Θα τον θυμάστε και ας μην ξέρετε το όνομά του, όπως και εμείς… Είναι εκείνο το ανθρωποειδές, που κλώτσησε ένα γατάκι από την άκρη του δρόμου, τόφερε προς την μέση, καβάλησε την αυτοκινητάρα του και το πάτησε… Τον μνημονεύσαμε σε προηγούμενη ανάρτηση της ΦΑΙΑΚΙΑΣ ( Η κτηνωδία ανάμεσά μας ) Αυτός, λοιπόν, ο σπουδαίος, ο ‘μοναδικός’ εκπρόσωπος του είδους του, που γενικά αυξάνεται και πληθύνεται, καθάρισε με ένα πρόστιμο των 50 χιλιάδων ευρώ προς τον Δήμο Καλαμαριάς… ΑΝ το πληρώσει (!). Υπάρχουν τόσες διαδικασίες νόμιμες και …άλλες, που μπορεί να του εξασφαλίσουν την πλήρη ατιμωρησία… Και στο κάτω της γραφής, τί έκανε δηλαδή;; Πάτησε ένα γατί… Ε! Και! Σιγά το πράμα… Τρομάζουμε να σκεφτούμε πόσοι ‘συμπολίτες’ θα σκεφτούν έτσι ή κάπως έτσι… Θα επαναλαμβάνουμε μονότονα πως οι βασανιστές και δολοφόνοι ζώων είναι εκπαιδευόμενοι και υποψήφιοι δολοφόνοι ανθρώπων… Υπάρχουν στατιστικά αλλά και ψυχολογικά δεδομένα, που επιβεβαιώνουν την σοβαρότητα αυτής της εκτροπής από το ανθρώπινο μέτρ...
Ένα
εξαιρετικά εύστοχο, λιτό και γλαφυρό συνάμα άρθρο του φίλτατου Στέφανου Πάντου
βρήκαμε στο ηλεκτρονικό μας ταχυδρομείο και ασμένως το αναπαράγουμε
Υπήρξε μια εποχή που οι Εβραίοι ηγέτες κατανοούσαν ότι
η επιβίωσή του Ισραήλ στην περιοχή δεν μπορεί να βασίζεται σε φαντασιώσεις
παντοδυναμίας.
Να θυμηθούμε τα λόγια του Ισραηλινού πρωθυπουργού
Γιτζάκ Ράμπιν: «Ένας λαός που επί 50 χρόνια επιδεικνύει τη μυϊκή του δύναμη –
κάποτε αυτοί οι μύες θα κουραστούν».
Ο Γιτζάκ Ράμπιν ήξερε: Η ζωή μόνο με το σπαθί,
αντίθετα από τις απειλές του Νετανιάχου, δεν είναι βιώσιμη επιλογή.
Στις 4 Νοεμβρίου 1995 δολοφονήθηκε ο φιλειρηνικός
πρωθυπουργός του Ισραήλ ο Γιτζάκ Ράμπιν…
Οι δολοφόνοι του ήξεραν πως το αίμα του δεν θα
στέριωσει την συμφωνία ειρήνης Ισραηλινών – Παλαιστινίων.
Ήταν Σάββατο 4 Νοεμβρίου 1994, βράδυ.
Είχε γίνει μια πολύ μεγάλη διαδήλωση στο Ισραήλ υπέρ
της ειρήνης.
Είχε μιλήσει ο πρωθυπουργός του Ισραήλ ο Γιτζάκ
Ράμπιν.
Ήταν ο άνθρωπος ο οποίος είχε κάνει τη μεγάλη
υπέρβαση, είχε συναντήσει τον Γιάσερ Αραφάτ, είχε αναγνωρίσει την PLO, την
Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης .
Ναι ,και ο Γιάσερ Αραφάτ είχε κάνει τη μεγάλη
υπέρβαση, είχε αναγνωρίσει για πρώτη φορά το κράτος του Ισραήλ και το δικαίωμά
του να υπάρχει το 1995, από το 1948 που έγινε η αναγνώρισή του από τον ΟΗΕ.
Ο Γιάσερ Αραφάτ και ο Γιτζακ Ράμπιν είχαν δώσει τα
χέρια, είχαν κάνει εκείνες τις περίφημες συμφωνίες ειρήνης.
Υπήρχε μεγάλη αντίδραση στο εσωτερικό του Ισραήλ.
Υπήρχε μεγάλη αντίδραση από τη Χαμάς των Παλαιστινίων
που ήταν τότε καινούργια.
Ακραίοι Ισραηλινοί κάνανε τρομοκρατικές ενέργειες.
Τριάντα άνθρωποι σκοτώθηκαν από έναν, ο οποίος βγήκε
με ένα πολυβόλο σ ένα τζαμί μέσα στο Ισραήλ.
Η Χαμάς είχε κάνει πάλι μια επίθεση, είχε σκοτώσει δεν
Ισραηλινούς με ρουκέτες και με απαγωγές κλπ, αλλά η συμφωνία ειρήνης έμοιαζε να αντέχει.
Όμως εκείνο το βράδυ, η διαδήλωση θα τέλειωνε με ένα πολύ ωραίο τραγούδι για την ειρήνη.
Όταν έπεσε νεκρός ο Ράμπιν, στην τσέπη του βρήκαν μόνο
ένα χαρτί που ήταν οι στίχοι του τραγουδιού που θα λέγανε στο τέλος, που ήταν
ένα τραγούδι φιλειρηνικό, τραγούδι εβραϊκό υπέρ της ειρήνης.
Τον πλησίασε ένας νεαρός Ισραηλινός φοιτητής της
Νομικής και τον πυροβόλησε εξ επαφής.
Τον πρωθυπουργό
του Ισραήλ τον Γιτζάκ Ράμπιν, τον οποίο είχαν κατηγορήσει οι αντίπαλοί του ως
προδότη, ενώ ήταν ο Ισραηλινός ήρωας του Πολέμου των Έξι Ημερών, ήταν ο αρχηγός
του Γενικού Επιτελείου, ο στρατηγός Ράμπιν, που νίκησε τον πόλεμο το 1967 και
τώρα τον θεωρούσαν προδότη και τον απεικόνιζαν στις συγκεντρώσεις τους με
μαντήλι Παλαιστινιακό…
Οι μυστικές υπηρεσίες του ιμπεριαλισμού ή CIA της
Αμερικής και η Μοσάντ του Ισραήλ δεν ήθελαν ειρήνη…
Οι ιμπεριαλιστές και τα στρατιωτικοβιομηχανικά
συγκροτήματα παραγωγής όπλων νίκησαν…
“No war, no money”
Τα αποτελέσματα αυτής της δολοφονίας τα βλέπουμε
τριάντα χρόνια… Τα βλέπουμε και σήμερα…
Σχόλια