Αναρωτιόνταν ο Χαρίλαος Τρικούπης στο περίφημο άρθρο
του της 29ης Ιουνίου 1874…
Στην ουσία ο σημαντικός αυτός αστός
εκσυγχρονιστής πολιτικός (συνεπής στις αρχές του όχι σαν κάποιους άλλους
εκσυγχρονιστές γιαλαντζί 120 χρόνια μετά…) δεν αναρωτιόνταν… Τάχωνε
κατευθείαν στον βασιλιά Γεώργιο, που διόριζε πρωθυπουργό όποιον γούσταρε, ακόμη
και τον κηπουρό του -κατά την περίφημη έκφραση- και είχε κάνει την πολιτική
σκηνή του τόπου καραγκιόζ μπερντέ.
Η ίδια Ελλάδα είναι, που καίγεται σταθερά τα
τελευταία χρόνια, χάνοντας χιλιάδες τετραγωνικών χιλιομέτρων βλάστησης, χιλιάδες
είδη της πανίδας της με ανεπανόρθωτες συνέπειες, άμεσες και απώτερες, για την
ίδια την ποιότητα ζωής του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού της… Ιδίως αυτού
που κατοικεί στο πολύπαθο Αττικό λεκανοπέδιο και πέριξ αυτού…
Γι' αυτό θυμηθήκαμε το ερώτημα του Αιτωλοακαρνάνα
πολιτικού. Ανατωτιόμαστε, λοιπόν, ποιος φταίει, τί φταίει και προσεγγίζουμε τα
όρια της βιωσιμότητας στο ευρύτερο Αττικό τοπίο…
Στο μέγα, λοιπόν ερώτημα θα απαντήσουμε με μία σειρά
επιμέρους ερωτήματα;
Τί φταίει, που η Αθήνα, από τις ωραιότερες Ευρωπαϊκές πόλεις
προπολεμικά έγινε το τερατούργημα του πλανήτη μεταπολεμικά, αφού συγκεντρώνει
πάνω από τον μισό πληθυσμό της χώρας;;;
Τί φταίει, που η αυθαίρετη, άναρχη, χωρίς σχεδιασμό
και υποδομές οίκηση καταλαμβάνει το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της Αθήνας
αλλά και της Ελλάδας ολόκληρης;;;
Γιατί τα δάση, που καίγονταν εδώ και 10ετίες δεν ξαναφυτεύτηκαν
ΠΟΤΕ αλλά μετατράπηκαν συντομότατα σε οικόπεδα φιλέτα αστικής και περιαστικής
κατοικίας;;;
Γιατί η νομοθεσία, που αφορά τους εμπρησμούς παραμένει
αναλλοίωτη και επιεικέστατη;;;
Γιατί δεν φτιάχτηκαν σχέδια πόλεως με αντίστοιχους χάρτες
χρήσης γης πριν καταλήξουμε στην αποθέωση της ασχήμιας και της δυσλειτουργίας ;;;
Γιατί το λεκανοπέδιο, έγινε ταυτόχρονα χώρος
πληθυσμιακής εγκατάστασης, βιομηχανικής δραστηριότητας και συγκεντροποιημένης
παροχής υπηρεσιών, παρά το δυσμενές για την ανανέωση του αέριου περιβάλλοντός
του γεωγραφικό ανάγλυφο;;;
Σε όλα τα παραπάνω και σε πολλά παρόμοια ερωτήματα,
που συγκροτούν το σκηνικό της σημερινής αθλιότητας υπάρχει ως απάντηση το
μοντέλο της μετεμφυλιακής εξαρτημένης στρεβλής οικονομικής ανάπτυξης, που από την
μία αναδεικνύει αεριτζήδες, καταφερτζήδες σε οικονομικο-κοινωνική ελίτ και από
την άλλη αποβλέπει στον εξανδραποδισμό των λαϊκών οραμάτων και φιλοδοξιών και
την εκτροπή τους σε ατομικίστικες επιλογές… Μία τέτοια αποσύνθεση της κοινωνικής
συνείδησης βολεύει βραχυπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες επιδιώξεις του συστήματος.
