Ερχεται τώρα η δεύτερη συνέχεια…
Η γραφή, το ίδιο ελκυστική και η ικανοποίηση από το διάβασμά της τιμάει
τον συγγραφέα, που υπόσχεται και συνέχεια…
Η ανάρτηση ‘διακοσμείται’ με τις σελίδες του προγράμματος της συναυλίας. Κουραστήκαμε αλλ΄βρήκαμε τρόπο να το καταστήσουμε αναγνώσιμο. Βρίσκεται στο τέλος της ανάρτησης και μπορείτε να το μεγεθύνετε (προτελευταίο κάτω κουμπί) για να το διαβάσετε άνετα σαν αναδιπλούμενες σελίδες βιβλίου.
Το κείμενο θα αναρτηθεί και στην σελίδα ART PAGE της ΦΑΙΑΚΙΑΣ.
του Δημήτρη Λεβέντη
Συνεχίζω σήμερα την αφήγηση για την πρώτη
συναυλία του Μίκη στην πόλη μας τον Οχτώβρη του 1964 εμπλουτισμένης με κάποιες
αναφορές σε πρόσωπα και καταστάσεις.
Ένας γλυκός πυρετός μας διέτρεχε όλη την μέρα μέχρι που έφτασε η ώρα ν΄ανεβούμε με το μικρό μου αδελφάκι την ανηφοριά της Αβραμίου που τότε ήταν χαλικόδρομος για να φτάσουμε στο " Παλλάς " .
Μέγα πλήθος κι άγριο στριμωξίδι, στα πλατύσκαλα και στην μεγαλόπρεπη μαρμάρινη κλίμακα.
- Δεν εντρεποσάστενε μαύροι
καρφίτσες ** το κάνετε ξεπίτηδες !!!
Απέναντι, μέσα στο προχώλλ και έξω
παρατεταγμένες έζωναν τον ανθρώπινο όγκο που έφτανε μέχρι του σημερινού "Μαρκοσιάν
" οι απειλητικές γκριζόμαυρες στολές των πολυάριθμων αστυνομικών "διά
την τήρησιν της εννόμου τάξεως "…
Μετά από μισή ώρα ανασάναμε και το
τσούρμο μπουκάρησε και βρήκαμε τις θέσεις εύκολα.
Στα χέρια μας είχαμε το πρόγραμμα της
συναυλίας *** τυπωμένο στο τυπογραφείο του Σπύρου Μπαλού με ένα λιτό προλογικό
σημείωμα με τα αρχικά του Σ.Α που δεν ήταν άλλος από τον σεμνό αγωνιστή Πίπο
Αναγνώστη. Αντιγράφω ένα μέρος του.
"Από το ζευγάρωμα της πλούσιας
ελληνικής παράδοσης με τις τεχνικές κι εκφραστικές απαιτήσεις της σύγχρονης
μουσικής θα γεννηθεί η νεοελληνική μουσική πηγαία και ειλικρινής. Στου έργου
αυτού το νόημα δίνεται ολόψυχα ο Θεοδωράκης.
Με τον λόγο και την πένα με
ακαταπόνητη ενεργητικότητα και θαρραλέα πράξη, σπάζει τα φράγματα των στενών
μουσικολογικών κύκλων και κάνει το έργο του επίκεντρο ενός ευρύτατου διαλόγου
μεταξύ των απλών ανθρώπων. Ετσι το πρόβλημα της νεοελληνικής μουσικής
ξεφεύγοντας από την στείρα βυζαντινολογία των ανευθυνολογούντων "υπευθύνων"
γίνεται αγαπημένο θέμα συζήτησης του ίδιου του λαού: του φοιτητή, του μαθητή, του
εργάτη, του επαγγελματία.
" Είναι αφάνταστο το πόσα μπορεί
να σου πει το κοινό φτάνει να ξέρεις να ρωτήσεις", είπε κάποτε ο
Θεοδωράκης .
Κι ο Μίκης με το έργο του απέδειξε
έμπρακτα όχι μόνο την ικανότητά του να ρωτά το κοινό αλλά και το χάρισμά του να
το ακούει και να μετουσιώνει τις αισθητικές αντιδράσεις του σε ήχους."
