Η αναδόμηση του: ‘εμείς’

Ακόμη και οι υποκριτές κήρυκες του ανθρωπισμού και της κοινωνικότητας, τονίζουν, πως τίποτε δεν μπορεί να γίνει μόνον από έναν…Πώς δεν ωφελεί να σκεφτόμαστε μόνον τον εαυτό μας αλλά το σύνολο και άλλα τέτοια ωραία για δημόσια προπαγάνδα… Και σήμερα το κάνουν, όποτε συμφέρει και αποδίδει... Την ίδια ώρα, η προώθηση του ατομικισμού γίνεται με χίλιους τρόπους μέσα από ΜΜΕ αλλά κυρίως μέσα από τα καυτά παραδείγματα της ζωής. Ο ‘μέσος καθημερινός πολίτης’ σπρώχτηκε στα γρανάζια της εγωπάθειας με το πρόσχημα της απελευθέρωσης… Γιατί αυτοί και όχι εγώ … Αυτό κυριαρχούσε στην πορεία της δήθεν ‘πολιτικοποίησης’ που νοιάζονταν για την κατασκευή ‘στρατιωτών’ πιστών σε διάφορα σοσιαλφιλελεύθερα προτάγματα, που συνοψίζονται με εκπληκτική ακρίβεια στο παραπάνω. Η πονηρότατη είσοδος, που επιχειρεί να διαμορφώσει κλίμα κοινωνικής αντίθεσης, αντιπαράθεσης, ταξικότητας ακολουθείται από το ‘μαγική’ προτεραιοποίηση του ‘εγώ’ ως συμπυκνώματος της … φυσιολογικής, πολυπόθητης απελευθέρωσης…   ...

Από το αγκάθι βγαίνει ρόδο…

Ισχύει, βέβαια και πώς από το ρόδο βγαίνει αγκάθι αλλά σήμερα θα ασχοληθούμε με χαρακτηριστική περίπτωση της πρώτης εκδοχής: τον Ράϊνερ Ες… Εγγονό του Ρούντολφ Ες (Rundolf Hοess-1900-1947). Ενός από τους εμπνευστές του Αουσβιτς, διοικητή του στρατοπέδου, σχεδόν συνώνυμου με το άλλο κάθαρμα, τον Ρούντολφ Ες (Rundolf Hess- 1894-1987) στενό επιτελικό συνεργάτη του Αδόλφου…



Το …”ταλέντο” του πρώτου Rundolf διαγνώστηκε στα πρώτα μετεφηβικά του χρόνια από τον Χίμλερ, που στο πρόσωπο του νεαρού διέγνωσε ένα ιδανικό, πειθήνιο και αφοσιωμένο καθίκι, που θα μπορούσε να κάνει τα πάντα για να έχει την εύνοια των ανωτέρων του ανθρωποειδών…

Θα μιλήσουμε για τον εγγονό του, τον Ράινερ Ες… Τον γιό του Χανς-Γιούργκεν Ες, εξίσου κάθαρμα με τον πατέρα του Ρούντολφ και την μαμά του (γιαγιά του Ράινερ), που θεωρούσε το Αουσβιτς σαν το …παράδεισό της μέχρι τα βαθιά της γεράματα… Ο Χανς Γιούργκεν εφάρμοζε τις παραδόσεις στην ανατροφή του γιού του… Κοντολογής τον είχε σαπίσει στο ξύλο… Το “αστείο” είναι, πώς o Ράινερ έφαγε αρκετό ξύλο και από τον Εβραίο Διευθυντή του Σχολείου, που φοιτούσε, γιατί βέβαια και μόνον το άκουσμα του ονόματος, προκαλούσε στον διευθυντή εύλογα αντανακλαστικά…

Χάρις σε αυτό το όνομα, ο Ράινερ δεν είχε δικαίωμα να μπει στην Πολωνία για να δει από κοντά το …μεγαλειώδες έργο του παππού του. Δικαίωμα, που απέκτησε μόλις το 2009.

Μάλλον περιττεύει να περιγράψουμε τις ψυχολογικές δυσκολίες ενός νέου, βλαστού μίας άθλιας και αμετανόητης οικογένειας, που ο ίδιος από νωρίς ήλθε σε σύγκρουση μαζί της… Στα 17 του αποφάσισε, πως δεν έχει περιθώριο συνύπαρξης μαζί τους… Πέρασε με αρκετές δυσκολίες και εξαρτήσεις αυτό το “διαζύγιο” στα εφηβικά και μετεφηβικά του χρόνια αλλά κατάφερε να συγκροτήσει τον εαυτό του στην προσωπικότητα ενός αντι-ναζί ακτιβιστή…

Δεν σταματάει να τονίζει, πως η μνήμη είναι υποχρέωση αλλά και η καλύτερη πρόληψη μιας και τα πράματα σήμερα είναι επιρρεπή σε …υποτροπές…

Συχνά ξεναγεί μαθητές στο Αουσβιτς δείχνοντας την κρεμάλα, που κρεμάστηκε ο καταδικασμένος από την Νυρεμβέργη παππούς του… Με ικανοποίηση, όπως δηλώνει ο ίδιος… Αγριότητα μπορεί να σκεφτείτε… Πώς, όμως να αισθάνεται για τον παππού του ο Ράινερ, όταν  αναλογιστεί, πως στην κατηγορία, ότι είναι υπεύθυνος για την μαρτυρική δολοφονία 3.5 εκατομμυρίων ανθρώπων απάντησε ψυχρά: Μόνον 2.5! Οι υπόλοιποι πέθαναν από τις κακουχίες και την πείνα !!!  

 

Σχόλια