Η αναδόμηση του: ‘εμείς’

Ακόμη και οι υποκριτές κήρυκες του ανθρωπισμού και της κοινωνικότητας, τονίζουν, πως τίποτε δεν μπορεί να γίνει μόνον από έναν…Πώς δεν ωφελεί να σκεφτόμαστε μόνον τον εαυτό μας αλλά το σύνολο και άλλα τέτοια ωραία για δημόσια προπαγάνδα… Και σήμερα το κάνουν, όποτε συμφέρει και αποδίδει... Την ίδια ώρα, η προώθηση του ατομικισμού γίνεται με χίλιους τρόπους μέσα από ΜΜΕ αλλά κυρίως μέσα από τα καυτά παραδείγματα της ζωής. Ο ‘μέσος καθημερινός πολίτης’ σπρώχτηκε στα γρανάζια της εγωπάθειας με το πρόσχημα της απελευθέρωσης… Γιατί αυτοί και όχι εγώ … Αυτό κυριαρχούσε στην πορεία της δήθεν ‘πολιτικοποίησης’ που νοιάζονταν για την κατασκευή ‘στρατιωτών’ πιστών σε διάφορα σοσιαλφιλελεύθερα προτάγματα, που συνοψίζονται με εκπληκτική ακρίβεια στο παραπάνω. Η πονηρότατη είσοδος, που επιχειρεί να διαμορφώσει κλίμα κοινωνικής αντίθεσης, αντιπαράθεσης, ταξικότητας ακολουθείται από το ‘μαγική’ προτεραιοποίηση του ‘εγώ’ ως συμπυκνώματος της … φυσιολογικής, πολυπόθητης απελευθέρωσης…   ...

21.11.2025. Η Ορνέλλα Βανόνι δεν θα είναι πια μαζί μας


‘Εφυγε μία σπουδαία Ιταλίδα δημιουργός με διεθνή καριέρα και αναγνώριση και με απίστευτα πολυετή καλλιτεχνική παρουσία. 
Αρχισε σαν ηθοποιός το 1956 στο περίφημο ‘μικρό θέατρο του Μιλάνου’ με δάσκαλο τον επίσης διάσημο για την ποιοτική δουλειά του στο Θέατρο, Τζιόρτζιο Στρέλερ.

Στο τραγούδι ξεκίνησε παράλληλα παρουσιάζοντας πολλά τραγούδια με αναφορά στον υπόκοσμο του Μιλάνου τραγουδισμένα σε Μιλανέζικη διάλεκτο… Αυτή την περίοδο την ονόμασαν: η τραγουδίστρια του υπόκοσμου.

Γρήγορα ήλθε η ευρύτερη αναγνώρισή της με την εκτέλεση έργων του Gino Paoli, που την καθιέρωσαν. Πασίγνωστα το ‘senza fine’ (1963) και το ‘Che cosa c'è’ (1965), που ο συνθέτης έγραψε ειδικά γι’ αυτήν.

Ακολούθησαν τα χρόνια του San Remo, που υπήρξαν θριαμβευτικά γι’ αυτήν. Εκεί παρουσίασε τα: "Abbracciami forte" (1965), "Io ti darò di più" (1966), "La musica è finita" (1967), "Casa Bianca" (1968), και "Eternità" (1970).

Παράλληλα, στην ίδια δεκαετία του 60 τραγούδησε τις μεγάλες της επιτυχίες: "Una ragione di più", "Un'ora sola ti vorrei", "L'appuntamento".

Στα χρόνια που ακολούθησαν η Ορνέλλα συνεργάστηκε με αξιολογότατους ποιητές και συνθέτες. Ξεχωρίζουμε ανάμεσά τους τους Vinicius de Moraes και Toquinho στο άλμπουμ ‘La voglia, la pazzia, l'incoscienza, l'allegria’. Επανήλθε και στο San Remo και το 2004 παρουσίασε ένα άλμπουμ σε ντουέτα της με τον Gino Paoli τιμώντας τα 70 γενέθλιά της. Τον Ιούνιο του 2025 έλαβε την διάκριση του επίτιμου διδάκτορα για την κουλτούρα της και την συμβολή της στην μουσική. Εφυγε στα 91 της χρόνια. 
Την αποχαιρετάμε σε ένα ντουέτο με τον μαέστρο και μέντορά της Bruno Lauzzi στο κλασσικό πιά: Senza fine (χωρίς τέλος). 


Σχόλια