Ενας φίλος από τα παλιά…

Ενας ακόμα, αποχώρησε.

Ο Θανάσης ο Τσούρας ο συμφοιτητής την πρώτη χρονιά της Ιατρικής το 1966…

Τότε, που ψαρωμένο επαρχιωτάκι βρέθηκα ανάμεσα σε πολλούς και άγνωστους συμφοιτητές… Γνωριστήκαμε στην ουρά καθώς καταθέταμε τα χαρτιά μας για να πάρουμε φοιτητική ταυτότητα και πάσο για μειωμένο εισιτήριο στα Αστικά λεωφορεία… Στα Γραφεία της Ιπποκράτους… Ο Στάθης, ο Θανάσης και εγώ…

Φυσικά, η πολιτική, -ήταν η μετά τα Ιουλιανά περίοδος-, βρέθηκε στην πρώτη γραμμή των ενδιαφερόντων μας… Η παρέα μεγάλωσε, οι συναντήσεις και συναθροίσεις πυκνές… Σε γραφεία, σε καφενεία, στο Γουδί…

Οι διαδηλώσεις σχεδόν καθημερινές με κεντρικό σύνθημα το 114… Οι ΕΚΟΦίτες στην πρώτη γραμμή μαζί με αστυφύλακες και άλλους …περίεργους τύπους με σκούρα γυαλιά… Αφηναν την συγκέντρωση στα προπύλαια να ξεκινήσει και σε κανένα τέταρτο έκαναν ντού όλες μαζί οι …εθνικές δυνάμεις…

Επικεφαλής ο ροπαλοφόρος Λάκης Ι από την Θεσσαλονίκη, που ταξίδευε επί τούτου… Υψιστο εθνικό καθήκον το …ξυλοφόρτωμα των διαδηλωτών φοιτητών… Η αλήθεια είναι πως μας τρόμαζε… Η εμφάνισή του έσπερνε πανικό… Η φήμη, πως ο Λάκης έχει κατέβει σήμερα ανέβαζε την αδρεναλίνη… Κάποια φορά, το μήνυμα ελήφθη και τρέξαμε προς την Ιπποκράτους για να χωθούμε στα γραφεία της Ιατρικής… Ο Στάθης, συνιστούσε ψυχραμία και ερχόνταν με λιγότερη τρεχάλα… Το αποτέλεσμα ήταν να προλάβει ο Λάκης Ι  να του …χαϊδέψει την πλάτη… Γερό χάδι με εκείνο το χοντρορόπαλο…

Η πιθανότητα συνταγματικής εκτροπής, κάπου αχνοφαίνονταν στις σκέψεις μας, παρά τις καθησυχαστικές διαβεβαιώσεις των ηγεσιών κέντρου και αριστεράς…

Μία μέρα ο Θανάσης, έξαλλος από το συμβάν της προηγούμενης μέρας κατέβηκε στο αμφιθέατρο, πριν το μάθημα του Αλεξόπουλου (Φυσική) για να καταγγείλει τον συνάδελφο Γκ., που ενώ το έπαιζε της πεφωτισμένης δημοκρατικής δεξιάς μπήκε στα γραφεία της ΕΚΟΦ (Ναυαρίνου) και από κεί πετούσαν νερά και πέτρες σε δημοκράτες φοιτητές, που ανέβαιναν μετά από διαδήλωση… Αξέχαστη μένει η δικαιολογία του ‘κροφοΕΚΟΦίτη’: συνάδελφοι, εγώ δεν έχω καμία σχέση με την ΕΚΟΦ… Απλά επειδή ψιχάλιζε, μπήκα μέσα να γλυτώσω από την βροχή που ερχόνταν…

‘Τσούρας ταφ σίγμα’!!! Ετσι συστήνοταν ο Θανάσης για να μην τον προφέρουν ή τον γράφουν Τζούρα… Κι ω! της ειρωνίας!!! Στο ψηφοδέλτιο των φοιτητικών εκλογών γράφτηκε ως ‘Τζούρας’.

