Η αναδόμηση του: ‘εμείς’

Ακόμη και οι υποκριτές κήρυκες του ανθρωπισμού και της κοινωνικότητας, τονίζουν, πως τίποτε δεν μπορεί να γίνει μόνον από έναν…Πώς δεν ωφελεί να σκεφτόμαστε μόνον τον εαυτό μας αλλά το σύνολο και άλλα τέτοια ωραία για δημόσια προπαγάνδα… Και σήμερα το κάνουν, όποτε συμφέρει και αποδίδει...

Την ίδια ώρα, η προώθηση του ατομικισμού γίνεται με χίλιους τρόπους μέσα από ΜΜΕ αλλά κυρίως μέσα από τα καυτά παραδείγματα της ζωής.

Ο ‘μέσος καθημερινός πολίτης’ σπρώχτηκε στα γρανάζια της εγωπάθειας με το πρόσχημα της απελευθέρωσης…

Γιατί αυτοί και όχι εγώ…

Αυτό κυριαρχούσε στην πορεία της δήθεν ‘πολιτικοποίησης’ που νοιάζονταν για την κατασκευή ‘στρατιωτών’ πιστών σε διάφορα σοσιαλφιλελεύθερα προτάγματα, που συνοψίζονται με εκπληκτική ακρίβεια στο παραπάνω.

Η πονηρότατη είσοδος, που επιχειρεί να διαμορφώσει κλίμα κοινωνικής αντίθεσης, αντιπαράθεσης, ταξικότητας ακολουθείται από το ‘μαγική’ προτεραιοποίηση του ‘εγώ’ ως συμπυκνώματος της … φυσιολογικής, πολυπόθητης απελευθέρωσης…  

Με απίστευτης πονηρίας και επιστημονικής προεργασίας τεχνικές σε κάθε επίπεδο της καθημερινότητας το ‘εμείς’ παραμερίστηκε ως … περιττό, ανέφικτο, αδιάφορο…

Η διεθνοποίηση της εγκληματικότητας επέβαλλε την ρεαλιστική αποτίμηση, πως μόνον η βία, η οργανωμένη σε επίπεδο συμμοριών και μαφίας, μπορεί να εγγυηθεί την αυριανή προσωπική, ερωτική, ‘κοινωνική’ καταξίωση… 

Ετσι, η εκπαίδευση στη βία ξεκινάει από τα γεννοφάσκια, συνεχίζεται μέσα στην οικογένεια, που έχει ήδη πειστεί, ότι ο δρόμος αυτός είναι ‘υποχρεωτικός’, προάγεται στο σχολείο σε συνθήκες αποξένωσης αδιαφορίας και διασυρμού αρχών και αξιών.

Γιγαντώνεται στη γειτονιά, όπου οι ‘δυνατοί’ του αύριο κάνουν την πρακτική τους… Και καθιερώνεται πια σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητας δημιουργώντας ένα κλίμα φοβίας, τρόμου, πανικού και φυγής… Οσοι είναι υποχρεωμένοι να βγουν από το σπίτι τους, να πάρουν το ΙΧ τους ή κάποιο μέσο μαζικής μεταφοράς, να μπουν στον χώρο της δουλειάς, να δουλέψουν εκεί για μπόλικες ώρες ώσπου να πάρουν το αντίστροφο δρομολόγιο, πρέπει να προσέχουν. Να προσέχουν πολύ και τα πάντα… Όλα φαίνονται πολύ δύσκολα και για μία συλλογική ριζικά διαφορετική επαναδιαμόρφωση των κανόνων της ζωής.

Σε κλίμα άγχους και πανικού η θεώρηση πως το εμείς είναι υποχρεωτικά η βάση της ευδαιμονίας του εγώ, μοιάζει αφελής, αστήριχτη, αναποτελεσματική…

Υπάρχει μεγάλος και δύσκολος δρόμος πειθούς, χωρίς καν αυτός να έχει εξασφαλισμένη επιτυχία και απόδοση…

Χωρίς ηθικολογία αλλά με διαλεκτική τεκμηρίωση, πως μόνον οι συλλογικές διεργασίες και καθιερώσεις μπορούν να διασφαλίσουν την ατομικότητά μας, την ακεραιότητά μας, την πρόοδό μας. Οι ατομικίστικες πρακτικές, που διανθίζονται με μπόλικο γκλάμουρ είναι πρόσκαιρες αυταπάτες…

Το ατομικό – η ατομικότητα και όχι ο ατομικισμός- περνάει αναπότρεπτα μέσα από το συλλογικό.