Οι εικόνες, που προβλήθηκαν πριν από λίγες μέρες από το κλειστό κολυμβητήριο της Χίου είναι αποκαλυπτικές… Μέσα στο νερό βρισκόνταν παιδάκια-παίκτες ομάδων ηλικίας 11-13 ετών… Στις κερκίδες βρισκόνταν οι γονείς τους… Το κλίμα οπαδικό στην κερκίδα από γονείς, που παρότρυναν τα βλαστάρια τους να τους …σκίσουν, να τους πνίξουν και άλλα τέτοια ‘φίλαθλα’… Κάποια στιγμή, ο διαιτητής πήρε την μοιραία απόφαση, που …αδικούσε κατάφορα την μία ομάδα… Αίσχος, a παράδεκτο, άντε γα@@@ου! Εξαλλοι οι μεν γονείς ως αδικούμενοι… Εξαλλοι και οι δε για …το θέατρο των αντιπάλων… Στον …ιερό αυτό πόλεμο ανακατεύτηκαν και προσωπικότητες της πόλης και προσέδωσαν …μεγαλύτερο βάρος και κύρος. Το κλίμα μεταφέρθηκε, όπως ήταν φυσικό και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπου ο Γ.Γ. του Δήμου της Χίου ευχήθηκε στους παίκτες της μίας ομάδας να …πάνε στον πάτο… Εν τω μεταξύ, μέσα στο νερό υπήρχαν παιδάκια… Πολλά από αυτά είχαν την πρώτη τους επαφή με κλίμα αγώνα ‘υψηλού ενδιαφέροντος’… Το πήραν το μάθημά τους… Πώς δηλαδ...
Η Κέρκυρα φτώχυνε… Όχι η Κέρκυρα της φιγούρας, της ‘τουριστικής ανάπτυξης’, της illustration αποτύπωσης και του προχειρότητας και της επιφάνειας…
Ο Λουκιανός Ζαμίτ, που έφυγε από κοντά μας υπήρξε το πρότυπο του σεμνού, επιμελούς και σχολαστικού εργάτη του πνεύματος σε μία εποχή, που το τελευταίο δείχνει να απομακρύνεται όλο και περισσότερο από το νησί του πάλαι ποτέ πολιτισμού, που έχει μετατραπεί με ρυθμούς ξέφρενης χυδαιότητας σε ΚΕΡΚΥΡΑΜΑΣ.
Ας θυμηθούμε του τίτλους μερικών έργων που περιγράφουν την διαδρομή σχεδόν 70 χρόνων στην λογοτεχνία αλλά και την ιστοριογραφία: Ο άρχοντας και η λιομαζώχτρα, Οι οικοδεσπότες του Αχιλλείου, Οι Μαλτέζοι στην Κέρκυρα και στον ευρύτερο μεσογειακό χώρο, Τα χελιδόνια ξανάρθαν, Στην Κορέα και την Ιαπωνία, Διαπρεπείς Κερκυραίοι 16ου-19ου αιώνα, Άνθρωποι του χθες.
Και αυτά μόνον ενδεικτικά, αφού ο Λουκιανός Ζαμίτ υπήρξε συγγραφέας πλήθους διηγημάτων, που δημοσιεύτηκαν σε Κερκυραϊκά και αθηναϊκά έντυπα, σε λογοτεχνικά περιοδικά ενώ η παρουσία του και οι εισηγήσεις του πλούτισαν λογοτεχνικά συνέδρια του Κερκυραϊκού και του ευρύτερου Ιόνιου καλλιτεχνικού χώρου.
Και όλα αυτά χωρίς φανφάρες, ‘ύμνους’ και ‘αίνους’…
Αυτή η στάση, αυτή η συμπεριφορά είναι που κάνει πιο μεγάλη, πιο σημαντική, πιο έντονη, την έλλειψη του Λουκιανού Ζαμίτ από την κερκυραϊκή καθημερινότητα.
Σχόλια