Μέχρι τώρα ο Ντόναλντ ο ‘ειρηνοποιός’ ρύθμιζε τους λογαριασμούς του με την κλασσική
του συνταγή προσαρμοσμένη στις ειδικές συνθήκες της κάθε περίπτωσης… Γενικά δεν
είχαμε ουσιαστική άμεση ανάμιξη του στρατιωτικού δυναμικού των ΗΠΑ με εξαίρεση
τον βομβαρδισμό των πυρηνικών εγκαταστάσεων του Ιράν με αμφιλεγόμενα μέσα και
κυρίως αποτελέσματα.
Εμφάνισε τον εαυτό του ως ειρηνοποιό σε δευτερεύουσας
σημασίας διενέξεις στην Άπω Ανατολή. Έφτιαξε ένα πλαίσιο προσεχούς ειρήνευσης
στην Μέση ανατολή, που δείχνει πολλές δυσκολίες για να ορθοποδήσει… Και φυσικά
παλεύει για να λύσει την Ρωσο-Ουκρανική σύρραξη, που θα την έλυνε από την πρώτη
βδομάδα της νέας του θητείας αλλά ακόμη βρισκόμαστε σε υποδείξεις 27, 20, 16
σημείων και πάει λέγοντας.
Όλα αυτά δεν συνιστούν αφέλεια για τον Ντόλαντ και το
ιδιαίτερο σύστημα, που τον κατευθύνει και συνεργάζεται μαζί του στα πλαίσια του
συνολικού.
Μέχρι τώρα ο Ντόναλντ έχει μηδενικές απώλειες σε
Αμερικάνικο πολεμικό προσωπικό. Και αντίθετα τεράστια -αναμενόμενα- οικονομικά
οφέλη από τις δασμολογικές και εμπορικές συμφωνίες, που επέβαλλε στους Ευρωπαίους
συμμάχους.
Όμως, τα πράγματα στην Λατινική Αμερική είναι
διαφορετικά. Υπάρχει μία μακρόχρονη και διακομματική παράδοση στις ΗΠΑ, που
μετά το διώξιμο των Ισπανών θεωρούν την Ηπειρο του Νότου αναπόσπαστο κομμάτι
του κτήματός τους. Κάτι σαν την αυλή τους, τον κήπο τους ή το μποστάνι τους. Με
πιο δικαίωμα; Μα, με το ‘φυσικό’ δικαίωμα του Ιμπεριαλιστή… Δεν υπάρχει χώρα της
Λατινικής Αμερικής, που να μην έχει γνωρίσει άμεσα ή έμμεσα την μπότα των γιάνκηδων…
Και όχι μία φορά.
Η περίπτωση της
Βενεζουέλας είναι ιδιαίτερη. Η χώρα διαθέτει τα πλουσιότερα κοιτάσματα
υδρογονανθράκων στην Λ. Αμερική και σίγουρα βρίσκεται στις πρώτες γραμμές της παγκόσμιας
παραγωγής… Βασικό μέλος του ΟΠΕΚ, υπήρξε εσωτερικά χώρα με τεράστιες
οικονομικο-κοινωνικές αντιθέσεις, που εκφράζονται με μεγάλες πολιτικές οξύτητες.
Μία περιορισμένη ελίτ είχε στα χέρια της όλο τον πλούτο της χώρας και διέθετε
την απόλυτη εξουσία με τον λαό στο περιθώριο.
Αυτά έως τον Τσάβες. Παραλείπουμε
την αφήγηση της περιόδου Τσάβες, που ταυτίστηκε με την πολιτική της ανεξαρτησίας,
της αυτοδιάθεσης, του φιλολαϊκής διαχείρισης του πλούτου τη χώρας με πολλές σημαντικές
κοινωνικές κατακτήσεις στην καθημερινότητα.
Για λόγους οικονομίας παραλείπουμε
και την πρώτες φάσεις της διαδοχής του Τσάβες από τον Μαδούρο, που σημαδεύτηκε
και από ατασθαλίες του καθεστώτος αλλά κυρίως από ωμές παρεμβάσεις των
Ιμπεριαλιστών της συνολικής δύσης για την εγκαθίδρυση καθεστώτος ανδρείκελων.
Πρώτα ο ναρκέμπορος, όπως αποδείχτηκε Γκουαϊδό. Τελευταία η ‘κάτοχος του Νόμπελ
Ειρήνης’ Ματσάδο, που ως …φανατική ειρηνίστρια ζητά την στρατιωτική επέμβαση
των ΗΠΑ για να …ελευθερωθεί η πατρίδα της… Με αμέτρητες στο μεταξύ μικρές και μεγαλύτερες
πραξικοπηματικές απόπειρες.
Η Βενεζουέλα αντέχει παρά την πίεση του Ιμπεριαλισμού
και παρά τις εσωτερικές αντινομίες και αντιφάσεις του καθεστώτος. Ο λαός είναι
συντριπτικά υπέρ και ο στρατός το ίδιο… Το τελευταίο είναι πρωτόγνωρο σε έκταση,
βάθος και διάρκεια για χώρα της Λ. Αμερικής.
Οι ΗΠΑ αφού σαμποτάρισαν με χίλιους τρόπους τα πετρέλαια
της Βενεζουέλας σήμερα έχουν ασφυκτικά την ανάγκη του… Το δικό τους είναι
σχιστολιθικής προέλευσης, που σημαίνει στην πράξη κατώτερη ποιότητα και
ασυγκρίτως ψηλότερο κόστος εξόρυξης και διύλισης.
Ο Ντόλαντ, λοιπόν με τον
γνωστό τσαμπουκά του γιάγκι ζητάει το πετρέλαιο της Βενεζουέλας κοψοχρονιά για
να το μεταπωλήσει ο ίδιος στους υποψήφιους και μετά από εξαναγκασμό πελάτες
του, όπως π.χ. τους Ευρωπαίους, που τους υποχρεώνει να αγοράζουν από αυτόν και
όχι από την Ρωσία έστω και αν πληρώνουν διπλά και τρίδιπλα.
Είναι φανερό, πως αυτή η σύγκρουση έχει ένα πραγματικό
σοβαρότατο λόγο, τους υδρογονάνθρακες και έναν επίσης σοβαρό
ιδεολογικο-πολιτικό, η αμφισβήτηση του 'αφεντικού' στην Αμερικάνικη
Ήπειρο.
Δεν είναι εύκολες οι προβλέψεις… Όμως, οι επόμενες
εξελίξεις θα είναι καταδεικτικές. Και ασφαλώς δεν θα περιορισθούν οι συνέπειές
τους μόνο στην Λατινική Αμερική.
Σχόλια