Για τον στρατηγό Γεράσιμο Αυγερόπουλο


Το κείμενο, που παραθέτουμε έχει συγγραφέα τον ιστορικό Ιάσωνα Χανδρινό, που διακρίνεται για το πλούσιο έργο του σχετικά με την εθνική αντίσταση… Η αναφορά του στον στρατηγό Αυγερόπουλο είναι ιδιαίτερα χρήσιμη, γιατί ο τελευταίος υπήρξε χαρακτηριστική προσωπικότητα έντιμου πατριώτη Ελληνα αξιωματικού, που ο πατριωτισμός του και η εντιμότητά του τον  έφεραν στις γραμμές της αριστεράς και στην στρατιωτική ηγεσία του ΕΛΑΣ.  Μία ζωή γεμάτη ταλαιπωρίες και διώξεις με αταλάντευτο όμως ήθος, που τον κατακύρωσε στην χορεία των πρωτοπόρων της γενιάς τους.

Το κείμενο, μας κοινοποίησε ο φίλτατος της ΦΑΙΑΚΙΑΣ Στέφανος Πάντος

 


«O στρατηγός Γεράσιμος Αυγερόπουλος (1887-1981) ήταν ένα τυπικό δείγμα της γενιάς του.

Όταν όλη η ελληνική κοινωνία εμπλεκόταν σε μια μεγάλη περιπέτεια που ξεκίνησε με τις πρώτες σφαίρες στη συνοριακή γραμμή της Μελούνας και έφτασε μέχρι το  μακελειό στο Σαγγάριο ποταμό.

Ο στρατός έγινε σημείο αναφοράς, μια δεξαμενή κοινωνικής και πολιτικής ζύμωσης.

Ο πόλεμος διαχύθηκε στις μάζες δημιουργώντας ένα απόθεμα πατριωτικής διάθεσης που μεταγγίστηκε στις επόμενες γενιές.

Το 1940 όλοι είχαν έναν παππού, πατέρα, θείο που κάπου είχε πολεμήσει, στο Σαραντάπορο, το Κιλκίς, τα Γιαννιτσά, το Σκρα, την Κριμαία, το Ουσάκ, το Αφιον Καραχισάρ ή το Εσκί Σεχίρ.

Στην Κατοχή αυτό το απόθεμα έγινε ηφαίστειο.

Ωστόσο ελάχιστοι επαγγελματίες του πολέμου τόλμησαν να περάσουν αυτή την αόρατη τάφρο της συνείδησης για να συναντήσουν τα νιάτα που έβραζαν και να τους μάθουν (μαθαίνοντας και οι ίδιοι) την δύσκολη τέχνη του αντάρτη.

Ήθελε κότσια.

Ήθελε ανεξάρτητο πνεύμα.

Ήθελε επαναστάτες.

Γιατί η μεγάλη απόφαση δεν θα ερχόταν ποτέ από κανένα επιτελείο, βασιλιά, στρατάρχη ή κομματικό φύλαρχο.

Κανείς δε διέταξε τον τότε συνταγματάρχη Αυγερόπουλο -ήδη μεγάλη δόξα του ιππικού- να συνδεθεί με το ΕΑΜ στην Ήπειρο, να αναλάβει διαδοχικά την Ταξιαρχία Ιππικού και την VIII Mεραρχία του ΕΛΑΣ και να σχεδιάσει την επιχείρηση της Αμφιλοχίας (12-13 Ιουλίου 1944), τη σημαντικότερη μάχη που έδωσαν οι Έλληνες αντάρτες και ταυτόχρονα μεγαλύτερη τακτική ήττα των Γερμανών από τους κατσαπλιάδες (63 νεκροί, 94 τραυματίες, 56 αγνοούμενοι).

Η Ομάδα Στρατιών Ε αναγκάστηκε να στρέψει τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις του Αυγούστου αποκλειστικά κατά του ΕΛΑΣ και ο πόλεμος συνεχίστηκε με μεγαλύτερη ένταση σε βουνά και πόλεις. Όπως τόσοι και τόσοι άλλοι, ο Αυγερόπουλος πλήρωσε αγόγγυστα την θητεία του στον ΕΛΑΣ με αποστράτευση, ξήλωμα και εξορία στην Ικαρία. Αργότερα βουλευτής με την ΕΔΑ και μετά πάλι εξορία στην Επταετία, ήταν ο γηραιότερος φυλακισμένος στη Γιούρα και διασώζεται μια απίστευτη στιχομυθία του με τον Παττακό.

Μέχρι το τέλος της ζωής του το 1981, ο στρατηγός αγωνιζόταν για να αποκατασταθεί η Εθνική Αντίσταση, έγραφε βιβλία και μάζευε υλικό και κατέθεσε με τσαμπουκά στο Γοργοπόταμο το 1964 εν ονόματι των πολεμιστών του ΕΛΑΣ, βάζοντάς τα με την Αστυνομία που ήθελε να κλείσει τα μικρόφωνα.

Η τελευταία του φωτογραφία τον δείχνει άρρωστο στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου το 1981 με το Ριζοσπάστη στα χέρια.

Γιατί ο γέρος στρατηγός θεωρούσε άτιμο να απαρνηθεί τους κομμουνιστές που διοίκησε στο πεδίο της μάχης.

Γιατί οι καπετάνιοι ταγμάτων, λόχων και οι ξυπόλητοι εθελοντές που μάτωσαν στην Αμφιλοχία ήταν ίσως οι καλύτεροι στρατιώτες που είχε ποτέ.

Σαν σήμερα, πριν 72 χρόνια. Ανάμνηση μιας άλλης εποχής, όταν το φιλότιμο του αξιωματικού και το αίμα του κομμουνιστή σφυρηλάτησαν έναν δεσμό ακατάλυτο.

Στη φωτογραφία κορυφής, τον Φλεβάρη του 1945 στα Γιάννινα, απαρηγόρητος. Μόλις έχουν φτάσει στα γραφεία της VIII Μεραρχίας τα νέα για τη Συμφωνία της Βάρκιζας.»

 

Σχόλια