Δεν πειράζει… Σε ξέρουμε...

Όταν ένα παιδί 26 χρόνων πεθαίνει, όποια και αν είναι η αιτία του θανάτου του, ο πόνος είναι αβάσταχτος για την κοινωνία συνολικά και για την οικογένειά του ειδικότερα…

Όταν μάλιστα το παιδί αυτό, πριν λίγες μέρες έχει φάει το ξύλο της αρκούδας με μπόλικους τραυματισμούς (σπάσιμο 7 πλευρών, θλάση εσωτερικών οργάνων κ.λ.π.), όπως αδιάψευστα τεκμηριώνεται και από τα σχετικά βίντεο, έχει ο καθένας το δικαίωμα να αναρωτηθεί τουλάχιστον για ενδεχόμενη συσχέτιση του ξυλοδαρμού με τον θάνατο του νέου…

Όταν μάλιστα είσαι ο γονιός ο πνιγμένος στον ανυπόφορο πόνο της απώλειας έχει δικαίωμα να διατυπώνεις τέτοιες σκέψεις ακόμα και αν είναι λαθεμένες…

Όταν μάλιστα στέκεσαι μπροστά στον πόνο των γονιών μπορείς να αποφύγεις να σχολιάσεις καυστικά και ειρωνικά (δήθεν πολιτικά) την απώλεια, τον θάνατο. Δεν χρειάζεται, δηλαδή, να γράψεις, πως: Με σπουδή, πολύ πολύ βιαστικά, υιοθετούμε ό,τι μας βολεύει σχετικά με την "κρατική βία και καταστολή" και χτυπάμε τα τύμπανα "ταξικού πολέμου" απ' τη μια Κι απ'την άλλη, μούγκα στη στρούγκα, την πάπια και ουδέν σχόλιο για εν ψυχρώ στυγνές δολοφονίες αθώων και ανυποψίαστων πολιτών. Δεν το κάνεις, ακόμη και έτσι να ήταν, αν διατηρείς ίχνη από την υποχρέωση του σεβασμού στον αδόκητο θάνατο του νέου, που αφήνει πίσω γονείς…

Όταν μάλιστα δεν έχει ακόμη κλείσει ο τάφος του νέου παιδιού αποφεύγεις να επιδείξεις το … «δημοσιογραφικό», καυστικοσατυρικό σου ταλέντο γράφοντας: "Πεθανε ο πατερας φιλου. Ο θανατος του οφείλεται στα χημικα που χαν ριξει στη διαδηλωση των συνταξιουχων τον Οκτωβριο του 16 επι κυβερνησεως τΣυριζα.» 😂😎"

Όταν, όμως λέγεσαι Γρηγόρης Ψαριανός, δεν πειράζει… Νάσαι καλά, λεβέντη μας !!!