Φτάσαμε

...στη γη των Φαιάκων. 

Εποχή που αναδεικνύει όλες τις ομορφιές της. Αλλά και τις ασχήμιες της. 

Όχι δικές της... Δικές μας. Δικό μας έργο. Ή καλύτερα αυτών που εξουσιάζουν τον τόπο. Για χρόνια πολλά. Τόσα όσα χρειάστηκαν για να ολοκληρώσουν το ανοσιούργημά τους. 

Που δεν φαίνεται με την πρώτη ματιά, γιατί η φαιακία γη διαθέτει την μοναδική ικανότητα να αποσβένει τις αθλιότητες των ανθρώπων. 

Παραμένουν φωναχτές οι παρεμβάσεις στο οικιστικό περιβάλλον. Κακοποιητικές στο μέγιστο βαθμό. Για την παράδοση την ιστορία αλλά και τη σημερινή εικόνα. Τα ερείπια σημαντικών χώρων και σπουδαίων αρχιτεκτονημάτων παραμένουν γκρέμια. 

Πώς να σωθούν άλλωστε, όταν απέναντί τους έχουν την κακαισθησία πολλών. Την αδιαφορία πολλών. Τις τρικλοποδιές αρμοδίων, γραφειοκρατίας και πολιτείας.

Η πόλη χάνει αργά και σταθερά την ιστορική και αρχιτεκτονική της φυσιογνωμία. Οι ρυθμοί βέβαια υπερβαίνουν τους ανθρώπινους. Έτσι, η οποία προειδοποίηση μοιάζει γκρίνια και μεμψιμοιρία. 

Εξάλλου είναι τόσα πολλά αυτά που πρέπει να γίνουν, ώστε το μέγα κόστος οποιασδήποτε παρέμβασης αποτελεί το άλλοθι της αποφυγής.

Ο τόπος χρειάζεται μία στροφή 180° στην νοοτροπία εξουσιαστών και εξουσιαζόμενων. Δύσκολα πράγματα. Μάλλον απίθανα ή καλύτερα αδύνατα.

Χρειάστηκαν περίπου 20 λεπτά για να φτάσουμε από το λιμάνι στο πλατύ καντούνι. Διαδρομή σαφώς μικρότερη των 2 χιλιομέτρων. Απίστευτο κυκλοφοριακό χάος. Η λύση απλή και καθιερωμένη για πόλεις με ιστορικό κέντρο: αποκλεισμός της ευρείας κυκλοφορίας, περιφερειακοί επαρκείς χώροι σταθμευσης, εύκολη και συχνή μεταφορά με δημόσια μέσα συγκοινωνιών από την περιφέρεια προς το κέντρο. Θα το τολμήσουν κάποτε; 

Οι υποσχέσεις κρατούν δεκαετίες! Όπως και η σχετική ανδράνεια. 

Τουλάχιστον λίγο νοικοκυριό, λίγη τάξη στην κυκλοφορία, επίλυση του προβλήματος του νερού. Βασικές προϋποθέσεις μιας βασικής ποιότητας ζωής. 

Δύσκολα θα διεκδικηθούν αποφασιστικά όταν το ενδιαφέρον εστιάζεται αποκλειστικά στον προσπορισμό εσόδων με όποιο τίμημα.

Όμως φτάσαμε. 

Έχουμε να θυμηθούμε, έχουμε να γκρινιάξουμε όπως το κάναμε κιόλας, έχουμε να διεκδικήσουμε και να ελπίζουμε...