Την 1 η Οκτωβρίου 2025 ασχοληθήκαμε με την πρόταση-απόφαση για την μετατροπή του σιδηροδρομικού δικτύου Πελοποννήσου σε ποδηλατό-τρενο… ( Σιδηρόδρομος ή ποδήλατο; Ποδήλατο…Ποδήλατο… ). Εχουμε πολλές φορές διατυπώσει ενυπόγραφα την οργή μας για την χείριστη κατάσταση των Ελληνικών σιδηροδρόμων. Γι’ αυτό και ο τίτλος του άρθρου είναι προφανώς σαρκαστικός. Στο άρθρο αυτό υπήρξε απάντηση του φίλτατο Στέφανου Πάντου την οποία παρουσιάσαμε ολόκληρη την 3 η Οκτωβρίου ( Ενας γόνιμος αντίλογος για την σιδηροδρομική γραμμή Κόρινθος-Καλαμάτα )… Για να εξηγηθούμε από την αρχή: θεωρούμε, ότι: •είναι απαράδεκτο να μην διαθέτει η Πελοπόννησος ολοκληρωμένο και πλήρως λειτουργικό σύγχρονο σιδηροδρομικό δίκτυο •είναι σκάνδαλο πρώτης γραμμή η ανακαίνιση του δικτύου με κόστος 80 εκατομ. (το 2008) και η άμεση εγκατάλειψή του, μετά την ολοκλήρωση του έργου. Πριν καν τελειώσει το πρώτο του δρομολόγιο… •δεν είναι άσχετο προς την πολιτική θεώρηση και ιδεολογία των κυβερνητών της χώρας των μεταπρ...
Από τον φίλτατο Σωτήρη Μικάλεφ λάβαμε το ‘αποχαιρετιστήριο’
μήνυμά του στην Μονή των Καπουκίνων, που έκλεισε μετά από τόσα και τόσα χρόνια
λειτουργίας στην πόλη και το νησί. Δεμένη με τον τόπο και την καθημερινή του
ζωή, το μοναστήρι είχε δώσει το όνομά του σε μία ολόκληροι γειτονιά (Καπουτσίνοι)
και στην αντίστοιχη στάση των λεωφορείων.
Το τέλος του βίου ενός ιδρύματος με αγαθή την μνήμη στους
κατοίκους αφήνει μία κάποια θλίψη…
Ένα κομμάτι ιστορίας κλείνει. Η μνήμη όμως δεν σβήνει….
Η είδηση, ότι το μοναστήρι των Καπουκίνων στην Κέρκυρα κλείνει, γέμισε θλίψη την κοινωνία της Κέρκυρας. Δεν είναι απλώς το κλείσιμο ενός θρησκευτικού χώρου. Είναι σαν να σβήνει ένα κομμάτι από τη ζωή και την ψυχή της πόλης μας. Κλείνει ένας κύκλος, που συνδέθηκε με την ίδια την ταυτότητα της Κέρκυρας, με το πολυπολιτισμικό της παρελθόν, με τη συνύπαρξη δογμάτων και παραδόσεων, με την καθημερινή ζωή των ανθρώπων της.
Οι Καπουκίνοι ήρθαν στην Κέρκυρα για να σταθούν δίπλα στους Μαλτέζους μετανάστες, μια κοινότητα που έφερε μαζί της πίστη, κόπο και αξιοπρέπεια. Ο ρόλος τους υπήρξε κοινωνικός, αλληλέγγυος, ανθρώπινος. Ήταν άνθρωποι δίπλα στους ανθρώπους. Ζούσαν με απλότητα, με εκείνο το γνώριμο φτωχικό ράσο του Αγίου Φραγκίσκου, που έκρυβε όμως μια μεγάλη καρδιά. Βρέθηκαν κοντά στους πιο αδύναμους, στους μετανάστες, στους φτωχούς. Και χωρίς ποτέ να κάνουν θόρυβο, έγιναν για ένα σχεδόν αιώνα κομμάτι της κερκυραϊκής ζωής.
Έχω και εγώ πολλούς προσωπικούς λόγους να θλίβομαι για το κλείσιμο του μοναστηριού Καπουτσίνων. Γιατί είναι ζωντανή στην μνήμη μου η συνεχής, αδιάκοπη, πηγαία, καλοσυνάτη και ειλικρινής προσφορά τους στον τόπο ανεξάρτητα από δογματικούς προσανατολισμούς. Ήταν πάντα κοντά στα παιδιά παίζοντας μαζί μας , διδάσκοντάς μας την Αγία Γραφή και την κατήχηση, προσφέροντάς μας ψυχαγωγία.
Η απουσία τους αφήνει κενό. Όχι μόνο για τους πιστούς, αλλά και για την τοπική κοινωνία που είχε συνηθίσει να βλέπει το μοναστήρι ως μέρος του πολιτισμικού της τοπίου. Μια ιστορία κλείνει. Υπάρχει όμως αποθηκευμένη μνήμη. Και αυτή η μνήμη αξίζει να προστατευθεί, να μην σβήσει μέσα στο χρόνο. Η πρόκληση τώρα είναι πώς η Κέρκυρα θα τιμήσει αυτή την κληρονομιά. Είτε μέσα από τη διατήρηση του χώρου, είτε μέσα από την καταγραφή και ανάδειξη της ιστορίας του, η μνήμη των Καπουκίνων δεν πρέπει να σιωπήσει μαζί με το κλείσιμο του μοναστηριού. Πρέπει να ζει στη μνήμη και στις καρδιές όσων πέρασαν το κατώφλι αυτής της αυλής και βίωσαν την προσφορά τους.
Σχόλια