Νεανικές συμμορίες με πάθος εξόντωσης και επάρκεια τεχνικής
παιδείας σε δολοφονικά όργανα… Μαχαίρια, φαλτσέτες, σιδερένιες γροθιές… Και κανονικές
γροθιές…
Με υψηλή εκπαιδευτική φροντίδα...Η ίδια η τηλεόραση διαθέτει μέγα πλήθος εκπαιδευτικών προγραμμάτων, όπως
π.χ. ταινίες με τον Jason
Statham… Και το
διαδίκτυο, ‘πακτωλός’ από τις πιο άγριες μορφές σύγκρουσης.
Γονείς, που αγνοούν, αδιαφορούν, παιδαγωγούν ή και
υπερασπίζονται τους τσαμπουκάδες των παιδιών τους, δημόσια και ανοιχτά… Σε μία
κοινωνία – ζούγκλα …το παιδί πρέπει να μάθει να επιβιώνει.
Βία με θύματα πολλές φορές τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς,
στους οποίους η πολιτεία αναθέτει και ρόλους αστυνομικής επίβλεψης και
καταστολής σε περιβάλλον ζούγκλας… Πώς να μην κλειστούν (κάποιοι) στα γραφεία τους,
προσπαθώντας να διασφαλίσουν την σωματική τους ακεραιότητα…
Σχολεία σε κτίρια απαράδεκτα και ασυντήρητα… Αρκετά συχνά
οι πεσμένοι από το ταβάνι σοβάδες απειλούν δασκάλους και μαθητές… Οποιαδήποτε συγκριτική
αναφορά των υπαρχόντων κτιρίων προς τα σύγχρονα παιδαγωγικά δεδομένα σχολικής
αρχιτεκτονικής θα έβγαζε εκτός την συντριπτική τους πλειοψηφία …
Τροχαία δυστυχήματα σε γεωμετρική πρόοδο, αποτελέσματα
κατά κανόνα εγκληματικών παραβιάσεων κανόνων απλής λογικής… Σε αναζήτηση
καταξίωσης από τα κυβικά της μηχανής και τις υψηλές καταγραφές του κοντέρ
ταχυτήτων… Αυτό προτείνει και επιβάλλει ένα ολοκληρωμένο σύστημα προτύπων κενότητας,
ατομικισμού και αλαζονείας.
Εκθετική αύξηση
των εγκαταλείψεων στα τροχαία, που συχνότατα αποβαίνουν μοιραίες… Χωρίς
παραμικρή συμπόνια μπροστά στην θέα του σωματικού διαμελισμού. Υπέρτατη αναγκαιότητα:
να μην μπερδευτώ, να μην μπλέξω…
Θεματική αύξηση των κρουσμάτων ενδοοικογενειακής βίας.
Η κουλτούρα της πατριαρχίας συναντάει τις τεράστιες αβεβαιότητες για την
καθημερινή επιβίωση και απολήγει σε εκτόνωση πάνω στα ‘διπλανά’ κορμιά. Γυναίκες
και παιδιά έχουν την μερίδα του λέοντος σαν θύματα αυτής της κτηνώδους ‘απόλαυσης’.
Πλήρης παραμέληση των υπερηλίκων… Τα τηλεοπτικά σποτς
για δικαιώματα στην ζωή, για υγιεινή επαγρύπνηση, για προστασία και
κοινωνικότητα είναι μία υποκριτική συγκάλυψη της οικογενειακής αποδόμησης αλλά
και της προκλητικής ανεπάρκειας των δομών μέριμνας.
