Σαν σήμερα 27 Γενάρη του 1945 ο Κόκκινος Στρατός
μπήκε στο κάτεργο Αουσβιτς-Μπιρκενάου, ελευθερώνοντας τους επιζήσαντες…
Τελικά το
ολοκαύτωμα έχει και …θετικές πλευρές… Ισως ποτέ μέχρι τότε δεν γνωρίσαμε τα όρια
της κτηνωδίας των ανθρωποειδών… Δεν είναι μόνον το μέγεθος της ανθρωποθυσίας,
που ξεπερνάει τα δεκάδες εκατομμύρια… Είναι και ο τρόπος… Αυτό θα μας θυμίζουν
όλα αυτά τα “ευαγή ιδρύματα”, αντάξια της ναζιστικής θηριωδίας…
Καθήκον μας να θυμόμαστε…
Απλό αλλά όχι εύκολο… Η καθημερινότητα ξεθωριάζει, η μνήμη περιορίζεται, η κρίση διαστρέφεται…
Πρέπει να αναθέσουμε στην συνείδησή μας τον ρόλο του δούλου του Δαρείου, που
κάθε μέρα του θύμιζε τους Αθηναίους…
Υπάρχουν άφθονα
δεδομένα για να μας φωνάζουν: μέμνησο των
καθαρμάτων…
Ας αφιερώσουμε το τραγούδι του Leoand Cohen: Dance me to the end of love στα θύματα τη ανθρωπότητας... Είναι γραμμένο για τον εβραίο βιολιστή, που κέρδισε χρόνο ζωής παίζοντας μουσική μέσα στο κάτεργο ...
Σχόλια