Ο Πίπος που η θαυμάσια πένα του δεν
κατάφερε να ξεπεράσει το μικρό μας νησί - απλά γιατί αφοσιώθηκε σε άλλες
δραστηριότητες - αποδείχτηκε αληθινός απόλυτα και πάντα επίκαιρος σε μια λιγόλογη
σελίδα αφιερωμένη σε μια επαρχιακή συναυλία ....Μία ανάλυση πολύ υψηλού
επιπέδου που στέκεται πέρα από το θαλασσινό μας περίγραμμα.
Κυκλοφόρησε μόνο ένα βιβλιαράκι με
τίτλο "Το παιδί και το σκοτάδι" που κάποιο αντίτυπο έχει φυλάξει ο
Γιώργος ο Ρούσης και ελπίζουμε να το ψάξει...
Το 22φυλλο τευχάκι δεν κάλυπτε όμως
όλο το πρόγραμμα, όπως θα περιγράψω μετά, γιατί η εξέλιξη μας επεφύλασσε δυο
εκπλήξεις bonus ..
Η είσοδος της ορχήστρας ήταν
εντυπωσιακή.
Η τεράστια μαύρα φιγούρα απ' αυτό το
πληγωμένο αλμπατρός, όπως τον περίγραψαν οι Γάλλοι, έμοιαζε να καταλαμβάνει
όλον τον όγκο του βάθρου της σκηνής του κινηματοθεάτρου στο πρώτο ορχηστρικό
κομμάτι εισαγωγής, τον Κρητικό Χορό από την "Συνοικία το όνειρο".
Αμέσως μετά βγαίνει ο "Σέρ Μπιθί"
με το τραγούδι από την "Γειτονιά των αγγέλων " του Ιάκωβου Καμπανέλλη
*** :
Απ΄το πρωί μες την βροχή και μέσα στο
λιοπύρι
για μια μπουκιά κι ένα ποτήρι και δόξα
τω θεώ..
Και …εγένετο Φως… Ενιωσα από τότε μέσα
μου την μεγάλη Αλήθεια Μια εικόνα που δεν ξεθώριασε ποτέ από την μνήμη… Βλέποντας
τον απλό κόσμο του τόπου μας να ξεσηκώνεται με ουρανομήκεις κραυγές, ανθρώπους
καλοντυμένους, γυαλισμένους, όπως στην κυριακάτικη βόλτα, που συμμετείχαν στη
δικιά τους λειτουργιά… Αυτές κι αυτοί, που συναντούσαμε κάθε μέρα διαβαίνοντας
την πόλη με τα ρούχα της δουλειάς. Εκείνοι που σκαρφάλωναν στις σκαλωσιές,
εκείνες που πλέναν σκάλες, οι αχθοφόροι που έσερναν κοροτσάκια με βαλίτσες στα
λιμάνια, οι αγρότισσες που αράδιαζαν κατά γης τα λαχανικά του κήπου τους στη
λαϊκή… Ολο αυτό το παραγκωνισμένο περιθώριο του μόχθου και της υπομονής ήταν
εδώ μπροστά… Απέναντι από την κυρίαρχη ιδεολογία που μας δηλητηρίαζε στα σκολιά
και τα ραδιόφωνα.
Ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα ότι δεν
είμαστε εμείς οι ηττημένοι…Εμείς που κρύβαμε την "Αυγή" τυλιγμένη μές
την "Καθημερινή" για να την πάμε σπίτι, εμείς που είχαμε ακόμα τους
δικούς μας ανθρώπους σε φυλακές και εξορίες ****
Ολο αυτό το ανθρώπινο μελίσσι που
ενθουσιαζόταν συσπειρωμένο από την πραγματική ποίηση και την ηρωική μουσική δέν
σκιάζονταν τα σκότη και είχε την δύναμη να μην αφήσει τίποτε όρθιο στο περασμά
του αν κυριευόταν από οργή ..
Σ.Σ :
* "ο Ψηλός " ήταν ο
"καλός" ο Διονύσης Δαγκλής που ήταν μαλακός και μας περνούσε πιο
εύκολα στα ακατάλληλα σε αντίθεση με τον στριμένο "κοντό" τον Βαγγέλη
Μπάτση που άμα δεν έδειχνες ταυτότητα σε γύρναγε από κει πού ήρθες.
Συχνά πυκνά πάντως ακόμη και πριν την χούντα
υπήρχε αστυνομικός που επέβλεπε τις αίθουσες των σινεμά της δημοκρατίας μας.
