Την προηγούμενη εβδομάδα χαιρετήσαμε την Ελένη
Βούλγαρη- Γκολέμα, την Ελένη των ‘πέτρινων χρόνων’ και το διαδίκτυο γέμισε
αφηγήσεις, που αναφέρονταν στην αφοσίωσή της, στη δράση της, στην πίστη της…
Παντού, όμως υπήρχε και η αναφορά της ευγένειας και της καλοσύνης της, που την διέκριναν
σε υπερθετικό βαθμό…
Ξεχωρίσαμε το σημείωμα, που έγραψε φίλη του Στέφανου
Πάντου και σας το παραθέτουμε προς σχολιασμό:
« Την γνώρισα στα εγκαίνια τής ζωγραφικής έκθεσης
τού γιού της Μίλτου Γκολέμα στην Θεσσαλονίκη: ένας απίστευτα γλυκός άνθρωπος…
Με ρώτησε για την πορεία κάποιων παλιών συναγωνιστών
της στην Θεσσαλονίκη… Ξέρετε, της είπα, είναι καλά, αλλά…τούς έχουμε στον
Συνασπισμό.…Το είπα με συστολή, γιατί ήξερα την κομματική της ένταξη στο
ΚΚΕ…
Δεν πειράζει κορίτσι μου, ο καθένας προσφέρει από εκεί
που μπορεί, ήταν η ευγενική της
απάντηση.
Την εκτίμησα διπλά.»
Στην δική μας την μνήμη έτσι έχει καταγραφεί η Ελένη…
Με αυτό το διαφορετικό ήθος της αυθόρμητης ευγένειας, της φυσικής ανεκτικότητας
στο διαφορετικό, της σιγουριάς, που έχει γερές εσωτερικές ρίζες χωρίς ανάγκη
από ισχυρές φωνασκίες, ηχηρές επιβεβαιώσεις, ύβρεις, ειρωνείες και
προπηλακισμούς…
Θα μπορούσαμε να γεμίσουμε σελίδες για να εξηγήσουμε
γιατί εδώ και πάρα πολλά χρόνια αυτό το ήθος είναι συνειδησιακά και ιδεολογικά
το μέγα ζητούμενο, κατά τη γνώμη μας… Και έχουμε γνώση… Υπήρξαμε, φωνακλάδες
φρουροί της καθαρότητάς μας με άμεση δράση κατά των κάθε είδους ‘οπορτουνιστών’,
που τους καταδικάζαμε πριν τους ακούσουμε… Αυτός ο παθολογικός και
‘αυτοδιαφημιζόμενος΄ δογματισμός υπήρξε σε πάρα πολλές περιπτώσεις η …φόρα για
μεγάλα άλματα μέχρι και την τελείως αντίθετη πλευρά…
Στην συμπεριφορά, στο χαμόγελο και στην διαλλακτικότητα της Ελένης, που συνόδευε τις αρχειακές της τοποθετήσεις, μπορούσαμε να δούμε τον άνθρωπο, που οραματιζόμαστε: Εκλεγμένο σύντροφο στα όργανα αυτοδιαχείρισης της μελλοντικής κοινωνίας… Γι’ αυτό ήταν και παραμένει ελκυστικό και μοναδικά επιλέξιμο το 'μοντέλο' της…
Σε αντίθεση με αυτό, που δυστυχώς χαρακτήρισε
και πολλές φορές δεν παύει να χαρακτηρίζει ήθη και συμπεριφορές βαθύτατα
συντηρητικές και αντιδραστικές με λεκτικές επενδύσεις ακραίας ‘επαναστατικότητας’.
Σήμερα, που είμαστε υποχρεωμένοι να έχουμε βγάλει τα συμπεράσματά μας, για τα πιο καθημερινά έως τα πιο μεγάλα, όπως η κατάρρευση του ‘υπαρκτού’, το επεισόδιο, που μας περιγράφει η φίλη του Στέφανου σε προκαλεί -με χρήση του νοητικού μηχανισμού της γενίκευσης-να φωνάξεις: αυτό ακριβώς εννοώ…Αυτό ονειρεύομαι, Σε αυτό ελπίζω… Σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο…
Σχόλια