Οσο σεμνή και αν προσπαθεί να είναι η ΦΑΙΑΚΙΑ, δεν κρατιέται να μην σας υπενθυμίσει, ότι ξεκάθαρα είχε προβλέψει, πως οι εξελίξεις στην κεντρο-αριστερά και ειδικότερα στον χώρο του πρώην και νυν ΣΥΡΙΖΑ μας επιφυλάσσουν και άλλες πολλές στιγμές ευθυμίας. Ασφαλώς η απόλυση του Σπύρου Σουρμελίδη από την δ/νση της Αυγής δεν μπορεί να ανήκει στα εύθυμα… Είναι όμως μία από τις πολλές αναπόφευκτες λυπηρές παρενέργειες, που προέκυψαν και όλο και περισσότερο θα προκύπτουν από την εκ νέου ανάδειξη του Alexis ως ΄ρυθμιστή’ των εξελίξεων στον χώρο. Το 'αμάρτημα' του πρώην δ/ντή της ‘ΑΥΓΗΣ’ είναι πως ανέφερε αυτό ακριβώς, που ο Alexis φρόντισε να κάνει προφανές με χίλιους τρόπους στην συγκέντρωση στο ‘Παλλάς’. Με λόγια ξεκάθαρα υπογράμμισε, πως η από εδώ και πέρα κινήσεις του δεν θα δεσμεύονται από τους πρώην συνεργάτες του… Εξάλλου στο βιβλίο προς τιμή του οποίου έγινε και η συγκέντρωση δεν παρέλειψε να στολίσει το σύνολο σχεδόν των συνεργατών του με περιγραφές και χαρακτηρισμούς, ι...
Η Κέρκυρα φτώχυνε… Όχι η Κέρκυρα της φιγούρας, της ‘τουριστικής ανάπτυξης’, της illustration αποτύπωσης και του προχειρότητας και της επιφάνειας…
Ο Λουκιανός Ζαμίτ, που έφυγε από κοντά μας υπήρξε το πρότυπο του σεμνού, επιμελούς και σχολαστικού εργάτη του πνεύματος σε μία εποχή, που το τελευταίο δείχνει να απομακρύνεται όλο και περισσότερο από το νησί του πάλαι ποτέ πολιτισμού, που έχει μετατραπεί με ρυθμούς ξέφρενης χυδαιότητας σε ΚΕΡΚΥΡΑΜΑΣ.
Ας θυμηθούμε του τίτλους μερικών έργων που περιγράφουν την διαδρομή σχεδόν 70 χρόνων στην λογοτεχνία αλλά και την ιστοριογραφία: Ο άρχοντας και η λιομαζώχτρα, Οι οικοδεσπότες του Αχιλλείου, Οι Μαλτέζοι στην Κέρκυρα και στον ευρύτερο μεσογειακό χώρο, Τα χελιδόνια ξανάρθαν, Στην Κορέα και την Ιαπωνία, Διαπρεπείς Κερκυραίοι 16ου-19ου αιώνα, Άνθρωποι του χθες.
Και αυτά μόνον ενδεικτικά, αφού ο Λουκιανός Ζαμίτ υπήρξε συγγραφέας πλήθους διηγημάτων, που δημοσιεύτηκαν σε Κερκυραϊκά και αθηναϊκά έντυπα, σε λογοτεχνικά περιοδικά ενώ η παρουσία του και οι εισηγήσεις του πλούτισαν λογοτεχνικά συνέδρια του Κερκυραϊκού και του ευρύτερου Ιόνιου καλλιτεχνικού χώρου.
Και όλα αυτά χωρίς φανφάρες, ‘ύμνους’ και ‘αίνους’…
Αυτή η στάση, αυτή η συμπεριφορά είναι που κάνει πιο μεγάλη, πιο σημαντική, πιο έντονη, την έλλειψη του Λουκιανού Ζαμίτ από την κερκυραϊκή καθημερινότητα.
Σχόλια