Ακόμη και οι υποκριτές κήρυκες του ανθρωπισμού και της κοινωνικότητας, τονίζουν, πως τίποτε δεν μπορεί να γίνει μόνον από έναν…Πώς δεν ωφελεί να σκεφτόμαστε μόνον τον εαυτό μας αλλά το σύνολο και άλλα τέτοια ωραία για δημόσια προπαγάνδα… Και σήμερα το κάνουν, όποτε συμφέρει και αποδίδει... Την ίδια ώρα, η προώθηση του ατομικισμού γίνεται με χίλιους τρόπους μέσα από ΜΜΕ αλλά κυρίως μέσα από τα καυτά παραδείγματα της ζωής. Ο ‘μέσος καθημερινός πολίτης’ σπρώχτηκε στα γρανάζια της εγωπάθειας με το πρόσχημα της απελευθέρωσης… Γιατί αυτοί και όχι εγώ … Αυτό κυριαρχούσε στην πορεία της δήθεν ‘πολιτικοποίησης’ που νοιάζονταν για την κατασκευή ‘στρατιωτών’ πιστών σε διάφορα σοσιαλφιλελεύθερα προτάγματα, που συνοψίζονται με εκπληκτική ακρίβεια στο παραπάνω. Η πονηρότατη είσοδος, που επιχειρεί να διαμορφώσει κλίμα κοινωνικής αντίθεσης, αντιπαράθεσης, ταξικότητας ακολουθείται από το ‘μαγική’ προτεραιοποίηση του ‘εγώ’ ως συμπυκνώματος της … φυσιολογικής, πολυπόθητης απελευθέρωσης… ...
Βιτόριο Ντε Σίκα: Ψωμί, έρωτας και φαντασία (Pane, amore e fantasia)
την
Συνεχίζοντας το αφιέρωμα σε κινηματογραφικές μας επιλογές σας προτείνουμε μία από τις σχετικά πρώιμες ταινίες του μεγάλου Ιταλού σκηνοθέτη. Ο Βιττόριο (1901-1974) θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες του Ιταλικού νέο-ρεαλισμού… Κατά πολλούς ο Πάπας του…
Η συνάντησή του με την τέχνη και ειδικότερα με την 7η ήλθε μέσα από μάλλον τυχαίες διαδρομές για τον νεαρό, που σπούδασε να γίνει τραπεζικός αλλά η οικονομική κρίση του 1923 τον έστρεψε σε δουλειές του ποδαριού μεταξύ των οποίων ηθοποιός σε μπουλούκια… Η συνέχεια αναμενόμενη για τον ταλαντούχο, που σταμάτησε στα χρόνια του πολέμου και επανέκαμψε μετά το τέλος του.
Μέχρι το 1960 κρατάει η ‘θητεία’ του Βιττόριο στον νεορεαλισμό…
Η σχετική φιλμογραφία πλούσια και δημοφιλέστατη:
Ο Λούστρος Παπουτσιών (Sciuscia, 1946), ο Κλέφτης ποδηλάτων (Ladri Di Biciclette, 1948), Θαύμα στο Μιλάνο (Miracolo A Milano, 1951), Ό,τι μου αρνήθηκαν οι άνθρωποι (Umberto D., 1952) η Ατιμασμένη (La Ciociara, 1960). Ταινίες, που σημάδεψαν την έξοδο της κινηματογραφικής κάμερας από τα στούντιο στον δρόμο και την καθημερινή δράση... Ολη αυτή η υπέροχη στρατιά των Ιταλών σκηνοθετών στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια καταφέρνει να ανεβάσει την Ιταλία στην πρώτη γραμμή του κοινωνικού κινηματογράφου και να αφήσει αριστουργήματα διαχρονικής αξίας. Ο Βιττόριο Ντε Σίκα υπήρξε κοινωνικός αγωνιστής με διπλό τρόπο: με την τέχνη του αλλά και την πολιτική και κομματική του ένταξη, αφού υπήρξε ενεργός υπερασπιστής των θέσεων του κομμουνιστικού κόμματος Ιταλίας.
Μετά το 1960ο Βιττόριο κάνει στροφή σε κινηματογραφικές μεταφορές λογοτεχνικών έργων, όπως: Φιλουμένα Μαρτουράνο - Γάμος Αλά Ιταλικά (Matrimonio All' Italiana, 1964), Χθες, σήμερα, αύριο (Ieri, Oggi E Domani, 1963) και Ο κήπος των Φίντζι-Κοντίνι (Il Giardino Dei Finzi Contini, 1970). Οι δύο τελευταίες κέρδισαν όσκαρ καλύτερης ξένης ταινίας.
Το ιντερμέντσο μιας παντρεμένης (Una Breve Vacanza, 1974) και το Τελευταίο ταξίδι (Il Viaggio, 1974), είναι οι τελευταίες ταινίες του μεγάλου Ιταλού σκηνοθέτη, που πέθανε στο Παρίσι το 1974.
Η ταινία, που παρουσιάζουμε είναι μία κωμωδία ηθών, γυρισμένη το 1953 σε ένα απομακρυσμένο χωριό της Ιταλικής υπαίθρου. Η άφιξη του νέου διοικητή της χωροφυλακής είναι ένα κοινωνικό γεγονός για το αποκλεισμένο επαρχιακό περιβάλλον, που θα σημάνει εξελίξεις, αλλαγές και γενικά απελευθερώσεις από συμβατικότητες και προλήψεις.
Σχόλια