Η κανονικοποίηση του εκφασισμού

Το έργο, που παρακολουθούμε προετοιμάζεται συστηματικά εδώ και αρκετές 10ετίες…

Στη νιότη μας δεν ζήσαμε απλά στιγμές μεγάλης πολιτικής ανάτασης. Αντιπολεμικό κίνημα της νεολαίας στις ΗΠΑ και την Ευρώπη, Μάης του 68, ήττα του Αμερικάνικου Ιμπεριαλισμού στο Βιετνάμ, Εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα στην Αφρική και την Λατινική Αμερική, Την Κούβα, τον Φιντέλ, τον Τσέ…

Πιο πολύ και από όλα αυτά και άλλα παρόμοια, που μας επηρέασαν, έχει πρακτική σημασία το πνεύμα αλληλεγγύης, που είχε αναπτυχθεί στην καθημερινότητά μας. Αναρίθμητες οι εκφράσεις του… Έμοιαζε με διαχρονική και αδιατάρακτη εγγύηση δύναμης από τη μεριά μας, ικανή να αντιστρατευθεί κάθε είδους αντιδρατικότητα, συντηρητισμό, ακροδεξιό εκβαρβαρισμό…

Το σύστημα δεν προχωρούσε σε ανοιχτή αντιπαράθεση… Απέφευγε τις κατά μέτωπο αντιπαραθέσεις φροντίζοντας να προετοιμάζεται συστηματικά και επιστημονικο-τεχνοκρατικά. Επιδίωξη η διάρρηξη της κοινωνικότητας, η καλλιέργεια και η ανάδειξη του ατομικισμού σε επίπεδο ενστίκτων, η ακραία ανταγωνιστικότητα, η σκληρή επιθετικότητα…

Ένας ολόκληρος μηχανισμός διαστροφής, που ξεκίναγε από τα παιδικά παιγνίδια, τις τηλεοπτικές ΄παιδικές’ εκπομπές της ασύλληπτης αγριότητας. Που επεκτάθηκε στα ‘καταξιωμένα’ κοινωνικά πρότυπα των πολιτικών μαυρογιαλούρων της απάτης, της συναλλαγής και του εμπαιγμού, που όμως κατάφερναν να θριαμβεύουν κοινωνικά χάρις στην ‘αγωνιστικότητά’ τους… Που προήγαγε μορφές ψυχαγωγίας φαινομενικής συλλογικές και στην πράξη βαθιά μοναξιακές με την ‘στήριξη’ ουσιών. Που αναγνώρισε στη νεανική ζωτικότητα την ‘νόμιμη’ εκτόνωση μέσα από τον χουλιγκανισμό. Που μετέτρεψε τον μαζικό αθλητισμό σε πολυτέλεια και τις θύρες των εξαγριωμένων οπαδών σε νεολαιϊστικα ‘στέκια’…

Πίσω από την θεαματική καθιέρωση της βίας μεταξύ ανηλίκων βρίσκεται και η ισχυρή ‘στήριξη’ ή παγερή αδιαφορία των γονιών.

Γονείς, που μπερδεύτηκαν από διάψευση προσδοκιών, ψευδο-μεταρρυθμίσεις και πρόσκαιρες ταξικές αναβαθμίσεις αναγνώρισαν στον σκληρό ανταγωνισμό το πρότυπο ασφαλείας για τα παιδιά τους. Και άλλοι, θύματα μία ποικιλόμορφης κοινωνικής αδιαφορίας αντιμετωπίζουν την παραβατική εγκληματικότητα των παιδιών τους σαν φυσικό φαινόμενο… Την ίδια ώρα, που ο ιστορικός αναθεωρητισμός έχει ενεργοποιηθεί για να παραμορφώσει 

Αν κάποιος ήθελε να επεκταθεί στο σύνολο των φαινομένων αντικοινωνικότητας και στα πραγματικά τους αίτια θα χρειάζονταν τόμους…  

Το κείμενο αυτό γράφεται εξ αιτίας έντονης ανησυχίας. Ο ασύδοτος ατομικισμός, που μετατρέπεται κάθε μέρα όλο και περισσότερο σε κανονικότητα δεν έχει προοπτική του πολίτες με κοινωνική συνείδηση. Τέτοια πολιτισμική και υπαρξιακή διαστροφή δεν προοιωνίζει αντίσταση αλλά ευμενή υποδοχή και στήριξη σε κάθε είδους εκφασισμό. Τα διαδραματιζόμενα στις ΗΠΑ αλλά και σε άλλες καπιταλιστικές μητροπόλεις το επιβεβαιώνουν στις μέρες μας…

Για όσους δεν αποδέχονται την κοινότητα-αρένα της αλληλοεξόντωσης και οραματίζονται ρεαλιστικά την κοινωνία της πανανθρώπινης ελευθερίας υπάρχει μπροστά ένας δύσκολος δρόμος μάθησης, συστράτευσης και συλλογικής δράσης…