Την 1 η Οκτωβρίου 2025 ασχοληθήκαμε με την πρόταση-απόφαση για την μετατροπή του σιδηροδρομικού δικτύου Πελοποννήσου σε ποδηλατό-τρενο… ( Σιδηρόδρομος ή ποδήλατο; Ποδήλατο…Ποδήλατο… ). Εχουμε πολλές φορές διατυπώσει ενυπόγραφα την οργή μας για την χείριστη κατάσταση των Ελληνικών σιδηροδρόμων. Γι’ αυτό και ο τίτλος του άρθρου είναι προφανώς σαρκαστικός. Στο άρθρο αυτό υπήρξε απάντηση του φίλτατο Στέφανου Πάντου την οποία παρουσιάσαμε ολόκληρη την 3 η Οκτωβρίου ( Ενας γόνιμος αντίλογος για την σιδηροδρομική γραμμή Κόρινθος-Καλαμάτα )… Για να εξηγηθούμε από την αρχή: θεωρούμε, ότι: •είναι απαράδεκτο να μην διαθέτει η Πελοπόννησος ολοκληρωμένο και πλήρως λειτουργικό σύγχρονο σιδηροδρομικό δίκτυο •είναι σκάνδαλο πρώτης γραμμή η ανακαίνιση του δικτύου με κόστος 80 εκατομ. (το 2008) και η άμεση εγκατάλειψή του, μετά την ολοκλήρωση του έργου. Πριν καν τελειώσει το πρώτο του δρομολόγιο… •δεν είναι άσχετο προς την πολιτική θεώρηση και ιδεολογία των κυβερνητών της χώρας των μεταπρ...
Στηριγμένη αμιγώς σε Κερκυραϊκές δυνάμεις… Σκηνοθέτης, τραγουδιστές, μαέστρος, σκηνογράφος, διεύθυνση παραγωγής, μουσικοί της ορχήστρας, χορωδοί, τεχνικοί ήχου.Με πολλές δυσκολίες που συνεπάγεται η επιλογή του χώρου και κατ’ επέκταση με πρόσθετες απαιτήσεις προετοιμασίας, που κάνουν δυσκολότερη μία προσπάθεια, με ερασιτεχνικές προϋποθέσεις αλλά επαγγελματικού επιπέδου φιλοδοξίες.
Χαρήκαμε την παράσταση, που χρόνια τώρα την περιμέναμε, την συζητούσαμε και νομίζαμε πως άδικα ελπίζαμε…
Θάταν καλύτερα στην σκαλινάδα της μητρόπολης. Ισως και στην σκαλινάδα των αγίων πατέρων… Εύκολα τα λες όταν είσαι απέξω…
Το σημαντικό, το σπουδαίο είναι πως άνθρωποι της τέχνης, του τόπου αυτού, απέδειξαν, πως κάτι δύσκολο και απαιτητικό είναι εφικτό να πραγματοποιηθεί ακόμα και στο κλίμα της γενικά καθιερωμένης αβάσταχτης ελαφρότητας, προχειρότητας. Όταν ασφαλώς κάποιοι λίγοι, όπως οι χτεσινοί δημιουργοί, δεν υπακούουν στην κυρίαρχη εύθυμη ‘χυδαιότητα’.
Την εκτίμησή μας εκφράζουμε στον μαέστρο Κίμωνα Χυτήρη, τον σκηνοθέτη Πέτρο Γάλλια, τον διευθυντή της εξαίρετης παραγωγής Ακη Χειρδάρη, τους τραγουδιστές: Βιολέτα Λούστα, Άγγελο Σαμαρτζή, Παντελή Κοντό, Αγγελική Καθαρίου, Μαρισία Παπαλεξίου. Την ηθοποιό Μαριέττα Σαββανή. Τον Αντον Ιβάνωφ μαέστρο της δημοτικής χορωδίας Κέρκυρας. Τους Μιχάλη Παπαπέτρου και Ανδρέα Γκούση, που ανέλαβαν την φωνητική προετοιμασία των ρόλων και της χορωδίας αντίστοιχα. Την Μαριλένα Ελούλ, που συνόδευσε πιανιστικά την χορωδία. Την βοηθό σκηνοθέτη Μαρία Σουρβίνου…
Και προφανώς πολλούς άλλους, που συμμετείχαν στην προετοιμασία μίας τέτοιας σοβαρής παραγωγής.
Η παράσταση υπηρέτησε σκηνοθετικά και ενδυματολογικά τον νεορεαλιστικό χαρακτήρα της όπερας του Pietro Mascagni. Μαζί με τον έξοχο φωτισμό υπήρξαν πολλές στιγμές που μας χάρισαν εικαστικές πανδαισίες…
Γεμάτος και στιβαρός ο ήχος της συμφωνικής ορχήστρας πρωταγωνίστησε θετικά στο συνολικό αποτέλεσμα της παράστασης.
Φυσικά, μία τόσο πετυχημένη δουλειά γεννάει σκέψεις… Όπως π.χ., πως δεν αρκεί να απολαμβάνουμε τέτοιες καλλιτεχνικές εκδηλώσεις σκόρπια, ασυντόνιστα και όταν προκύψει… Η παράσταση της Cavalleria Rusticana, που ανέδειξε μέγα πλήθος δημιουργών και οργανωτών, προκαλεί για μία ουσιαστική συνεργασία και συντονισμό σχετικών φορέων (Ιόνιο Πανεπιστήμιο, ΔΗΠΕΘΕ, φιλαρμονικές, Ωδεία, χορωδίες κ.λ.π.), που ξέρουν καλύτερα από όλους τί και πώς μπορούν να οργανώσουν τακτικά και συστηματικά… Ετσι, μπορεί να προκύψει ένα πραγματικό φεστιβάλ, που θα αναδεικνύει το καλλιτεχνικό δυναμικό του τόπου, θα προάγει την δημιουργικότητά του, θα συμβάλλει στην ανέλιξή του…
Χωρίς ανόητους τοπικισμούς φυσικά… Οι μεταγγίσεις και οι αναμίξεις είναι κομμάτι της ομορφιάς της τέχνης. Ένα ‘φεστιβάλ Κέρκυρας’, που θα υπηρετεί τις πολιτιστικές ανάγκες των κατοίκων του νησιού και ταυτόχρονα θα πιστοποιεί τις δυνατότητές του για την ανάπτυξη ποιοτικού καλλιτεχνικού τουρισμού…
Ονειρα Οκτωβριάτικης νύχτας, που έμοιαζε θερινή! Ισως η ευχαρίστηση της χθεσινής εκδήλωσης μας παρασύρει στο να ξεχάσουμε την αθλιότητα των υποδομών μας και την μακαρία αδιαφορία των αρμοδίων… Που δεν μπορούν να μας απαγορεύσουν το δικαίωμα στο όνειρο…
Τουλάχιστον και για την ώρα, διαθέτουμε υπαίθριους χώρους, διαμορφωμένους μέσα στον αρχιτεκτονικό ιστό του ιστορικού κέντρου, όπως η Πλακάδα τ’ Αγιού, που μπορούν να φιλοξενούν καλλιτεχνικά δρώμενα φεστιβαλικού χαρακτήρα…
Κλείνουμε με ένα σύντομο λεύκωμα φωτογραφιών, που τραβήξαμε στην διάρκεια της συναυλίας… Δεν είναι αριστουργήματα τέχνης… Απλές καταθέσεις μνήμης…
Σχόλια