Προσπαθούμε να συνειδητοποιήσουμε τί σπουδαίο νέο είναι η εκλογή του Έλληνα Υπουργού Εθνικής οικονομίας στην θέση του επικεφαλής του Eurogroup. Έχουμε λοιπόν, Έλληνα Πρόεδρο σε μία κρίσιμη θέση της ΕΕ και είναι αδύνατο να κρύψουμε τον ενθουσιασμό μας… Ουάαααα Ουουουουου! Μαζί έρχονται και τα δάκρυα συγκίνησης, που επιτέλους καταφέρνουμε να αποτινάξουμε από τις πλάτες μας την …ντροπή του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα του 2015. Οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, στα πλαίσια της μακροθυμίας τους, μας συγχωρούν για ό,τι κακό, ανήθικο και εγκληματικό πήγαμε να τους κάνουμε πριν από 10 χρόνια. Που οι κακές γλώσσες λένε, πως οι ίδιοι κινδύνευαν από αλυσιδωτές αντιδράσεις των λαών τους… Ευτυχώς ο Alexis μας γλύτωσε και τους γλύτωσε με μία πιρουέτα που θυμίζει μπολσόι… Όμως μας είχαν στο μάτι και πρόσεχαν όλα μας τα βήματα για να βεβαιωθούν, πως δεν υποκρινόμαστε, πως η μετάνοιά μας είναι ειλικρινής και ολοκληρωτική… Και τώρα, που σιγουρεύτηκαν τόσο από τα εξαιρετικά μέτρα της κυβέρνησης όσο και με το βα...
Η Κέρκυρα φτώχυνε… Όχι η Κέρκυρα της φιγούρας, της ‘τουριστικής ανάπτυξης’, της illustration αποτύπωσης και του προχειρότητας και της επιφάνειας…
Ο Λουκιανός Ζαμίτ, που έφυγε από κοντά μας υπήρξε το πρότυπο του σεμνού, επιμελούς και σχολαστικού εργάτη του πνεύματος σε μία εποχή, που το τελευταίο δείχνει να απομακρύνεται όλο και περισσότερο από το νησί του πάλαι ποτέ πολιτισμού, που έχει μετατραπεί με ρυθμούς ξέφρενης χυδαιότητας σε ΚΕΡΚΥΡΑΜΑΣ.
Ας θυμηθούμε του τίτλους μερικών έργων που περιγράφουν την διαδρομή σχεδόν 70 χρόνων στην λογοτεχνία αλλά και την ιστοριογραφία: Ο άρχοντας και η λιομαζώχτρα, Οι οικοδεσπότες του Αχιλλείου, Οι Μαλτέζοι στην Κέρκυρα και στον ευρύτερο μεσογειακό χώρο, Τα χελιδόνια ξανάρθαν, Στην Κορέα και την Ιαπωνία, Διαπρεπείς Κερκυραίοι 16ου-19ου αιώνα, Άνθρωποι του χθες.
Και αυτά μόνον ενδεικτικά, αφού ο Λουκιανός Ζαμίτ υπήρξε συγγραφέας πλήθους διηγημάτων, που δημοσιεύτηκαν σε Κερκυραϊκά και αθηναϊκά έντυπα, σε λογοτεχνικά περιοδικά ενώ η παρουσία του και οι εισηγήσεις του πλούτισαν λογοτεχνικά συνέδρια του Κερκυραϊκού και του ευρύτερου Ιόνιου καλλιτεχνικού χώρου.
Και όλα αυτά χωρίς φανφάρες, ‘ύμνους’ και ‘αίνους’…
Αυτή η στάση, αυτή η συμπεριφορά είναι που κάνει πιο μεγάλη, πιο σημαντική, πιο έντονη, την έλλειψη του Λουκιανού Ζαμίτ από την κερκυραϊκή καθημερινότητα.
Σχόλια