Είμαστε φοιτητές της Ιατρικής, όταν ο Τόλης
διαγνώσθηκε με νόσο του Hodgkin. Τυχαία
με την ακτινογραφία της εισαγωγής στην Νομική…
Επιβεβαιώθηκε μετά από θωρακοτομή, που έγινε με βάση
την έντονη υπόνοια του Αντώνη Ποντικάκη. Ηταν η εποχή, που το Hodgkin λέμφωμα
είχε αρχίσει να μεταπίπτει στην κατηγορία του ιάσιμου…
Δύσκολα, όμως και βασανιστικά…Βάρβαρες θεραπείες με εκτεταμένη ακτινοβόληση και με τεχνικές πολύ λιγότερο φιλικές προς τον πάσχοντα απ’ ό,τι σήμερα…
Ο Τόλης πήγε στο Λονδίνο και γύρισε νικητής. Σεμνός και πιο
σοβαρός από την περιπέτεια… Ταυτόχρονα νικητής σε όλες τις εκφράσεις της ζωής
του… Υπάρχουν φωτογραφίες από την ταράτσα της Νομικής και από την είσοδο του Πολυτεχνείου,
που ο Τόλης ξεχωρίζει με την χαρακτηριστική ψιλόλιγνη φιγούρα του και το μούσι
του… Στέλεχος στην αντιδικτατορική πάλη. Στέλεχος στην πολιτική δράση μετά την
μεταπολίτευση…
Ετσι δόθηκε στην ζωή του ο Τόλης αλλά μία υποτροπή τον
περίμενε στην γωνία. Βαριά χημειοθεραπεία με τερατώδεις παρενέργειες η μόνη
ελπίδα… Την πέρασε και αυτή την δοκιμασία. Και ξαναβγήκε στον στίβο σαν νικητής
και τροπαιούχος… Χωρίς ίχνος αναστολής για …λόγους υγείας… Πέρα από την εργώδη
επαγγελματική-επιστημονική του απασχόληση, στην πρώτη γραμμή των κοινωνικών του
ενδιαφερόντων αλλά και στην επαφή του με την φύση. Περιπατητής και ορειβάτης
από τους λίγους…
Τίποτε δεν σταμάτησε, όταν άλλη κακοήθεια ήλθε να τον
συναντήσει… Χειρουργεία, θεραπείες, νοσηλείες, που έμοιαζαν με διάλειμμα στην
καθημερινότητά του…
Κάποια στιγμή τα όργανα του σώματός του κουράστηκαν
από τις πολύχρονες και απανωτές κακουχίες. Ετσι, μπήκε στην τελευταία
περιπέτεια και από εκεί στην έξοδο…
Ούτε με τους πιο στενούς του ανθρώπους δεν ήθελε να
συζητάει για προβλήματα υγείας… Δεν άφηνε τίποτε να διαταράξει την κανονικότητά
του, όπως αυτός την είχε αυστηρά ορίσει. Δημιουργικότητα, επιστημονική και
επαγγελματική προαγωγή, κοινωνικοί προβληματισμοί, ψυχαγωγία με τους φίλους και
τους αγαπημένους του…
Όλα αυτά ήταν, που ενέπνεαν την σιγουριά στην
επικοινωνία μαζί του… Ο Τόλης διέθετε με απόλυτη φυσικότητα το κύρος της
αυθεντίας. Το εισέπραττες και σε σιγούρευε… Σε καθησύχαζε …
Είναι δύσκολες οι ώρες για την Γιάννα, τον Δημήτρη, τον Κώστα, τον Βλάσση, τον Δημήτρη, την Μαρίνα και τόσους ακόμη οικείους του…
Εχουμε, όμως, όλοι οι φίλοι του, το προνόμιο να διαθέτουμε τεράστιες παρακαταθήκες μνήμης, που ο Τόλης μας έχει αφήσει…
Ο Απόστολος Τομαράς έχει κερδίσει την αθανασία, που
είναι η μνήμη των ζωντανών… Αυτό, δυστυχώς, μπορούμε να τα απολαμβάνουμε μόνον
εμείς. Αυτός έκανε μέχρι τώρα ό,τι μπορούσε για να μας δώσει απλόχερα το υλικό…
Σχόλια