρονεμένοι
που προγραμματίζετε το αύριο της εθνικής μας πολιτιστικής πολιτικής…
Ένα παγκόσμιο αφιέρωμα στο μαρμαροκλέπτη λόρδο μας έρχεται
ταμάμ… Με πολλές θετικές προεκτάσεις σε όλους τους τομείς των ενδιαφερόντων και
των συμφερόντων μας, βεβαίως, βεβαίως…
Σχόλια