Θυμάμαι το 1958, έξω από την βιτρίνα ενός
καταστήματος με ηλεκτρικά είδη στην Κέρκυρα είδα για πρώτη φορά εικόνα
τηλεόρασης… Στην Κέρκυρα είχαμε το προνόμιο, όταν ο καιρός ήταν καλός να
βλέπουμε Ιταλική τηλεόραση… Αυτή λοιπόν την ημέρα είδα την ομάδα της Βραζιλίας
όχι απλά να κερδίσει το παγκόσμιο κύπελο αλλά να μαγεύει την μπάλα…
Ηταν όλοι τους φοβεροί αλλά ανάμεσά τους
ένα νέο σκουρόχρωμο παιδί, που με τις αριστοτεχνικές του ενέργειες έκανε το
άθλημα τέχνη. Πάσες, ντρίπλες, κεφαλιές, σουτ… Όλα μαγικά…
Αυτό το παιδί, ο Edson Arantes do Nascimento, που έμεινε στην ιστορία σαν Πελέ,
έγραψε μία λαμπρή ιστορία, ανεπανάληπτη στον χώρο του ποδοσφαίρου με το ‘καλλιτεχνικό’
του τάλαντο και πήρε δίκαια το τίτλο του βασιλιά… Που τον αμφισβήτησε ίσως ο άλλος
μεγάλος της μπάλας. Ο Αργεντίνος Μαραντόνα…
Την ομάδα του, που της έμεινε σταθερά πιστός, την περίφημη Σάντος δεν την ξεχνάμε από τότε, που έκανε ένα θριαμβευτικό τουρνέ σε ολόκληρη την Ευρώπη…
Αντιμετώπισε τις πιο ξακουστές ομάδες της εποχής,
Ρεάλ, Μπαρτσελόνα, Μίλαν κ.λ.π. κι μόνον μία βρέθηκε να την νικήσει: ο Ολυμπιακός του Πειραιά… Με τον μακαρίτη Κώστα Πολυχρονίου να γράφει ιστορία, αφού στην διάρκεια του παιγνιδιού είχε καθηλώσει τον Μάγοτης μπάλας. (Ας τιμήσουμε και τα
οπαδικά μας αισθήματα…).
Τον αποχαιρετάμε με βαθύτατο σεβασμό.
Σχόλια