Με ένα ουσιαστικά πολιτικό και ταυτόχρονα έντονα ποιητικό
κείμενο ο φίλτατος Δημήτρης Λεβέντης τιμάει την επέτειο της δολοφονίας
του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Παραθέτουμε.
ΑΕΡΙΚΑ ΕΠΟΠΤΕΥΟΥΝ ΤΟΝ ΧΩΡΟ…
Την περασμένη Δευτέρα εκεί στη γωνία .. Μεσσολογγίου και
Ζαλόγγου το συγκεντρωμένο πλήθος με την πρωτοβουλία της συλλογικότητας ..Art
Workers προχώρησε σε μια ενέργεια υψηλής πολιτικής ποιότητας
Έψαλλε ως Requiem του Αλέξη ένα λυπημένο τραγούδι του Θανάση
Παπακωνσταντίνου
Ούτε Ρίτσο ούτε Λειβαδίτη ούτε Μπήρμαν ούτε Θοδωράκη ούτε
Μικρούτσικο… Το ότι δεν απαγγέλθηκαν ρεβανσιστικοί διθύραμβοι, επαναστατικά
εμβατήρια, επιγραμματικά επιτύμβια αποτελεί -κατά την γνώμη μου- μια
σημειολογική καινοτομία, σημάδι ωριμότητας
στην πορεία εκείνων των αρχινημένων Δεκεμβριανών.
Οι γροθιές σηκώθηκαν ήρεμες αποφασισμένες με μεστή οργή όταν
έκλειναν με την ακροτελεύτια στροφή του τραγουδιού.
Όσες κι αν χτίζουν φυλακές
κι αν ο κλοιός στενεύει,
ο νους μας είν' αληταριό
π' όλο θα δραπετεύει.
Σαν αερικό θα ζήσω,
σαν αερικό.
Θυμήθηκα αυτούς τους στίχους αραδιασμένους σε ένα τοίχο χαμηλά
στη γειτονιά της Σπηλιάς όπου συνόδευαν το γκραφίττι - στένσιλ ενός ελικόπτερου…
Ηταν οι μέρες της δεύτερης θεαματικής εναέριας απόδρασης του
Βασίλη Παλαιοκώστα από τον Κορυδαλλό τον Φλεβάρη του 2009. Ενέργεια που
ξεφτίλισε στο έπακρο τα υπουργεία δημόσιας τάξης και σοφρωνισμού καθώς και την
ελληνική βασιλική χωροφυλακή που τον αναζητά λυσσασμένα να τον καθαρίσει.
Είναι βέβαιο πώς όταν η εξέγερση συναντά τον ρομαντισμό παίζοντας
μαζί του με λογοτεχνικά και ποιητικά ευρήματα φαίνεται να παίρνει τα πάνω της
και να διανύει άλλη ποιοτικότερη πίστα.
Θα αναφέρω ορισμένα παραδείγματα ξεκινώντας από την παρισινή
Κομμούνα φτάνοντας στον Μάη του '68
Για τον Ζάν Μπατίστ Κλεμάν ο κομμουνισμός θα είναι ο καιρός των
κερασιών, εποχή ακατάλληλη για όσους φοβούνται τους καημούς της αγάπης και καλό
θα είναι να αποφεύγουν τις όμορφες ενώ αυτός δεν θα ζήσει μια μέρα χωρίς να
υποφέρει ..
"Les temps des cerises" ένα αριστούργημα που γράφτηκε τις
ημέρες της εφήμερης λαϊκής εξουσίας τον Μάη του 1871… Ισως το πρώτο ερωτικό
επαναστατικό ποίημα για τα κεράσια που γινόταν θεσπέσια σκουλαρίκια που
στόλιζαν τα πρόσωπα των κοριτσιών των οδοφραγμάτων.
https://www.youtube.com/watch?v=OidIzOPERp8
Για τον Γκράκχο Μπαμπέφ η ελευθερία μοιάζει με μια μικρή ατίθαση
πόρνη που βρίζει. L'éclaireur du peuple ou le défenseur de 24 millions d'opprimés, Éditions d'histoire sociale, 1966- Ο Ιχνηλάτης του λαού ή ο υπερασπιστής 24 εκατομμυρίων
καταφρονεμένων)
Για τον Ζώρζ Μουστακί η διαρκής επανάσταση είναι μια ζωηρή έφηβη
που ξυπνάει στο "Χωρίς να την ονομάσω".
https://www.youtube.com/watch?v=fgKEXKwpx0g...
