Η συντριπτική πλειοψηφία των ‘δημοκρατικών’ ΜΜΕ “ανησυχεί”
για την δύναμη της Μαρίν Λεπέν στον πρώτο γύρο των Γαλλικών εκλογών.
Μία ενδεχόμενη εκλογή της ακροδεξιάς κόρης του Ζαν-
Μαρί θα μπορούσε -κατά την άποψή τους- να μεταβάλλει ριζικά την πραγματικότητα
στην Ευρωπαϊκή Ενωση και την Ευρώπη γενικότερα. Κάτι, που θα δημιουργούσε
σοβαρότατα ρήγματα στην επιδιωκόμενη σε αυτήν την φάση ενότητα της Ευρώπης υπό
την καθοδήγηση των ΗΠΑ και ενόψει των μεγάλων γεωπολιτικών συγκρούσεων …
Δεν συμμεριζόμαστε αυτή την άποψη… Μπορεί η Μαρίν -αν
εκλέγονταν, φυσικά- να δημιουργούσε αναταραχή στο επίπεδο των εντυπώσεων. Δεν
υποτιμάμε τις ρατσιστικά ακροδεξιά, αντιδημοκρατικά, κατασταλτικά,
αστυνομοκρατικά δομικά στοιχεία της πολιτικής της… τα Σίγουρα, όμως, όπως σε
κάθε συνεπή ακροδεξιό, θα επικρατούσε η συστημικότητά της, που στην παρούσα
φάση θα την καλούσε να συγχρονισθεί με την κατεύθυνση και τον βηματισμό της ‘ενωμένης’
Ευρώπης…
Αντίθετα, λοιπόν, με τις αντιπαραθέσεις στο επίπεδο της
διαμόρφωσης συνειδήσεων, διακρίνουμε άλλα κρίσιμα ζητήματα στις πράγματι
αποφασιστικές Γαλλικές εκλογές. Η Γαλλία δεν είναι μία χώρα ουραγός στην ΕΕ.
Μπορεί τα πραγματικά πρωτεία να τα έχει αναλάβει η Γερμανία αλλά σε καμία
περίπτωση δεν μπορεί να υποτιμηθεί η μεγάλη δύναμή της σε πολιτικό, οικονομικό
και στρατιωτικό επίπεδο. Ούτε και η μεγάλη αγωνιστική παράδοση του γαλλικού
λαού, που έχουν σημαδέψει την παγκόσμια ιστορία της κοινωνικής εξέλιξης…
Εχουμε και λέμε, λοιπόν. Και -κατά τη γνώμη μας- έχουμε
να κάνουμε με:
1. Το εκλογικό σύστημα. Αυτή η διαδικασία των
δύο γύρων τόσο στις προεδρικές όσο και στις κοινοβουλευτικές εκλογές,
υποχρεώνει μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων –πολλές φορές την πλειοψηφία των
εκλογικού σώματος- στον ανοιχτό εκβιασμό του μη χείρον βέλτιστον. Οσα χρόνια
θυμάμαι τις Γαλλικές εκλογές, με εξαίρεση (;) την συνεργασία
Κομμουνιστών-Σοσιαλιστών επί Μιτεράν στην αρχή, μεγάλο μέρος της αριστεράς
(Γαλλικό ΚΚ, Τροτσκιστές και άλλοι εξωκοινοβουλευτικοί) βρισκόταν μπροστά σε
αυτό τον αμείλικτο εκβιασμό… Κατά κανόνα, όπως και τώρα, έπρεπε να βγουν
γρήγορα να δηλώσουν την στήριξή τους σε κάποιον, που δεν ήταν κραυγαλέα καραδεξιός…
Ισως η χειρότερή στιγμή να ήταν η επιλογή μεταξύ Σιράκ και Λεπέν…
Μέσα στις γραμμές της αριστεράς και όχι μόνο της εξωκοινοβουλευτικής
υπάρχει ένα κομμάτι, που συνιστά την αποφυγή επιλογής και την αποχή, αφού και
οι δύο υποψήφιοι εκφράζουν και στηρίζουν το σύστημα… Θέση, που θεωρητικά είναι ορθή,
την οποία όμως απορρίπτει η πλειοψηφία του εκλογικού σώματος, χρεώνοντας
αρνητικό πρόσημο σε αυτόν που την κηρύσσει και την υποστηρίζει…
Σε αυτό ασφαλώς βοηθάνε τα συστημικά ΜΜΕ, που χρεώνουν
δογματισμό, αντιδημοκρατικότητα, ανευθυνότητα, κρυφές επικοινωνίες, ‘ιδεολογικές’
