‘Ξεφυλλίζοντας’ τους ειδησεογραφικούς
ιστότοπους συναντάς τις ‘αιρετικές’ τοποθετήσεις, που έγιναν στο συνέδριο του
ΣΥΡΙΖΑ. Οπως αυτές των Βασιλειάδη και Σπίρτζη…
Υπήρχε μέσα τους μπόλικη αναφορά στην στάση
μεγαλοστελεχών του κόμματος κατά την περίοδο Κασσελάκη. Δεν στερούνται αλήθειας οι αναφορές στην
προθυμία π.χ. Παπά, Πολάκη, Φάμελου κ.α. να στηρίξουν ολόθυμα τον εξ Αμερικής μεσσία
αναλαμβάνοντας μάλιστα την περιθωριοποίηση, την συκοφάντηση και την γελιοποίηση
όσων δεν αποδέχονταν να στρώσουν βάγια στον εκ της Ουάσιγκτον ανανήψαντα φίλο
και θαυμαστή του Μητσοτάκη.
Ομως, δεν χρειάζεται ξεχωριστή οξυδέρκεια
ή υψηλού βαθμού ωριμότητα για να αποδομήσεις
τα απίστευτα, που ζήσαμε κατά την αρχηγία του Στέφανου… Ηταν ίσως η πιο φαιδρή πολιτικά
περίοδος της ζωής μας και γι’ αυτό του οφείλουμε χάριτες, που μας χάρισε τέτοιες
στιγμές…
Αλλά όχι μόνον σε αυτόν… Τίποτε από τα
λόγια και τα έργα του Στέφανου δεν θα μας είχαν ψυχαγωγήσει τόσο χωρίς την
ταυτόχρονη και παράλληλη δράση προθύμων και προθυμότατων…
Σήμερα πρόθυμοι και προθυμότατοι έχουν
αναλάβει τα ηνία συνεχίζοντας στην ουσία την πολιτική παρακαταθήκη του ΣΥΡΙΖΑ
όχι μόνον του Στέφανου αλλά και του Alexis από την κωλοτούμπα του 2015…
Αυτή ακριβώς είναι η μεγάλη παγίδα των
‘επικριτών’ της πολιτικής γραμμής του ΣΥΡΙΖΑ που δομείται πάνω στις θέσεις του
μεγάλου και ανιστόρητου συμβιβασμού… Η αδυναμία και απόλυτη απροθυμία της κριτικής
διάθεσης να αναφερθεί στην μεγάλη οπισθοχώρηση του 2015, στα αίτια και στις πολιτικές
της συνέπειες ξεδοντιάζουν κάθε ουσία χρήσιμης κριτικής…
Οι προσωπικές ευθύνες (που ασφαλώς
υπάρχουν) ανάγονται σε κυρίαρχες ενώ οι πολιτικές και οι ευθύνες για την χάραξή
τους είναι εξαφανισμένες στα πολιτικά ντοκουμέντα του χώρου σε αυτό το συνέδριο
‘λήξης’ του ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτή την άποψη την έχουμε εκφράσει εδώ και πολύ καιρό, όταν
ακόμη υπήρχαν αισιόδοξοι και ποσοστά δημοφιλίας, που επέτρεπαν έστω και φρούδες
ελπίδες… Ενας ΣΥΡΙΖΑ απρόθυμος και ανίκανος να αιτιολογήσει πολιτικά την αποτυχία
του, αρκούμενος σε τετριμμένες και πολυερμηνευόμενες γενικότητες έχει σαν σημαντικότερη
αποστολή το τέρμα του ταξιδιού…
Η πορεία ενός κομματικού σχηματισμού, που επικαλείται την αριστερά σαν ρητορικό σχήμα, που προσβλέπει στο ακαθόριστο της κεντροασριστεράς και εδράζεται όλο και περισσότερο στην αστική του μεταμόρφωση δεν έχει πολλούς λόγους ύπαρξης... Υπάρχουν άλλοι φορείς, που ξέρουν και μπορούν να κάνουν την 'δουλειά' με μεγάλη επιτυχία... Αποδεδειγμένα... Μπορεί να 'ελπίζει' μόνον σε ευνοϊκές συνθήκες για παιγνίδια μικρο-πολιτικών παιγνίων.
Οσοι πήραν μέρος σε αυτόν, αν επιθυμούν
να είναι παραγωγικοί, έχουν το χρέος της πολιτικής ερμηνείας των συμβάντων…
Αλλιώς ας περιμένουν τον Alexis… Είναι πολύ πιθανόν, ότι το σύστημα θα του το ανταποδώσει…
Σχόλια