Ο Μπορίς Βιάν στον Λιποτάχτη προειδοποιεί τον πρόεδρο της
δημοκρατίας να προειδοποιήσει τους χωροφυλακές του ότι είναι οπλισμένος και
ξέρει να ρίχνει (στην αλογόκριτη έκδοση)
https://www.youtube.com/watch?v=DTfh2sMUWfg
Στην ευτυχία- "αμμουδιά" που υπάρχει κάτω από τα παβέ
των δρόμων με τα οποία χτιζόταν τα οδοφράγματα του παρισινού Μάη αναφέρθηκε στο
θρυλικό σύνθημα " Sous les pavés la plage" (κάτω από τους κυβόλιθους
- Pavés ο κανόνας της οικοδομικής τέχνης απαιτεί πατημένη άμμο και όχι τσιμέντο).
https://www.youtube.com/watch?v=DEwN-28tEuo
Έζησα εκείνο τον άγριο Δεκέμβρη όλες τις μέρες του από τις 6 ως
τις 25 μιας και το γιαπί που δούλευα βρισκόταν στη Βαλαωρίτου στο κέντρο όπου ο
ιδιοκτήτης του ωρυόταν: … Εδώ επι της διαταυρώσεως με την Αμερικής έστησε τα
οπλοπολυβόλα ο ΕΛΑΣ δια να επιτεθεί στο Κολωνάκιον κατά τον πρώτον γύρον. Παρομοίας
στιγμάς βιώνομε σήμερον...
Υπήρξαν πάντως δύο εικοσιτετράωρα που όλα είχαν ερημώσει τότε
που τα περίπολα είχαν κρυφτεί και οι δρόμοι ήταν λέφτεροι απαλλαγμένοι από
τροχοφόρα, οδηγούς, καυσαέρια, ηχορύπανση, θορύβους κατανάλωσης, οπτική ρύπανση
και κυρίως την αίσθηση έλλειψης παρουσίας της εξουσίας. Ημουν σίγουρος ότι αν
σκάβαμε με οβίδες την άσφαλτο θα βρίσκαμε την παραλία που έψαχναν οι Γάλλοι το
'68. Ηταν μια μικρή γεύση του καινούργιου κόσμου που αργεί αλλά έρχεται ...
Σαν κι αυτόν που περιγράφει ο Λεό Φερρέ στον "Χρυσό αιώνα
"
https://www.youtube.com/watch?v=M04uzqLmlgE
Τότε που συχνά οι Δευτέρες θα είναι Κυριακές… Τότε που τα
κρεβάτια μας θα είναι σκαμμένα… σχηματισμένα κορίτσια στην ψιλή αμμουδιά… Θα
έχουμε φρούτα νόστιμα σαν κι αυτά που κλέβαμε από το κήπο του γείτονα τότε που
ο Χειμώνας θα έχει μια ακριδούλα μέσα στα λευκά του μαλλιά…
Μόνο το γωνιακό στέκι των κυνηγημένων Τούρκων συντρόφων στην
Κάνιγγος έμενε ανοιχτό με τον μικρόσωμο Έρκαν να γεμίζει σίγουρη ζεστασιά το
χώρο με το ευγενικό του χαμόγελο… Τον Έρκαν που δεν ξέρουμε αν είναι ακόμα
ζωντανός ύστερα από την σύλληψή του το Γενάρη του '17 όταν σύρθηκε κοντά στην
Ραιδεστό τραυματισμένος για άγνωστη κατεύθυνση…
Εκεί γύρω από την φλόγα της μικρής κουζίνας καθαρίζαμε και τα
πνεμόνια μας από τους κρύσταλλους των νέων χημικών που σε πνίγουν στην
κυριολεξία και σε κάνουν να αναπολείς ευχάριστα τα παλιά καλά καπνογόνα που σε
σύγκριση με τα σημερινά δηλητήρια είναι απλές στακαστρούκες…
Με το φάντασμα του κομμουνισμού που πλανιέται πάνω από την
γερασμένη Ευρώπη προλόγιζαν το κομμουνιστικό μανιφέστο οι συγγραφείς του…
Κι αλήθεια ποιος να τα βάλει με τούτα τα ανυπόμονα ξωτικά, τα
δαιμόνια, τ' αερικά, τις άρπυιες, τις νεράιδες…
Αρχαίες ελληνίδες Κήρες, κόρες της νύχτας, αδελφές των Μοιρών που
ξεχύνονται από τις χαραμάδες του στερεώματος του Άδη για να ανατρέψουν τα πάντα…
Στο όνομα των τουφεκισμένων παιδιών…
Για να καταπραΰνει την οργή τους η διαδήλωση θα σιγοτραγουδήσει
τους στίχους του Γκάτσου: Αερικό, Αερικό λένε την κόρη που αγαπώ…
Πάντα με τις γροθιές υψωμένες…
https://www.youtube.com/watch?v=nKC0vfhARi8
https://www.facebook.com/watch/?v=1201366913721220
Σχόλια