Από τον φίλτατο Στέφανο Πάντο μάθαμε για την απώλεια της Βίκης
Σιδέρη…
Η απόσταση χρόνων που μας χωρίζει από την τελευταία μας συνάντηση
δεν σβήνει από την μνήμη την ευγενική φυσιογνωμία ενός θεληματικού ανθρώπου,
που από τα νεανικά της χρόνια έκανε κατάθεση τιμής και δράσης στην ζωή για την
ζωή…
Παιδί και αυτή από τα “παιδιά του Φλεβάρη”… Η αλαζονεία, η
αγραμματοσύνη, ο δογματισμός και η ανοησία των επισήμων ταγών, υποτιμά ή αγνοεί
-συνειδητά ή ασυνείδητα- την τεράστια συμβολή τους στην …επανεκκίνηση της ιστορίας.
Με την ποιότητά τους, την αφοσίωσή τους, τους οραματισμούς τους, τα λάθη τους, τις
απολυτότητές τους...
Η Βίκη δεν μίλησε ποτέ για τα δικά της βασανιστήρια. Όπως και
κανένας, που να γνωρίζω από αυτή την φουρνιά των “άλλων” σε ήθος ανθρώπων. Αντίθετα,
διηγούνταν με διάθεση χιουμοριστική σφραγισμένη από συντροφικότητα, αγάπη και
ανωνυμία τους πόνους και τα παθήματα της φυλακής… Όλα ήταν φυσικά και αυτονόητα
για την υψηλή συνειδητότητα της Βίκης.
Οσοι γνωρίζαμε την Βίκη, νοιώθουμε ήδη το κενό της απουσίας της…
Σχόλια