Ομολογουμένως τα πράγματα είναι δύσκολα για την κυβέρνηση… Καμία από τις εκκρεμείς υποθέσεις (Τέμπη, Predator , Novartis κ.λ.π.) δεν είναι τόσο προφανέστατα συνδεδεμένη με το πυρηνικό προσωπικό της ΝΔ και της κυβέρνησης… Οι αποκαλύψεις των διαλόγων με ρυθμούς χιονοστιβάδας εμπλουτίζουν το καθημερινό δυναμικό της φαιδρότητας, της αναξιοπιστίας, του ευτελισμού της πολιτικής ζωής με τρόπο ‘κάθετο’ (όπως συνήθιζαν να λένε οι ΠΑΣΟΚοι). Το ευτύχημα για την κυβέρνηση είναι, πως στην καθημερινότητά μας έχει πλέον εγκαθιδρυθεί μία σημαντική εξασθένιση των αντανακλαστικών πολιτικής ηθικής, ενώ θεαματική είναι η άνοδος της ανοχής μας στις κομπίνες, την διαπλοκή, τις αυθαιρεσίες, την διαφθορά… Για να είμαστε όμως δίκαιοι πρέπει να αναγνωρίσουμε στην ΝΔ τα ελαφρυντικά της … ‘ ατυχίας ’… Στην υπόθεση Τέμπη π . χ . οι βαρύτατες πολιτικές ευθύνες κορυφαίων πολιτικών προσώπων , υψηλόβαθμων υπηρεσιακών παραγόντων και πολλών ακόμη παρατρεχάμενων της εξουσίας δεν υστερ...
Η Κέρκυρα φτώχυνε… Όχι η Κέρκυρα της φιγούρας, της ‘τουριστικής ανάπτυξης’, της illustration αποτύπωσης και του προχειρότητας και της επιφάνειας…
Ο Λουκιανός Ζαμίτ, που έφυγε από κοντά μας υπήρξε το πρότυπο του σεμνού, επιμελούς και σχολαστικού εργάτη του πνεύματος σε μία εποχή, που το τελευταίο δείχνει να απομακρύνεται όλο και περισσότερο από το νησί του πάλαι ποτέ πολιτισμού, που έχει μετατραπεί με ρυθμούς ξέφρενης χυδαιότητας σε ΚΕΡΚΥΡΑΜΑΣ.
Ας θυμηθούμε του τίτλους μερικών έργων που περιγράφουν την διαδρομή σχεδόν 70 χρόνων στην λογοτεχνία αλλά και την ιστοριογραφία: Ο άρχοντας και η λιομαζώχτρα, Οι οικοδεσπότες του Αχιλλείου, Οι Μαλτέζοι στην Κέρκυρα και στον ευρύτερο μεσογειακό χώρο, Τα χελιδόνια ξανάρθαν, Στην Κορέα και την Ιαπωνία, Διαπρεπείς Κερκυραίοι 16ου-19ου αιώνα, Άνθρωποι του χθες.
Και αυτά μόνον ενδεικτικά, αφού ο Λουκιανός Ζαμίτ υπήρξε συγγραφέας πλήθους διηγημάτων, που δημοσιεύτηκαν σε Κερκυραϊκά και αθηναϊκά έντυπα, σε λογοτεχνικά περιοδικά ενώ η παρουσία του και οι εισηγήσεις του πλούτισαν λογοτεχνικά συνέδρια του Κερκυραϊκού και του ευρύτερου Ιόνιου καλλιτεχνικού χώρου.
Και όλα αυτά χωρίς φανφάρες, ‘ύμνους’ και ‘αίνους’…
Αυτή η στάση, αυτή η συμπεριφορά είναι που κάνει πιο μεγάλη, πιο σημαντική, πιο έντονη, την έλλειψη του Λουκιανού Ζαμίτ από την κερκυραϊκή καθημερινότητα.
Σχόλια