Ο υποβιβασμός των ιδρυμάτων υγείας στο μη περαιτέρω
έχουν μετατρέψει σε αληθινό εφιάλτη την προσφυγή σε αυτά σε περίπτωση ανάγκης…
Ατέλειωτες ώρες αναμονής, κρεβάτια-ράντζα σε διαδρόμους, υλικοτεχνική υποδομή
φθίνουσα και κυρίως γιατροί και λοιποί νοσηλευτές σε οριακή βιολογική κατάσταση…
Ισα-ίσα πριν την πλήρη εξουθένωση… Η μόνη λύση η επίκληση της προσευχής για: …ανώδυνα
ανεπαίσχυντα και ειρηνικά τα τέλη της ζωής ημών…
Δημόσιες συγκοινωνίες που προσβάλλουν την ανθρώπινη
αξιοπρέπεια και βασανίζουν σε καθημερινή βάση τους έχοντες την ανάγκη τους.
Κάποιες φορές, όλο και περισσότερες, η χρήση τους εγκυμονεί αυξημένους
κινδύνους που κατά κανόνα σχετίζονται με πεπαλαιωμένες υποδομές και
ανεπαρκέστατο προσωπικό…
Κυκλοφορικό άγος όχι μόνον στην πολύπαθη πρωτεύουσα
αλλά σε όλες τις πρωτεύουσες νομών της επικράτειας. Συνεχής αύξηση του αριθμού
των οχημάτων με στάσιμα τα χιλιόμετρα χρήσιμου οδοστρώματος.
Αν συνεχίσουμε να ανακαλούμε και να καταγράφουμε
τομείς καθημερινής ταλαιπωρίας και εγκατάλειψης χρειάζονται πολλές γραμμές
ακόμη γι’ αυτό το κείμενο.
Πίσω από την ανεπάρκεια, την κρίση και την διάλυση των
κοινωνικών θεσμών και δομών βρίσκεται η ουσιαστική αντικοινωνικότητα της αστικής
μας δημοκρατίας, που ενδιαφέρεται μόνον για τους δείκτες οικονομικής άνθισης
των ελαχίστων. Αυτή η αποκλειστική στοχοπροσήλωση του συστήματος στην
κερδοσκοπία του κεφαλαίου γίνεται εντονότερη σε περιόδους κρίσης και μάλιστα
δομικής, όπως η παρούσα…
Γι΄αυτό το φαινόμενο δεν είναι μόνον Ελληνικό… Είναι όμως
κυρίαρχα Ελληνικό στην παρούσα φάση, γιατί εμείς είμαστε οι προνομιούχοι, που η
ζωή μας καθορίζεται επιπρόσθετα από τα μνημονιακά δεσμά της ...δημοσιονομικής
ευρυθμίας… Αυτά, που μας επέβαλλαν οι …φίλοι και σύμμαχοι (Αγκελα, Βόλφγκαγκ, Γερούν
κ.λ.π.) και που μεταξύ άλλων έχουν επιφέρει πλήρη απορφάνιση των δημόσιων
οργανισμών από αναγκαίο προσωπικό… Ελλείψεις τεράστιες, που συγκαλύπτονται ή
που όταν μνημονεύονται, κουβέντα δεν γίνεται για τα γενεσιουργά τους αίτια…
Σε τέτοιες συνθήκες καθημερινότητας, η ψυχραιμία, ο
διάλογος, η συλλογικότητα, η κοινωνική ενσυναίσθηση παραμερίζονται από
ενστικτώδεις αντιδράσεις ατομικισμού και βαρβαρότητας.
Η κυβερνητική πρόθεση για θέσπιση αυξημένου ποινολόγιου
μαθητών και γονέων μόνον θυμηδία μπορεί να προκαλεί… Κανενός είδους καταστολή
δεν μπορεί να εμποδίσει φαινόμενα με σαφώς υπαρκτά κοινωνικά αίτια και αυτό το
ξέρουν και οι ίδιοι οι κυβερνώντες… Οι
διακηρύξεις τους για σκληρότερη νομοθεσία είναι χρήσιμες μόνον για τον αποπροσανατολισμό
των πολιτών…
Οι τελευταίοι έχουν τον λόγο. Όπως πάντοτε…
Σχόλια