…Μια ακαθόριστη μετατραυματική κατάσταση

Το μήνυμα της Κλέλιας Ρένεση μας γνωστοποίησε ο φίλτατος της ΦΑΙΑΚΙΑΣ ΛΘ και θεωρήσαμε, πως μπορούμε και πρέπει να το αναπαράξουμε.

Εχουμε πολλές φορές διαβάσει τοποθετήσεις της Κλέλιας, που πιστοποιούν τις κοινωνικοπολιτικές της ευαισθησίες. Το ίδιο κάνει και το κείμενο που παραθέτουμε…

 

Οι φίλοι μου, τ' αδέλφια μου, οι γνωστοί μου κ οι άγνωστοι μου, όλοι μας είμαστε σε μια ακαθόριστη μετατραυματική κατάσταση. Σαν να συγκρουστήκαμε κι εμείς μετωπικά με όλη τη συνείδησή μας.

Με όλο το άδικο. Με τα χαμένα χρόνια μας. Με τα χαμένα δικαιώματα. Με τα χαμένα όνειρά μας. Με την θέση μας στην κοινωνία. Με τον καθρέφτη μας.

Σαν να τελείωσαν οι ιστορίες, οι δικαιολογίες, ο πασατέμπος. Πέρασε αρκετός καιρός και σκονίστηκαν τα μέσα μας. Κοιτάς γύρω γύρω για να βρεις την συγγένεια. Ψάχνεις τους δικούς σου. Νιώθεις ορφανός και νεογέννητος μαζί. Σαν να είμαστε όλοι στο ίδρυμα σε θερμοκοιτίδες και οι μαίες έφυγαν για εκδρομή επ' αόριστον.

Ψάχνεις να βρεις απ' την αρχή το πάτημά σου, τη μιλιά σου, τη μορφή που σε περιγράφει και αδυνατείς. Πώς αλλιώς.. τόση φρίκη δεν τη χωράει η ανάσα μας. Τέτοια κατάντια δεν την αντέχει η περηφάνια μας.

Πας να πιεις μια γουλιά και σε πίνει. Πας να φας φαϊ και σε τρώει αυτό.

Ψάχνεις απαντήσεις και υπάρχει σιωπή. Ψάχνεις δικαιοσύνη και γελάει μαζί σου ο ντουνιάς. Ψάχνεις μια φωνή, μια αγκαλιά βάλσαμο, έναν σκοπό να τραγουδήσεις, μα δεν βγαίνει το μέσα έξω.

Έχουμε δρόμο μπροστά μας αδέλφια. Αυτή η πίστα είναι η πιο κρίσιμη και η πιο ζόρικη. Πρέπει να ξαναγίνουμε άνθρωποι. Να θυμηθούμε τον λόγο που ζούμε σε αστικές κοινωνίες, τον τρόπο να ζούμε με αξιοπρέπεια.

Να θυμηθούμε πως είμαστε ο άλλος. Πως μόνο μαζί θα ανοίξουμε τον ουρανό. Εμείς, ο πόνος μας και με μια φωνή: Ποτέ ξανά θύμα τους ο λαός. Τη χώρα μας εμείς την κατοικούμε. Ας το θυμηθούμε. Ας τους το θυμίσουμε