Δεν είχαμε παρακολουθήσει μέχρι τώρα άλλη ταινία του Γιώργου Λάνθιμου…
Ηταν, λοιπόν και η περιέργεια, που μας έσπρωξε να υπερνικήσουμε τις προφυλάξεις
μας για το κορονοϊό και να βρεθούμε σε μία σχεδόν γεμάτη αίθουσα προβολής, για
να παρακολουθήσουμε τα: ’poor things’ Φορώντας τη μάσκα, φυσικά.
Όταν το έργο τελείωσε -και δεν ήταν μικρό, κάπου
δυόμισι ώρες κράτησε- μία βαθιά αισθητική ικανοποίηση και ένας πλούτος
συλλογισμών μας είχε καταλάβει.
Ας αρχίσουμε από την αριστουργηματική ιδέα του
σεναρίου: Μία νεαρή γυναίκα ξαναγεννιέται μωρό αφού φέρει, μετά από διάφορα έκτακτα
και υπερβατικά συμβαίνοντα έναν μωρουδίστικο εγκέφαλο… Εξωτερικά γυναίκα και εσωτερικά
μωρό, μεγαλώνει κινητικά, νοητικά, γλωσσικά, βιολογικά, σεξουαλικά μέσα σε
εντελώς ιδιόρρυθμες συνθήκες, που είναι πολύ καλύτερα να τις δείτε παρά να τις διηγηθούμε…
Εξάλλου αν το κάναμε θα καταστρέφαμε την αριστουργηματική
αφήγηση του Γιώργου Λάνθιμου, που μας αποδεικνύει, ότι είναι βαθύτατος γνώστης της
παγκόσμιας κινηματογραφικής κουλτούρας και των τεχνικών της…
Μέσα σε μία έξοχη σκηνογραφική γραμμή και μία
απίστευτα πρωτότυπη και ταιριαστή συνοδεία ήχων, το έργο εξελίσσεται φέρνοντας
στο νου τους μεγάλους δασκάλους του είδους: Βέντερς, Βισκόντι, Φελλίνι κ.α. Όχι
κατ’ αντιγραφή ή από μίμηση αλλά υπό το φως μίας αριστοτεχνικής υιοθεσίας… Χωρίς
αυτό να σημαίνει, ότι κάπου χάνεται η προσωπικότητα, η ατομικότητα του
δημιουργού… Η σκηνή με τα πεινασμένα παιδιά έξω από το περιβάλλον χλιδής ενός μεγαλοπρεπούς
κρουαζερόπλοιου είναι μοναδική… Θα μπορούσε κάλλιστα να συμβολίζει τα παιδιά της
Γάζας ή της Αφρικής, μιας και το πλοίο βρίσκεται στην Αλεξάνδρεια…
Η κοπέλα, λοιπόν, πρωταγωνίστρια γνωρίζει σκαλί-σκαλί
την ζωή, την βία, τον έρωτα, το γέλιο αλλά και τον πόνο του διπλανού… Μεγαλώνει
δηλαδή εγκεφαλικά και ψυχολογικά και κοινωνικοποιείται σε ειδικές συνθήκες αλλά
με τρόπο αβίαστο… Χωρίς παραμορφωτικές ωραιοποιήσεις της πραγματικότητας…
Μέσα από αυτό το μεγάλωμα αναδεικνύονται αυθόρμητα οι
φυσικές της καλοσύνες, που ενυπάρχουν σε κάθε ανθρώπινο ον, όταν αυτό δεν
βιάζεται για να πειθαρχήσει στις συστημικές αναγκαιότητες… Κρατάει την φυσική
της αγαθότητα, όταν οι βιοποριστικές της ανάγκες την φέρνουν στην θέση μίας κοπέλας
ενός κλασσικού Παρισινού μπορντέλου…
Το τέλος του έργου είναι κυριολεκτικά συναρπαστικό
αφού δεν λύνονται μόνον οι απορίες, που έχει εμβάλλει το σενάριο από την αρχή της
ταινίας αλλά το δράμα εξελίσσεται προς την κάθαρσή του με έναν άκρως αυστηρό, δίκαιο
αλλά και κωμικοτραγικό τρόπο…
Το ελπιδοφόρο και αισιόδοξο μήνυμα ενυπάρχει στα λόγια του καλωσυνάτου αποθνήσκοντος
Φραγκεστάϊν-δημιουργού της ηρωΐδας: Ερχονται
πολύ όμορφα πράγματα!!!
Μήνυμα, που προκύπτει αβίαστα από τις εξελίξεις της ιστορίας…
Δύσκολα, βασανιστικά, όχι γραμμικά έρχονται πολύ όμορφα πράματα…
Βαθιά υπόκλιση στην Εμα Στόουν, που μας καθήλωσε με
την απόδοση όλης της πολυκύμαντης εξέλιξής της… Τον Ουίλιαμ Νταφόε τον εκτιμάμε
σαν εξαίρετο ηθοποιό, αλλά πιστεύουμε, ότι το παίξιμό του στο ‘poor things’ του χαρίζει τίτλους τιμής για την συμβολή του στην 7η
τέχνη… Θα ήταν άδικο αν δεν υπογραμμίζαμε, πως δεν υπήρχε ηθοποιός, που να μην
απέδωσε τέλεια τις απαιτήσεις του δημιουργού έστω και με ελάχιστη παρουσία.
Εν ολίγοις μην το
χάσετε…
ΥΓ. Ακούσαμε, πως κάποιοι κριτικοί το κακοχαρακτήρισαν
το έργο για τις ερωτικές του σκηνές και την σχετική φρασεολογία. Το ονόμασαν
πορνό !!!
Το να μην μπορείς να μπεις στο νόημα ενός
σουρεαλιστικού-συμβολικού έργου δεν είναι ατόπημα… Είναι, όμως πράξη κακής
πρόθεσης να ευτελίζεις μία τέτοια προσπάθεια, που τεχνικά και μόνον αρκεί να σε
απογειώσει…
Κατά την γνώμη μας ο ερωτισμός στο έργο είναι φυσικό και
αναπόσπαστο κομμάτι στην ψυχοπνευματική ενηλικίωση του μωρού-γυναίκας…
Γι’ αυτό …σαν πορνό δεν μας λέει τίποτε… Φτωχό και ανιαρό… Εχουμε δει πολύ καλύτερα…
Σχόλια