Οι πυρκαγιές στα εναπομένουσες ημιδασώδεις περιοχές
στην περιφέρεια της Αττικής (το άλλο μισό είναι κατασκευάσματα από μπετόν,
τούβλο και άλλα οικοδομικά υλικά), είναι απλά ζήτημα τυχαίας σειράς
προτεραιότητας με υποχρεωτική όμως διαδρομή… Πρώτα το Μάτι, μετά η Πάρνηθα, ύστερα
ο Κουβαράς, το Λαύριο, η Ανάβυσσος…
Οι ταυτόχρονες κλιματολογικές αλλοιώσεις στην χώρα και
στον πλανήτη, που δεν τις έφερε η κακή μας τύχη ούτε ο ανάδρομος Ερμής συμβάλλουν
στην επιδείνωση των προϋποθέσεων για επόμενες θεομηνίες…
Και το κράτος;;; Η ‘πετυχημένη’ συνταγή της κυβέρνησης
της Νέας Δημοκρατίας πριν και μετά τις εκλογές είναι άκρως αποκαλυπτική… Με τα
μνημόνια στην πλάτη ξεχάστε την προληπτική προστατευτική πολιτική, που σημαίνει
εξειδικευμένο προσωπικό, υλικοτεχνική υποδομή και κυρίως πυροσβεστικά οχήματα
και αεροπλάνα για δυσμενείς καιρικές και εδαφολογικές συνθήκες, διαμόρφωση
ζωνών πυρασφάλειας και πολλά άλλα, που … κοστίζουν…
Χρειάζονται χρήματα και η καπιταλιστική Ευρώπη και μαζί της η Ελληνική
κυβέρνηση δεν έχουν καμία πρόθεση να παρεκτραπούν από τις δημοσιονομικές
συντεταγμένες του συστήματος… Ένα πράγμα μπορεί και πρέπει να κάνει αυτό το κράτος…
Να φροντίζει όσο γίνεται πιο έγκαιρα για την εκκένωση των επικίνδυνων ζωνών
όταν αυτές πιάσουν φωτιά…
Η θλιβερή εμπειρία στο Μάτι υπήρξε πολύτιμος σύμβουλος
για την διάδοχη του ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνησης… Στο διάολο δέντρα, δάση σπίτια,
κατοικίδια, άγρια ζώα, λαϊκές περιουσίες, κοπάδια, αγροκτήματα…
Εκείνο, που χαλάει την δημόσια εικόνα του κυβερνώντος
κόμματος με πιθανές ανεπανόρθωτες ζημιές στο εκλογικό του προφίλ είναι η βλάβη
ή η απώλεια ανθρώπινης ζωής… Που ασφαλώς και σε κάθε περίπτωση και με
οποιοδήποτε κόστος πρέπει να αποτελεί υψηλή προτεραιότητα.
Αλλά, πως είναι προτεραιότητα η ανθρώπινη ζωή, όταν
βασικοί όροι για την ποιότητά της και την ύπαρξή της παραβιάζονται ανυπόφορα!
Υπάρχει ανθρώπινη ζωή σε ένα βαθιά διαταραγμένο
περιβάλλον, όπως αυτό της Αττικής, σύμφωνα με την μαρτυρία ειδικών και
αμερόληπτων επιστημόνων;;;
Οσα συμβαίνουν κάθε καλοκαίρι πλέον θα επιταθούν τα
επόμενα χρόνια μέσα στην βέβαιη κλιματική επιβάρυνση. Και αυτές οι βεβαιότητες
δεν προέρχονται από … προφητικές συναστρίες. Αποτελούν την φυσική, την νομοτελή
εξέλιξη ενός αδηφάγου, ανθρωποφάγου συστήματος, που αλώνοντας και αλλοιώνοντας
συνειδήσεις επιχειρεί να περάσει τα κερδοσκοπικά του ‘καθήκοντα’ με τον πιο ανώδυνο
και ύπουλο τρόπο…
Στο ερώτημα,
λοιπόν, τίς πταίει η απάντηση
βρίσκεται στο εξώφυλλο γνωστού βιβλίου του Νίκου Μπογιόπουλου: Είναι ο
καπιταλισμός, βρε ηλίθιε… Και η ζωή μας θα αναμετράται με αυτόν όλο και συχνότερα…
Σχόλια