ταυτίσεις και δεν συμμαζεύεται. Βοηθάει, όμως και η αδυναμία αυτών, που
υποστηρίζουν την θέση της αποχής να την καταστήσουν επικοινωνίσιμη και
τεκμηριωμένη… Συνήθως εξαντλούνται σε αλαζονικές διακηρύξεις υπερφίαλης ‘καθαρότητας’
αλλά και ύβρεις προς τους ‘προσκυνημένους’. Το σκηνικό αλλά και το περιεχόμενο αυτής
της επιχειρηματολογίας ελάχιστα ενδιαφέρει το κοινό, για το οποίο οι ‘καθαροί’
έχουν την χείριστη των απόψεων φαυλοκυκλώνοντας έτσι την αναποτελεσματικότητά τους…
Γιατί βέβαια, χωρίς το κοινό, τον κόσμο ουδέν έστι γενέσθαι παρά μόνον ‘πεφωτισμένα’
πραξικοπήματα…
Το Γαλλικό εκλογικό σύστημα είναι παράδειγμα της αστικοδημοκρατικής
απάτης αλλά αυτό δεν αρκεί να το έχουν συνειδητοποιήσει ολίγοι εκλεκτοί…
2. Η καταβαράθρωση του Γαλλικού ΚΚ. Δεν ξέρω τι
θα πουν και πως θα εξηγήσουν την συντριβή αλλά καλό θα ήταν να ψάξουν βαθιά οι
σύντροφοι… Πολύ βαθιά. Αν βέβαια θέλουν και μπορούν(;). Η φθορά του Γαλλικού ΚΚ
έρχεται από μακριά και πηγαίνει πού;;;
Δεν έχουμε καταλάβει ακόμη ποιος είναι ο σοβαρός
-μιλάμε για πολύ σοβαρό- λόγος, που τους επέβαλλε την απομάκρυνσή τους από την ‘Ανυπότακτη
Γαλλία’. Μπορεί και να υπάρχει αλλά καλά θα κάνουν να τον δημοσιοποιήσουν και
να τον εξηγήσουν πειστικά…στα πέρατα του κόσμου…
Αν η ριζοσπαστική αριστερά δεν συνειδητοποιήσει την
ανάγκη ενωτικής αντιμετώπισης των μεγάλων αντιδραστικών προκλήσεων της εποχής
(φασισμός, ισοπέδωση δημοκρατικών κατακτήσεων, αντιεργατικές νομοθεσίες,
ιδιωτικοποίηση βασικών υπηρεσιών, ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στον ‘τρίτο’ κόσμο
κ.λ.π.) θα βρεθεί ‘εκτός νυμφώνος’ και μαζί της οι λαοί, που ελλείψει αριστερού
πειστικού λόγου θα γίνουν εύκολα θύματα λαϊκίστικης ακροδεξιάς ρητορίας… Το
έχουμε ξαναδεί το ‘παιγνίδι’…
Και για να ξηγηθούμε: Ενωτική πολιτική δεν σημαίνει ενσωματώσεις,
συγχνεύσεις, υποταγές … Μάλλον το αντίθετο… Τότε η ενωτικότητα μπορεί να γίνει
δημιουργική και προωθητική… Ετσι και αλλιώς, το Γαλλικό ΚΚ έχει μπροστά του
μεγάλο έργο διερεύνησης του παρελθόντος μέχρι το παρόν…
3. Η αποχή. Δεν έσπασε ρεκόρ η αποχή αλλά βρέθηκε
στα ψηλότερά της… Εϊναι καιρός να συνειδητοποιηθεί, πως στην συντριπτική τους πλειοψηφία
οι απέχοντες είναι αρνητές της κυβερνητικής, της συστημικής πολιτικής και αντιδρούν
με αυτό τον μάλλον ατελέσφορο, πολιτικά πρωτόλειο τρόπο…
Δεν πιστεύουμε στα θαύματα αλλά είναι μάλλον βέβαιο
πως ένα πραγματικό άνοιγμα στον κόσμο, που σημαίνει καλή γνώση, αμεσότητα στην
επικοινωνία και μεγάλη υπομονή, θα φέρει καρπούς ενεργοποίησης και συμμετοχής… Όχι
μόνον στις εκλογές αλλά και στους καθημερινούς αγώνες, πράγμα που είναι το επίμαχο…
Είναι μαθηματικά βέβαιο, πως για τις ριζοσπαστικές δυνάμεις
δεν θα λείψουν οι προκλήσεις. Το μέγα ζητούμενο είναι η ανταπόκριση σε αυτές…
Σχόλια