Εννιά στις δέκα φορές ο Θανάσης φορούσε μία σκούρα μπλε καμπαρντίνα… Ετσι είχε πει μία μέρα ο Δημήτρης Πλ. το πολύ ωραίο: Ερχεται μία καμπαρντίνα, που έχει μέσα τον Θανάση…

Σε κάποιο συρτάρι βρίσκονται φωτογραφίες από μία εκδρομή μίας μεγάλης παρέας στο Ναύπλιο… Εκεί, που στο κέφι μας πιάσαμε τραγούδια Θεοδωράκη και μία διπλανή παρέα εθνικοφρόνων απαίτησε να σταματήσουμε γιατί ...δεν μπορούσε να τρώει μαζί με κομμουνιστές και συνοδοιπόρους…

Στις 19 Απρίλη του 1967 στις εκλογές για το 5μελές προεδρείο του πρώτου έτους της Ιατρικής ο θρίαμβος των δημοκρατικών δυνάμεων ήταν ολοκληρωτικός… Πέντε στους πέντε… Και ο Θανάσης μέσα σε αυτούς. Οπως ο Κώστας, ο Γιάννης και ο Ντίνος… Η αφεντομουτσουνάρα μου προορίζονταν για πρόεδρος του έτους και σαν τέτοιος είχα αναλάβει να παρουσιάσω το νέο προεδρείο πριν το μάθημα της Φυσικής την 21^η Απριλίου… Μας πρόλαβε η εθνοσωτήριος…

Συναντηθήκαμε και με τον Θανάση, που έφυγε για να κρυφτεί εκτός Αττικής και είχαμε ορίσει και κάποιους κωδικούς σε περίπτωση επικοινωνίας…

Μία επικοινωνία που δεν έγινε ποτέ… Οι δρόμοι μας χωρίσανε πολιτικά… Μείναμε φίλοι αλλά τα χρόνια εκείνα οι πολιτικές τοποθετήσεις καθορίζανε με αυστηρότητα τις φιλίες και τις παρέες… Η γνωστή υπερβολή, που σε αρκετές περιπτώσεις αδικεί την ανθρωπιά και την αξιοπρέπειά μας… Από εκείνη την πρωτοφοιτητική παρέα κράτησε επαφή με τον Χρήστο, που ήταν και κουμπάρος του. Τον είχε παντρέψει...

Συναντηθήκαμε κάποιες λίγες φορές και σε διαφορετικές συγκυρίες με τον Θανάση… Είμαι βέβαιος, πως μέσα μας έμεινε το συναίσθημα εκείνης της πρώτης γνωριμίας… Κρατώντας τις στιγμές της αγνής έξαρσης και της ανιδιοτέλειας… Κάποια φορά, που ο Θανάσης, σαν υπουργός πια, επισκέφτηκε το Νοσοκομείο, που δούλευα οι ΠΑΣΟΚοι έπαθαν ένα μικρό ταράκουλο, καθώς τον είδαν να παρακάμπτει την ομάδα υποδοχής και να έρχεται πάνω μου και να με αγκαλιάζει… Πώς να τους εξηγήσεις…Και γιατί…

Πάντα είχα μέσα μου την ‘αγωνία’ για να μην μάθω καμία …στραβή του… Και ευτυχώς δεν συνέβηκε… Όπως, μπορούσα να μαθαίνω από τα ΜΜΕ, η αφοσίωσή του στο ΠΑΣΟΚ συμβάδιζε με απόσταση από τα θέλγητρα της ιδιοτελούς αξιοποίησης της θέσης και του αξιώματος…

Χαιρετισμός, λοιπόν σε έναν φίλο… Μία φιλία από εκείνες, που μπορεί να συνοδεύονται με πολύχρονη απουσία επαφής αλλά αυτή την αντίφαση την γεφυρώνουν βαθύτερα αισθήματα ανθρώπινης στοργής και αγάπης…

Χαίρε Θανάση…