**Καρφίτσας = στην πολιτική αργκό
εποχής ο χαφιές ο ακροδεξιός τραμπούκος όρος που αποδόθηκε στον παρακρατικό
μηχανισμό που κορύφωσε τη δράση του τη δεκαετία του50-60 και στον οποίο είχε
κυρίαρχο ρόλο το μαχητικό τμήμα της οργάνωσης του Ξενοφώντα Γιοσμά: «Σύνδεσμος
Αγωνιστών και Θυμάτων Εθνικής Αντιστάσεως Βορείου Ελλάδος». Είχαν ως διακριτικό
μια καρφίτσα στο πέτο και ειδική ταυτότητα χορηγημένη από την αστυνομία.
Ο Γιοσμάς ήταν απ΄τους συνεργούς της
δολοφονίας του Λαμπράκη και έφερε γερμανική στολή στο πλευρό του Μάξ Μέρτεν
κατα την διάρκεια της κατοχής .
Οι ένορκοι, που με την απόφαση τους
απάλλαξαν τον Γιοσμά από την κατηγορία της ηθικής αυτουργίας για την ενέργεια σε
βάρος του Γρηγόρη Λαμπράκη, τον καταδίκασαν σε ποινή φυλακίσεως ενός έτους για διατάραξη
της κοινής ειρήνης. (!!!!!)
Μετά την έκδοση της αποφάσεως ο
Γιοσμάς αφέθηκε ελεύθερος καθώς είχε παραμείνει προφυλακισμένος για διάστημα
περισσότερο των 40 μηνών.
*** Το φυλλάδιο φύλαξε ευλαβικά ο
πατέρας του Γιάννη Χαλικιόπουλου και αντίγραφό του παρέδωσε στον Γιώργο Ζούμπο
που μου το κοινοποίησε στην συνέχεια.
Ευχαριστούμε τον κ. Χαλικιόπουλο για
την πολύτιμη συνδρομή του σε αυτή την ανάμνηση το 22σελιδο πρόγραμμα περιείχε
εκτός από τους στίχους ακόμα και διαφημίσεις για το κατάστημα νεωτερισμών 'Ευρώπη'
τα στεγνοκαθαριστήρια 'Κύκνος’ και τις αντιπροσωπείες της "Δ.Κ . Κόντης
Ο.Ε"
Το παραδίδω σε μορφή εικόνων για κάθε
ενδιαφερόμενο.
**** Μιά γειτονιά όπου με φόντο την
αυλή μιας ταβέρνας στη Δραπετσώνα. Μπροστά στη «Μυρτιά» ξετυλίγονται τα πάθη
και οι έρωτες των απλών ανθρώπων του μόχθου και της προσφυγιάς, αλλά και των
ευνοημένων, εκείνων που ανήκουν στον «καλό κόσμο».
Είχε ανέβει το 1963 με την Καρέζη, τον
Κούρκουλο, τον Παπαγιαννόπουλο, τον Καρρά κ.α
Μεταφέρθηκε στο σινεμά από τον
Δαλιανίδη και την Φίνος φίλμ με τίτλο "Γυμνοί στον δρόμο" πάλι με τον
Κούρκουλο αλλά με την Λάσκαρη αντί της Καρέζη, μουσική του Ξαρχάκου αντί
Θεοδωράκη τον Πουλόπουλο πάλι αλλά σε άλλα τραγούδια γλυκανάλατα, το αποτέλεσμα
δεν είχε καμμιά σχέση με το original κομμάτι και πώς ήταν δυνατό με την
λογοκρισία στη μέση της δικτατορίας.
Κακέκτυπο αποτέλεσμα που το κατάλαβε ο
Ξαρχάκος και δεν κυκλοφόρησε το σάουντρακ ποτέ σε δίσκο.
***** Οι τελευταίοι πολιτικοί
κρατούμενοι ελευθερώθηκαν τον Απρίλη του 1966 από την κυβέρνηση Στεφανόπουλου-
Μητσοτάκη- Νόβα , ήσαν οι καταδικασμένοι γιά "κατασκοπία " ο παπατζής
γέρος της "δημοκρατίας" είχε αφήσει το 30% έγκλειστους ακόμα.
( Συνεχίζεται )
Σχόλια