Να δεις που κάποτε θα μας πούνε και ...

Η νέα ξεκαρδιστική κωμωδία έχει τίτλο: Ανάπλαση Α.Ε.

Στην ΦΑΙΑΚΙΑ το έχουμε γράψει αρκετές φορές, πως η αντιμετώπιση, που τυγχάνουμε από τους κυβερνώντες δείχνει, πως δεν μας έχουν και σε μεγάλη υπόληψη… Ούτε φοβούνται τις αντιδράσεις μας… Μοιάζουμε προχωρημένα πειθήνιοι και μας υπολογίζουν σαν εντελώς ελεγχόμενη υπόθεση…

Στηριζόμενη στους αριθμούς των βουλευτικών αλλά και των αυτοδιοικητικών εκλογών η κυβέρνηση έχει το αέρα της απόλυτης βεβαιότητας, ότι μας κρατάει γερά… Κάποιες ενέργειες, όμως, χωρίς να έχουν μεγάλη πολιτική ουσία είναι αποκαλυπτικές μίας προσβλητικής σιγουριάς για την παθητικότητά μας…

Εν τάχει... Πλάι στον Δήμο της Αθήνας λειτουργούσε ως δημοτική επιχείρηση η Εταιρεία Ανάπλασης, με αρκετές αρμοδιότητες και οικονομικές δυνατότητες…

Δεν δίνουμε πολύ λίγη σημασία στην αξία της συγκεκριμένης Εταιρείας... Η τοπική αυτοδιοίκηση, θεσμικά, είναι εξάρτημα του φιλελεύθερου καπιταλιστικού κράτους, που διαμοιράζεται μαζί του ευθύνες κεφαλαιοκρατικών διαρρυθμίσεων ενώ σε επίπεδο της καθημερινότητας του πολίτη επιδεινώνει θεαματικά την περιρρέουσα Καφκική ατμόσφαιρα…

Στην συγκεκριμένη περίπτωση σημασία έχει η ανοιχτά και προκλητικά προσβλητική κατάργηση του δημοτικού χαρακτήρα της Α.Ε. με προφανή αφορμή την μη επανεκλογή του ανιψιού του πρωθυπουργού στην θέση του Δημάρχου της Αθήνας.  

Πολύ απλά: δεν βγήκε το ...δικό μας παιδί... Θα του δείξουμε εμείς αυτονού, που βγήκε... Να μάθει ...τί εστί βερύκοκο! 

Είναι μία διαφορετική τιμωριτική προσέγγιση, που φέρνει στο νου τις απειλές του Συρίδωνος-Αδώνιδος, πως αν το Χαλάνδρι εκλέξει τον Ρούσσο δεν πρόκειται να δει φράγκο από τα ΕΣΠΑ…

Ταυτόχρονα δίνεται η δυνατότητα στον 'ιερό' ιδιωτικό τομέα να βάλει το ...ευεργετικό του χεράκι σε χώρους, όπου μπορεί να κερδοσκοπήσει με εγγυημένη επιτυχία... Ασφαλώς, σε βάρος των κορόιδων... Γιατί όταν ανάμεσα σε δύο -λαός και ...Κολωνάκι-ο ένας κερδίζει, τότε ο άλλος χάνει...Ακριβώς ό,τι κερδίζει ο ένας...

Εκείνο, που έχει σημασία, κατά την γνώμη μας δεν είναι το προφανώς αυξανόμενο κυβερνητικό θράσος αλλά η βεβαιότητά τους, ότι μπορούν να αποφασίζουν και να εφαρμόζουν μέτρα αυτοκρατορικού οθωμανικού ύφους χωρίς να διακινδυνεύουν την διατάραξη της πειθαρχίας των …’μαζών’.

Εδώ μάλλον έχουμε τον λόγο… Μήπως να κουνηθούμε λιγάκι;;; Με την καλή έννοια…

Ας ευθυμήσουμε με την βοήθεια του εξαιρετικά περιγραφικού και 'προφητικού' συνάμα Γιάννη Μηλιώκα με το τραγούδι του: να δεις που κάποτε θα μας πούνε και μαλάκες. 

Τί 'κάποτε'... Μας έχουν ήδη ονομάσει...