Υπέροχες μέρες...

Το άρθρο του φίλτατου Νίκου Μητσιάλη, που παραθέτουμε αναφέρεται σε έρευνα εταιρείας έρευνας της κοινής γνώμης. Κύριο χαρακτηριστικό, που αποτυπώνεται είναι η καθολική απαξίωση και αποδοκιμασία των θεωρούμενων θεσμών του πολιτεύματος…

Καθόλου παράδοξο, αν ανακαλέσει κανείς τα κύρια σημεία της εξελισσόμενης πολιτικής επικαιρότητας σε υγεία, δικαιοσύνη, κοινωνική ασφάλεια, πολιτική διαφάνεια κ.λ.π.

Πώς θα μεταφραστεί η λαϊκή απαρέσκεια;;; Ο φίλτατος Νίκος επιχειρεί αρχικές προσεγγίσεις στο ζήτημα…

 

Πρόσφατη έρευνα της Public Issue δείχνει μια φοβερή κατρακύλα στην εμπιστοσύνη των πολιτών στους αποκαλούμενους «πυλώνες της δημοκρατίας». Πολλοί από αυτούς τους δείκτες βρίσκονται σε πρωτοφανές οριακό σημείο που αποδεικνύει τη φοβερή παρακμή των θεσμών... 

Λιγότεροι από ένας στους δέκα πολίτες, σύμφωνα με την έρευνα, δεν εμπιστεύονται πλέον τα πολιτικά κόμματα, ενώ η Βουλή «βαθμολογείται» με ένα 18% της λαϊκής εμπιστοσύνης, που είναι και το χαμηλότερο ποσοστό της τελευταίας εικοσαετίας.

Μια βουλή με σχεδόν άδεια τα βουλευτικά έδρανα ενώ συζητούνταν πορίσματα του εγκλήματος των Τεμπών και την ίδια ώρα με γεμάτα τα θεωρεία από γονιούς, συγγενείς και φίλους των θυμάτων...

Αν υπολογίσουμε και τις αυξητικές τάσεις της αποχής που καταγράφονται τα τελευταία χρόνια, τότε διαπιστώνει κανείς πως ένα σημαντικό μέρος πολιτών δεν περιμένει τίποτε από αυτό το κοινοβουλευτικό παιγνίδι των επαναλαμβανόμενων ανεκπλήρωτων υποσχέσεων!

Συνεχίζοντας η έρευνα της Public Issue αναφέρει πως το 70% των ερωτηθέντων  δηλώνουν ότι δεν εμπιστεύονται το θεσμό της Δικαιοσύνης. Μια διολίσθηση από το 2007 που το ποσοστό αυτών που απαντούσαν ότι «μάλλον δεν την εμπιστεύονται» ήταν στο 44%.

Ο τρόπος αντιμετώπισης υποθέσεων διαφθοράς, οργανωμένου εγκλήματος, παιδοφιλίας, αστυνομικής βίας, υποκλοπών, όπως και αποφάσεις που βγάζουν απεργίες παράνομες, ακόμα και καταχρηστικές είναι κάποιες από τις αιτίες που έχουν μειώσει στο 27% εκείνους που εμπιστεύονται αυτό τον θεσμό.

Αρνητικό ρόλο έπαιξε και η σωρεία των απορριπτικών προσφυγών συνταξιούχων και εργαζομένων από το ΣτΕ για μειώσεις συντάξεων και μισθών, την ίδια ώρα που το ειδικό δικαστήριο (μισθοδικείο-παγκόσμια πρωτοτυπία) που εκδικάζει μόνο προσφυγές δικαστικών λειτουργών, αποφασίζει θετικά για αυξήσεις μισθών, συντάξεων και επιστροφές των αναδρομικών τους.

Στον καιάδα κυριολεκτικά και τα πάσης μορφής Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, με μόνο ένα 18,1% των ελλήνων πολιτών να τα εμπιστεύονται. Και δικαίως αφού, στη συντριπτική πλειοψηφία τους, όλη αυτή τη ζοφερή εικόνα της απαξίωσης των «θεσμών» του συστήματος, που παρουσιάζει η έρευνα της Public Issue, την ανατρέπουν με τη γνωστή κοπτοραπτική της αλλοίωσης της πολιτικοκοινωνικής πραγματικότητας!

Στην ίδια έρευνα, όμως, καταγράφεται ιδιαίτερα υψηλός ο βαθμός εμπιστοσύνης των πολιτών στον αγώνα των γονιών και συγγενών των θυμάτων για την αποκάλυψη των ενόχων του κρατικού εγκλήματος των Τεμπών. Το ψήφισμα ενάντια στη συγκάλυψη αυτού του εγκλήματος έσπασε το φράγμα του 1,5 εκατ. υπογραφών!

Με κεντρικό σύνθημα «Οι ζωές μας πάνω από τα κέρδη τους», πραγματοποιήθηκαν για το κρατικό έγκλημα των Τεμπών οι μεγαλύτερες διαδηλώσεις της 12ετίας, σύμφωνα με τη «Public Issue», στις οποίες πήραν μέρος πάνω από 2,5 εκατομμύρια οργισμένοι διαδηλωτές και διαδηλώτριες! Χωρίς να συμπεριλαμβάνονται οι μαθητικές κινητοποιήσεις.

Τα παραπάνω δείχνουν πως μέσα από τον ζόφο ενός αποτρόπαιου και συστημικά μπαζωμένου κρατικού εγκλήματος, αχνοφαίνεται κάτι να κινείται! Αυτό σε μια χώρα στην οποία, με τη κρίση που γέννησαν τα μνημόνια, συντελέστηκε κατ’ ουσία, βουβά και υπόγεια, μια αλλαγή πολιτεύματος που διαμορφώνεται συγκυριακά σ’ έναν «κοινοβουλευτικό ολοκληρωτισμό».

Αυτό το τέρας μόνο μια κοινωνική αντιπολίτευση με ανατρεπτική πολιτική έκφραση μπορεί να το αντιμετωπίσει! Αυτό μακριά και έξω από φθαρμένα πολιτικά σχήματα που στηρίζουν εκτός άλλων, ευρωπαϊκές και νατοϊκές πολιτικές πολέμου, άμεσα η έμμεσα τηρώντας προσχήματα και «ίσες αποστάσεις».

Οτιδήποτε άλλο θα είναι όπως πάντα στημένο κι από πριν ξεπουλημένο, με αποτέλεσμα να συνεχίζει να στέλνει κόσμο στο καναπέ με το γνωστό «δε βαριέσαι δεν γίνεται τίποτε...»