Διαχρονικά αντιφατικός

Μόλις είχα έλθει στην Αθήνα, πρωτάκι και απολάμβανα αυτά, που η επαρχία δεν μπορούσε να μου προσφέρει. Αυτά που δεν είχα γνωρίσει… Και ένα από αυτά ήταν οι μπουάτ στην πλάκα και τα ακούσματα του νέου κύματος… ‘ Συννεφούλα, συννεφούλα να γυρίσεις σου ζητώ ’ ή ‘ δυό - δυό πέρασαν - πέρασαν τα κορίτσια ’ ή ‘ στο ‘Βιετνάμ πυρπόλησαν το ρύζι, στην Σαϊγκόν δεν σούφτανε ο αέρας για να ζήσεις ’. Περίεργα ακούσματα για αυτιά συνηθισμένα στο ‘καθώς πρέπει’ Ελληνικό τραγούδι, με απελπισμένους έρωτες με άδοξο ή ήρεμο τέλος… Ακόμη και τα τραγούδια του Μίκη έφταναν ελάχιστα μέχρι τα αυτιά μας… Εδώ, λοιπόν, στο μισοσκότεινο περιβάλλον, το απλό και απέριττο νεανικές φιγούρες ήταν στραμμένες προς το κέντρο της αίθουσας, όπου ένα πιάνο συνόδευε τον κιθαρίστα και τραγουδιστή Νιόνιο. Πιο πέρα, ο Γιώργος Ζωγράφος και η Πετρή Σαλπέα με τον Λίνο Κόκοτο…   Και μετά η Πόπη Αστεριάδη, η Καίτη Χωματά, ο Γιάνης Αργύρης, ο Λάκης Παπάς. Αυτό το μουσικό σύμπαν συνόδευσε τις πρώτες ανατρεπτικές μας σκέψεις…...

28.8.2024. Να μην βιαζόμαστε τόσο…

Πάνε σχεδόν τρία χρόνια, που πιστοποιήθηκε η ακαταλληλότητα των κερκίδων του Εθνικού Σταδίου Κέρκυρας. Λέμε πιστοποιήθηκε γιατί η επικίνδυνη φθορά ήταν ήδη εγκαταστημένη όταν διαγνώσθηκε…

Σήμερα ακούγεται πως πρόκειται να αρχίσει η …κατεδάφισή τους… Κάτι βέβαια, που δεν ισοδυναμεί με απόκτηση νέων στατικά επαρκών κερκίδων… Ως γνωστόν μετά το γκρέμισμα του παλιού χρειάζεται και το χτίσιμο του καινούργιου… Πάντοτε, ακόμα και σε περιπτώσεις έργων με ικανοποιητική και διαυγή διαχείριση, το χτίσιμο απαιτεί πολλαπλάσιο χρόνο από το γκρέμισμα… Αν, λοιπόν αύριο (δεν πρόκειται) αρχίσει το γκρέμισμα των κερκίδων και ολοκληρωθεί -ας πούμε- σε 10 μέρες, τότε πόσα χρόνια είναι λογικά αναμενόμενο να έχουμε τις νέες κερκίδες…

Οι παλιές κερκίδες είχαν και στέγαστρο… Λαθεμένα κατασκευασμένο σε βαθμό γελοιότητας, αφού η μισή εξέδρα έμενε απροστάτευτη… Οι νέες εξέδρες θα χρειάζονται και αυτές στέγαστρο… Δεν είναι πολυτέλεια… Είναι συνήθης ανάγκη… Εκτός και ποντάρουμε στην κλιματική καταστροφή… Θα χρειαστεί και εδώ κάποιος χρόνος…

Οι νέες κερκίδες πρέπει να είναι σωστά χτισμένες. Που πάει να πει, ότι ο κάτω από αυτές χώρος πρέπει να είναι αξιοποιήσιμος στον μέγιστο δυνατό βαθμό και η δόμηση του χώρου να εκπληρώνει όλες τις προδιαγραφές για διαφορετικές χρήσεις (αποδυτήρια, λουτρά, χώροι φυσιοθεραπείας, γραφεία κ.λ.π.).

Ταυτόχρονα πρέπει να ελεγχθεί και η μικρή κερκίδα, η απέναντι στην μεγάλη… Είναι στατικά τουλάχιστον επαρκής; Και αν είναι δεν πρέπει να υποβληθεί σε εργασίες αναβάθμισης; Και δεν μιλάμε για την 3η κερκίδα (που λέει ο λόγος). Αυτήν, που το ικρίωμά της προβάλει μπροστά στην κεντρική πύλη του σταδίου… Αφημένο στην τύχη του καμία τριανταριά χρόνια…

Η κατάσταση του ταρτάν είναι πασίγνωστη… Όχι μόνον για τους αθλούμενους και τους επισκέπτες αλλά για όλους τους Κερκυραίους… Οποιος θέλει μπορεί να το επισκεφθεί και να κόψει ένα κομματάκι του για να το κρατάει ως ενθύμιο… Δεν έχει αρχαιολογική αξία και προστασία.

Ο χλοοτάπητας είναι κυριολεκτικά ανύπαρκτος και το έργο πρέπει να γίνει από την αρχή… Και σωστά… Όχι, όπως σε πολλές περιπτώσεις, ο προηγούμενος.

Όλα αυτά θα χρειαστούν τον …εύλογο χρόνο… Τον οποίο θα πρέπει να πολλαπλασιάσουμε επί ένα συντελεστή καθυστερήσεων του οποίου η τιμή καθορίζεται από την αδιαφορία, την αβελτηρία, την γραφειοκρατική παγίδα, τον χρόνο, που μεσολαβεί μέχρι τις επόμενες εκλογές κ.λ.π. Λησμονήσαμε να βάλουμε και τον ενδεχόμενο …’καφέ’. Αυτό τον …καφέ, που σε κάποιες περιπτώσεις απαιτούν πολιτικοί ή/και υπηρεσιακοί παράγοντες για να μπορέσουν να …ξυπνήσουν για τα καλά και να σπρώξουν το έργο…

Σχόλια