Πού βαδίζουμε, κύριοι…

 *…η σχέση μου με τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν μια σχέση ζωής, αλλά έχει κλείσει…

*…αν κάποιος καταλαβαίνει την απόφασή μου να μην είμαι πια βουλευτής και να επιχειρήσω μια “πορεία στο λαό” ως ανταγωνιστική, τότε κάνει λάθος. Είναι απόφαση υπέρβασης και όχι ανταγωνισμού…

*…Διάλεξα εν πλήρη συνειδήσει το δρόμο έξω από το σύστημα-μέσα στην κοινωνία…

* … δεν έχω καμιά πρόθεση να αναπαράγω τακτικές “στρατολόγησης” ή διάσπασης…

*… Η αυτάρκεια και η αυταρέσκεια κάποιου αυτόκλητου Μεσσία, που στρατολογεί τους μαθητές του, είναι το τελευταίο που χρειάζεται η πατρίδα και η κοινωνία μας σήμερα…

* … η χώρα χρειάζεται σοκ εντιμότητας, δικαιοσύνης και δημοκρατίας…

* …Είναι μια αντισυμβατική πρωτοβουλία με κίνητρα ηθικά. Αποφάσισα να απελευθερωθώ από δεσμεύσεις, αξιώματα και μηχανισμούς. Να βγω έξω από το πολιτικό σύστημα, που κατά τη γνώμη μου, ως έχει, δεν μπορεί τίποτα πια να δώσει στην κοινωνία και την πατρίδα…

* ένας νέος πατριωτισμός, που ξεπερνά τους εύλογους ιδεολογικούς διαχωρισμούς, χρειάζεται σήμερα, περισσότερο από ποτέ την περίοδο της μεταπολίτευσης, σε όλα τα πεδία της κοινωνικής και πολιτικής δράσης…

* …η ανανέωση του πολιτικού σκηνικού… αφορά κυρίως την Αριστερά, την προοδευτική παράταξη. Πιστεύω ότι ήρθε ο καιρός, έχουμε μάλιστα καθυστερήσει, για μια μεγάλη, τολμηρή, αποφασιστική ανανέωση στις πρακτικές, τη γλώσσα, το ύφος, το ήθος, αλλά και τα πρόσωπα…

* …τα παραδείγματα του παρελθόντος (όπως ο ενιαίος Συνασπισμός ή ο πολυτασικός ΣΥΡΙΖΑ) δεν μπορούν να λειτουργήσουν για το μέλλον…

* …Με παλιό διαβατήριο κανένας δεν πρόκειται να περάσει στη νέα εποχή, και απλώς θα διαιωνίζεται η καθεστωτική στασιμότητα και ασυδοσία…

Είχαμε σκεφτεί να σχολιάσουμε κάποια ολίγα σημεία της περιβόητης συνέντευξης του Alexis με την οποία μίλησε για …όλους και για όλα (συνηθισμένη έκφραση δημοσιογράφων όταν μία συνέντευξη δεν έχει τίποτε το ουσιαστικό να πει)…

Μάλλον θα ήταν μία κουραστική πολυλογία… Μας έμεινε το …εθναρχικό ύφος γεμάτο υπονοούμενα και συμβολισμούς… 

Γεμάτη η Ελληνική πολιτική ιστορία από βαρύγδουπες, κενολογίες πολιτικών, που ζητούσαν από την ιστορία να τους πιστώσει τις δηλώσεις τους και όχι τα έργα τους… Και μάλλον τα κατάφεραν στην διαδρομή τους μέσα στην …‘ιστορία (κωμικοτραγική) του Νεοελληνικού κράτους’…, όπως τιτλοφορεί την αφήγησή του για τα τελευταία ‘δρώμενα’ στον τόπο, ο αξέχαστος Βασίλης Ραφαηλίδης…

Γέμιζαν πρωτοσέλιδα,  κατανάλωναν τόνους χαρτιού, βούϊζαν τα ερτζιανά από τις …σοφίες και τα αποφθέγματα… Όλα αυτά που διανθίζουν την κωμικοτραγική μας πορεία στον χρόνο…

Ούτε ίχνος από αυτοκριτική, ούτε δείγμα από τύψεις…

 Αν υπάρχει κάτι, που αξίζει σχολιασμού είναι η ‘εντύπωση’ του Αλέξη, ότι διαθέτουμε μνήμη ...τρωκτικού. Περιορισμένη στα όρια της 20ετίας το πολύ… Εκεί γεμίζει, αδειάζει και ξαναγράφεται… Ετσι νομίζει o Alexis… Ίσως αυτή την φορά δεν είναι εύκολο να τον δικαιώσουμε αν και …ποτέ μη λες ποτέ… 

Αυτό, που μάλλον είναι βέβαιο, είναι πως πρόκειται να ζήσουμε στον ‘χώρο’ μέγα πλήθος  μικρο-πολιτικών ‘ερώτων’, συνοικεσίων και διαζυγίων, που θα μας χαρίσουν στιγμές χαρωπές …φαιδρές. Σαν το τραγούδι του Λουκιανού Κηλαηδόνη, που ταιριάζει πολύ σαν επίλογος στο παραπάνω κείμενο, «Πού βαδίζουμε κύριοι!»