Ο Μελχισεδέκ υπήρξε κατά την βιβλική παράδοση τίτλος κληρικού, που αφορούσε τον ιερέα της πόλης Σαλήμ (μάλλον πρόκειται για την ιερουσαλήμ). Άλλη εκδοχή τον θέλει ιδιαίτερο πρόσωπο της Ισραηλίτικης μυθολογίας, που απασχολεί την Γένεση. Ετσι, μετά την νίκη του Αβραάμ επί του βασιλιά του αρχαίου Ελάμ, Χοδολλογομόρ, ο Μελχισεδέκ έφερε στον πατριάρχη του Ισραήλ Αβραάμ «άρτο και οίνο» και τον ευλόγησε στο όνομα "του Θεού του Υψίστου". Και ο Αβραάμ του έδωσε «το ένα δέκατο» από όλα τα λάφυρα των εχθρών του… Κάτι ωφελήθηκε δηλαδή και ο Μελχισεδέκ. Αυτά τα ολίγα πρέπει να τα ξέρουμε μιας και προέκυψε και στην δική μας την ιστορία ένας Μελχισεδέκ, ανακατεμένος σε υποθέσεις, που θα μπορούσαν να είναι μυθικές αλλ΄'ομως είναι πραγματικές… Θα αποφύγουμε να σας διηγηθούμε λεπτομέρειες, που δεν έχουν και ιδιαίτερη αξία. Σημασία έχει, πως και ο δικός μας Μελχισεδέκ φέρεται αναμεμιγμένος σε διαφόρου τύπου συναλλαγές, που δεν φείδονται και ‘ιερών λειψάνων’! Στην μέση ο Μελχισεδέκ και...
Η Κέρκυρα φτώχυνε… Όχι η Κέρκυρα της φιγούρας, της ‘τουριστικής ανάπτυξης’, της illustration αποτύπωσης και του προχειρότητας και της επιφάνειας…
Ο Λουκιανός Ζαμίτ, που έφυγε από κοντά μας υπήρξε το πρότυπο του σεμνού, επιμελούς και σχολαστικού εργάτη του πνεύματος σε μία εποχή, που το τελευταίο δείχνει να απομακρύνεται όλο και περισσότερο από το νησί του πάλαι ποτέ πολιτισμού, που έχει μετατραπεί με ρυθμούς ξέφρενης χυδαιότητας σε ΚΕΡΚΥΡΑΜΑΣ.
Ας θυμηθούμε του τίτλους μερικών έργων που περιγράφουν την διαδρομή σχεδόν 70 χρόνων στην λογοτεχνία αλλά και την ιστοριογραφία: Ο άρχοντας και η λιομαζώχτρα, Οι οικοδεσπότες του Αχιλλείου, Οι Μαλτέζοι στην Κέρκυρα και στον ευρύτερο μεσογειακό χώρο, Τα χελιδόνια ξανάρθαν, Στην Κορέα και την Ιαπωνία, Διαπρεπείς Κερκυραίοι 16ου-19ου αιώνα, Άνθρωποι του χθες.
Και αυτά μόνον ενδεικτικά, αφού ο Λουκιανός Ζαμίτ υπήρξε συγγραφέας πλήθους διηγημάτων, που δημοσιεύτηκαν σε Κερκυραϊκά και αθηναϊκά έντυπα, σε λογοτεχνικά περιοδικά ενώ η παρουσία του και οι εισηγήσεις του πλούτισαν λογοτεχνικά συνέδρια του Κερκυραϊκού και του ευρύτερου Ιόνιου καλλιτεχνικού χώρου.
Και όλα αυτά χωρίς φανφάρες, ‘ύμνους’ και ‘αίνους’…
Αυτή η στάση, αυτή η συμπεριφορά είναι που κάνει πιο μεγάλη, πιο σημαντική, πιο έντονη, την έλλειψη του Λουκιανού Ζαμίτ από την κερκυραϊκή καθημερινότητα.
Σχόλια