Και μόνο το άκουσμα της λέξης ΛΑΡΚΟ αρκεί να φέρει στο
νου σημαντικές στιγμές της σύγχρονης Ελληνικής κοινωνικό-πολιτικής ιστορίας.
Η Γενική Μεταλλευτική και Μεταλλουργική Ανώνυμη
Εταιρεία «ΛΑΡΚΟ» ιδρύθηκε πριν από 60 χρόνια από τον γνωστό βιομήχανο Πρόδρομο
Αθανασιάδη Μποδοσάκη. Αντικείμενό της η παραγωγή σιδηρονικελίου. Τα μεταλλεία,
που της ανήκουν βρίσκονται στην Εύβοια, στην Βοιωτία, στην Καστοριά και στα
Σέρβια Κοζάνης ενώ στην Λάρυμνα της Φθιώτιδας δημιουργήθηκε το εργοστάσιο
επεξεργασίας του μεταλλεύματος και εκεί εγκαθιδρύθηκε η έδρα της Εταιρείας. Η
ΛΑΡΚΟ το 1977 εγκαθιστά την πιο μεγάλη ταινία μεταφοράς μεταλλεύματος την
Ευρώπη με μήκος 7.5 χιλιόμετρα.
Τελικό προϊόν το σιδηροκέλιο με υψηλή περιεκτικότητα
σε μετάλλευμα και χαμηλή σε άνθρακα με αποστολή την παραγωγή ανοξείδωτου χάλυβα.
Η διακίνηση πραγματοποιείται από το λιμάνι της Λάρυμνας.
Η αύξηση της ζήτησης του προϊόντος ανεβάζει την
κερδοφορία του εργοστασίου που φτάνει σε ύψη ρεκόρ το 2013.
Την ίδια ώρα, σε αυτή την πρωτοπόρα για τα Ελληνικά βιομηχανικά
δεδομένα μονάδα πραγματοποιούνται σημαντικές κοινωνικές δράσεις… Εδώ,
δοκιμάστηκε, με αμφιλεγόμενες συνέπειες, όπως ήταν φυσικό η …’συμμετοχή’ των εργαζόμενων
στην διοίκηση, που είχε εισαγάγει το Πανελλήνιο ΣΟΚ σε διάφορες σημαντικές
κρατικές μονάδες. Θεσμός, που καθόλου δεν άλλαζε τους ταξικούς συσχετισμούς κ
αι
κατά κανόνα οδήγησε σε διαπλοκές στην πλάτη των εργαζόμενων από την επιλεγείσα ‘εργατική
αριστοκρατία’.
Δεν έλλειψαν και τα σοβαρά εργατικά ατυχήματα, δείγματα
της γενικής ελαφρότητας, που αντιμετωπίζεται η ασφάλεια και η ζωή του
εργαζόμενου στον χώρο δουλειάς σε συνθήκες καπιταλισμού.
Παρά ταύτα, η ΛΑΡΚΟ μπορούσε να είναι το έμβλημα μίας προσπάθειας
βιομηχανικής ανάπτυξης της χώρας αφού το προϊόν της αλλά και οι ποσότητές του
βρισκόνταν στο προσκήνιο της παγκόσμιας αγοράς σιδηρονικελίου. Μιλάμε δυστυχώς,
για μία άλλη χώρα αφού η …’μικρά αλλά υπερήφανος Ελλάς’ της εξάρτησης και της υποταγής
σε ξένα κέντρα μετέπεσε από χώρα αγροτική σε χώρα παροχής τουριστικών κυρίως
υπηρεσιών με πολύ μικρές, σκόρπιες και μάλλον ανοργάνωτες απόπειρες εκβιομηχάνισης…
Το όραμα – πρόταση του Δημήτρη Μπάτση κατατεθιμένο στο μνημειώδες σύγγραμμά του
«Η βαρειά βιομηχανία στην Ελλάδα», δεν ταιριάζει στην Ελλάδα της λοβιτούρας της
κομπίνας και της αρπαχτής…
Παρ’ όλους, όμως του δυσμενείς όρους ύπαρξή της η
ΛΑΡΚΟ συνέχισε εις πείσμα των αρπακτικών που την περιτριγυρίζουν να ζει, να
υπάρχει και να παράγει…
Τα τελευταία χρόνια της κλιμακούμενης νεοφιλελεύθερης
επίθεσης, η πώληση ή και το κλείσιμο του εργοστασίου έχουν μπει στην πρώτη γραμμή
των κυβερνητικών επιδιώξεων… Μία κρατική μεταλλουργική βιομηχανία είναι ….όνειδος
και ντροπή για τους εκποιούντες έναντι πινακίου φακής ό, τι βρίσκουν μπροστά τους.
Γι’ αυτό, το πείσμα, η επιμονή, η αντίσταση των
εργαζόμενων στην ΛΑΡΚΟ είναι εθνική υπόθεση… Είναι κομμάτι της Ελληνικής
ιστορίας αν Ελλάδα είναι ο λαός της και όχι οικόπεδο προς εκποίηση…
Γι’ αυτό, το τί συμβαίνει στην ΛΑΡΚΟ δεν θα το
βρείτε εύκολα στα ‘αντικειμενικά’ ΜΜΕ, που μεριμνούν επιστημονικά για τον
αδιατάρακτη πολιτική μας νάρκωση… Και μόνον η λέξη ΛΑΡΚΟ απειλεί την ομαλή
συνέχεια του ύπνου μας…
Αυτό τον ύπνο διαταράσσει (όχι για πρώτη φορά) το εμπροσθόφυλλο και το οπισθόφυλλο του ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ
της 10.4.2024, που αναφέρονται αναλυτικά τόσο στις κινητοποιήσεις των
εργαζόμενων όσο και στο παραγωγικό ιστορικό της επιχείρησης …
Περιττεύει η σύσταση για την μελέτη τους…
Οι Εργαζόμενοι της ΛΑΡΚΟ με τον πολυετή τους αγώνα
κρατάνε το νήμα της ελπίδας για όλους μας… Αρκεί να τα καταλάβουμε…
Σχόλια